Αληθώς ετέχθη ο Κύριος!
Το Φως ετέχθη.

Ασφαλισμένοι με αμπάρες

Από το ιστολόγιο της Πεμπτουσίας, http://www.pemptousia.gr
Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ

Δύσκολη είναι η έξοδος από την πλάνη. Φρουρά στέκεται στην πόρτα, πόρτα ασφαλισμένη με μεγάλη κλειδαριά και αμπάρες, πόρτα σφραγισμένη με τη σφραγίδα την άσπαστη του άδη. Κλειδαριά και αμπάρες είναι η υπερηφάνεια, που βρίσκεται βαθιά κρυμμένη στην καρδιά του ανθρώπου.

Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ

https://www.youtube.com/watch?v=yveWjPz0O18

Μία «φούχτα αμμούδα»

Γέροντας Εφραίμ, Προηγούμενος Ι.Μ. Φιλοθέου

21 Δεκεμβρίου 2015

Δύνασαι να απαριθμήσης την ευσπλαχνίαν του Θεού; Τα αμαρτήματα του χειροτέρου ανθρώπου εμπρός εις την ευσπλαχνίαν του Θεού είναι ως μία «φούχτα αμμούδα» μέσα εις τον ωκεανόν, δεν υπάρχει αμαρτία νικώσα την ευσπλαχνία του Θεού. Ο Θεός εικονίζεται ωσάν την μητέρα μας, δύναται να νικήση αμαρτία τέκνου την αγάπην της μητρός; Εάν μία μητέρα φιλή τόσον το παιδί της, πόσον απείρως φιλεί ημάς ο Θεός, ο Οποίος εναργώς το απέδειξε, σταυρωθείς επί Σταυρού; Ο Απόστολος Πέτρος τρις ηρνήθη τον Κύριον και η μετάνοια τον ανεκάλεσε. Ο μέγας διώκτης των χριστιανών, ο Απόστολος Παύλος, δια της μετανοίας κατεστάθη κορυφαίος. Πόρνας, ληστάς, τελώνας και άλλους μυρίους ενόχους, η μετάνοια τους εξαγιάζει. Δια τούτο απόβαλε την στενοχωρίαν σου και τον έλεγχον της συνειδήσεως. Γενού εύελπις, λάβε θάρρος, και δίωκε κάθε λογισμόν απελπισίας.

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης
Από το ιστολόγιο http://www.pemptousia.gr

Ποιο είναι φοβερό;

"Τίποτε δεν είναι φοβερό παρά μόνο το να βρεθείς αντιμέτωπος με τον Θεό."


Άγιος  Ιωάννης Χρυσόστομος


Πηγή

Το σύμπτωμα λέει μια αλήθεια

Από τον ιστότοπο του Λάζαρου Ιορδανίδη, http://lllazaros.blogspot.gr

Το σύμπτωμα που σε ταλαιπωρεί πρέπει να ξέρεις ότι τις περισσότερες φορες είναι ό,τι πιο πραγματικό σου συμβαίνει. Είναι μια αλήθεια που πρέπει να ακούσεις και όχι για ακόμη μια φορά να φιμώσεις. Είναι μια πραγματικότητα που μιλάει και κάτι θέλει να σου πει. Μην βιαστείς να το ξορκίσεις από την ζωή σου. Περίμενε, υπέμενε, άκου.
Το σύμπτωμα είναι μια προσωπική σου αλήθεια που δεν της έδωσες ή δεν της έδωσαν το δικαίωμα να εκφραστεί, να πει αυτό που ήθελε, να νιώσει αυτό που ζητούσε.
Έτσι σε «εκδικήθηκε» παίρνοντας την μορφή ενός σωματικού ή ψυχικού συμπτώματος, για να σου πει όλα εκείνα που βίαια απώθησες, που δεν σε άφησαν να αρθρώσεις, που σου είπαν «πάψε μην μιλάς, «πάψε εσύ δεν ξέρεις..» ή που μόνος ένιωσες τέτοια ντροπή που γρήγορα σώπασες την επιθυμία σου.
Γι' αυτό μην οργιζόμαστε, μην απελπιζόμαστε, μην ταραζόμαστε όταν μένει «κλειστός» ο Ουρανός, όταν νομίζουμε ότι δεν απαντά στα αιτήματα μας. Ας κατανοήσουμε ότι τις περισσότερες φορές ο Θεός μιλάει μέσα από την σιωπή. Γλώσσα είναι κι αυτή και μάλιστα Θεϊκή. Ξέρει Εκείνος γιατί δεν μας παίρνει τον πειρασμό, την δοκιμασία, την οδύνη και τον πόνο. Γιατί δεν θέλει να σταματήσει ίσως την πιο αληθινή ψυχική και σωματική διεργασία που συμβαίνει εντός μας.
Ο Κύριος γνωρίζει, ότι τα οφέλη ψυχικά και πνευματικά είναι πολύ μεγαλύτερα και ουσιαστικότερα, από την εξάλειψη με έναν θαυματουργικό τρόπο των συμπτωμάτων.
Ναι, μπορεί να φαίνεται σκληρό, αλλά είναι φιλάνθρωπη στάση. Ίσως γιατί δεν κατανοήσαμε ότι πολλές φορές είναι το ίδιο το σύμπτωμα ένα μέγιστο θαύμα. Και το θαύμα δεν είναι φαντασμαγορία, αλλά ευκαιρία και πρόταση να εισέλθουμε στο «Αλλιώς» της ύπαρξης και της ζωής. Να γευθούμε την δυνατότητα να υπάρχουμε μέσα από την ματιά του Θεού. Σε κάθε θαύμα, ο Θεός μας κλείνει το μάτι στο «Αλλιώς» της ζωής, λέει ο Στέλιος Ράμφος.
Η σιωπή του Θεού, απέναντι στην δοκιμασία μας δεν είναι αδιαφορία, αλλά κάλεσμα, σε μετάνοια, σε αλλαγή και αλλαγές, σε συνειδητοποίηση εκείνου που χάσαμε, που απωλέσαμε, που απωθήσαμε, που ψευδώς αρνηθήκαμε, που φιμώσαμε και ξεχάσαμε πεταμένο στα υπόγεια της ψυχής και εκείνο αγρίεψε, θέριεψε, και έγινε σκιά να πνίξει τον ορίζοντα μας.
Εάν λοιπόν ακούσουμε αυτό που το σύμπτωμα κομίζει, και πάρουμε την απόφαση να εισέλθουμε σε αυτά τα σκοτεινά δωμάτια του εσώτερου βίου μας, να μην ξεχάσουμε το εξής: σε αυτό το απύθμενο σκοτεινό τούνελ της ψυχής, μην μπεις ποτέ μόνος σου, πάρε μαζί σου φυλακτό το όνομα του Χριστού μας και άκου την φωνή του συμπτώματος τι έχει να σου πει, μιλάει, μιλάει και μάλιστα εκκωφαντικά.

Π. Λίβυος

«ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου, καὶ τὸν πλησίον σου ὡς εαυτόν»


(Λουκ. 10, 27).

Πώς να αντιμετωπίσουμε τη συκοφαντία

OODE - oodegr.com


Σας συκοφάντησαν. Δεν είστε ένοχος. Οφείλετε, ωστόσο, να υπομείνετε τη συκοφαντία μεγαλόψυχα. Και η υπομονή σας αυτή θα είναι ο κανόνας, το θεραπευτικό επιτίμιο..., για παράπτωμα που διαπράξατε και για το οποίο είστε ένοχος. Μέσα στη συκοφαντία, επομένως, είναι κρυμμένο το έλεος του Θεού…

Μολονότι δεν είναι εύκολο, πρέπει οπωσδήποτε να συμφιλιωθείτε με τους συκοφάντες σας.
Με μίσος στην καρδιά, δεν μπορεί να σωθεί κανείς. Γι΄αυτό οφείλουμε να αντιδρούμε με αυταπάρνηση στα εμπαθή αισθήματά μας. Έτσι εξαφανίζονται και οι θλίψεις. Η εμπάθεια, βλέπετε, είναι που γεννάει τη θλίψη.
Γνωρίζω πόσο δύσκολα υποφέρεται η συκοφαντία. Είναι λάσπη -μα λάσπη ιαματική. Υπομονή! Αργά ή γρήγορα θα λήξει η δοκιμασία. Ο Γιατρός των ψυχών θα αφαιρέσει το τσουχτερό κατάπλασμα…
Συκοφαντούσαν και τον Κύριο: «Ιδού άνθρωπος φάγος και οινοπότης, τελωνών φίλος και αμαρτωλών» (Ματθ. 11:19). «Δαιμόνιον έχει και μαίνεται» (Ιω. 10:20). Τι μεγάλη δόξα, να μετέχουμε στα παθήματα του Χριστού!
Σηκώστε ταπεινά κι αγόγγυστα το σταυρό σας. Μη λιποψυχείτε.
Αν η συνείδησή σας δεν σας κατακρίνει, μπορείτε να υψώνετε πάντα με θάρρος το βλέμμα σας στο Θεό και να στέκεστε με παρρησία μπροστά Του. Τι πιο σπουδαίο απ’ αυτό;…
Να ζείτε και να φέρεστε φυσιολογικά. Το πώς σας βλέπουν οι άλλοι να μην το λογαριάζετε. Μόνο του Θεού η κρίση έχει βαρύτητα, ως αλάθητη.
Εμείς οι άνθρωποι δεν γνωρίζουμε καλά-καλά ούτε τον ίδιο μας τον εαυτό, πολύ περισσότερο τον πλησίον.
(Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου, Χειραγωγία στην Πνευματική Ζωή, Ι. Μ. Παρακλήτου, Εκδ. ε΄, 2005, σ. 18-19)

Να γίνεσαι μικρούλης..!

Πρωτ. Σταμάτιου Σκλήρη

http://www.synodoiporia.gr

Να γίνεσαι μικρούλης όπως έλεγε ο πατήρ Πορφύριος. Και από κεί να βλέπεις το Θεό και τον άνθρωπο.

Μικρούλης, για να μπορείς να δείς το αγριολούλουδο από κοντά. Αν είσαι γίγαντας σου ξεφεύγει.
Μικρούλης για να χάσεις τις ψεύτικες αβεβαιότητες....
Μικρούλης, μήπως αξιωθείς την πνευματική ακτημοσύνη, την αθωότητα και τα έκθαμβα μάτια. Μήπως ανταλλάξεις τη μεγάλη ιδέα με την απλή αλήθεια. Μήπως και γλυτώσεις τη χριστιανική καριέρα”…
Πηγή εδώ

 

"Ζηλούτε δε τα χαρίσματα τα κρείττονα"

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Συχνό φαινόμενο της καθημερινής μας πραγματικότητας είναι η ζήλεια. Καθώς βλέπουμε τα χαρίσματα, τις επιτυχίες, τη διαφορετικότητα του άλλου ανθρώπου, αισθανόμαστε μειονεκτικά έναντί του. Δε χαιρόμαστε γι’ αυτόν, διότι μας προκαλεί το γεγονός ότι έχει κάτι που εμείς δεν έχουμε. Δε ζηλεύουμε μόνο τα χαρίσματά του, αλλά ζηλεύουμε το πρόσωπο γι’ αυτά. Έτσι, είτε περιφρονούμε τον έχοντα τα χαρίσματα, είτε τα υποτιμούμε, μόνο και μόνο για να αισθανθούμε εμείς καλύτερα, είτε θα θέλαμε να πάθει κακό, να αποτύχει στη χρήση των χαρισμάτων, προκειμένου να δικαιωθεί η αρνητική κριτική την οποία ασκούμε. Άλλοτε, προσπαθούμε να υπερτονίσουμε τα δικά μας χαρίσματα. Να δείξουμε ότι αυτό που έχει ο άλλος δεν είναι τόσο σημαντικό σε σχέση με αυτό που έχουμε εμείς. Κάποτε η ζήλεια έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο ξεχωριστός, ο διαφορετικός, ενώ μας γνωρίζει και τον γνωρίζουμε, δεν μας δίδει την προσοχή που θα θέλαμε να μας δώσει ή προσέχει άλλους ανθρώπους περισσότερο ή διαφορετικά από εμάς, με αποτέλεσμα η ζήλεια μας να γίνεται φαρμάκι. Τελικά, δια της ζήλειας καλλιεργείται μία κοινωνία ανταγωνισμού, ενίοτε κακίας και περιφρονητικότητας εις βάρος των άλλων ανθρώπων.

Είναι περιττό να υπογραμμίσει κάποιος ότι η ζήλεια δεν θεραπεύεται δια των νουθεσιών. Γίνεται πάθος της ανθρώπινης καρδιάς. Πηγάζει από τον εγωκεντρισμό μας, από τη διάθεσή μας να είμαστε εμείς το κέντρο του κόσμου, το επίκεντρο της προσοχής όλων. Κάθε μετατόπιση του ενδιαφέροντος σε άλλους μάς κάνει να αισθανόμαστε περιφρονημένοι και υποτιμημένοι. Αυτό συμβαίνει από την παιδική ηλικία και η ζήλεια φέρνει τα χαρακτηριστικά της προσκόλλησης, της απόπειρας προσέγγισης του ενδιαφέροντος των άλλων με κάθε τρόπο, ακόμη και με καταστροφική ή αυτοκαταστροφική συμπεριφορά. Στις μεγαλύτερες ηλικίες παίρνει σταδιακά τον χαρακτήρα της κατάκρισης, ενώ σχεδόν πάντοτε η ζήλεια αποτυπώνεται στον τρόπο που κοιτάζουμε τον άλλο, στον τρόπο που μιλάμε είτε στον ίδιο είτε, κυρίως, στους άλλους γι’ αυτόν, αλλά και στον λογισμό μας.

Για να θεραπευθεί η ζήλεια χρειάζεται πνεύμα αγάπης προς τον Θεό. «Οδός υπερβολής» (Α’ Κορ. 12, 31). Η αγάπη μας κάνει να δοξάζουμε τον Θεό γι’ αυτά που μας έχει δώσει, τα χαρίσματα που λάβαμε τόσο τα φυσικά μας, όσο και τα επίκτητα. Μας κάνει να ευχαριστούμε τον Θεό που μας αγαπά τόσο, ώστε να σταυρωθεί και να αναστηθεί για τον καθέναν μας. Αν μας αγαπά το κρείττον, μπορούμε να αισθανόμαστε ότι έχουμε τη αναγνώριση που κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να μας παράσχει. Και αυτή η αναγνώριση δεν έχει να κάνει ούτε με τα χαρίσματα, ούτε με τα κατορθώματά μας, αλλά με το γεγονός ότι είμαστε παιδιά Του. Είμαστε εικόνες Του. Και αυτό μας δίνει ζωή και νόημα. Μας αγαπά παρά τις αμαρτίες μας. Παρά τα πάθη μας. Παρά το ότι η εικόνα Του επάνω μας είναι αμαυρωμένη. Και η αγάπη του είναι έμπρακτη. Έγινε και γίνεται τα πάντα για μας. Η πίστη σ΄ Αυτόν είναι η μεγαλύτερη παράκληση για οτιδήποτε δεν έχουμε, αλλά και για οτιδήποτε δεν  μας πληροί κατά άνθρωπον.

Για να θεραπευθεί η ζήλεια χρειάζεται η αίσθηση του ΕΜΕΙΣ. Ότι ανήκουμε στην Εκκλησία. Και η ένταξή μας στο σώμα του Χριστού μας διδάσκει πρωτίστως τη συμπληρωματικότητα. Ότι ο ένας έχει αυτό που απουσιάζει ή δεν είναι επαρκές στον άλλο. Είναι σπουδαίο να συναντά κάποιος χαρισματικούς και χαρισματούχους ανθρώπους. Διότι μπορεί να πάρει από αυτούς. Τη  ίδια στιγμή και εκείνοι, από τα δικά του χαρίσματα μπορούν να αντλήσουν αγάπη, στήριξη, προσευχή στον Θεό γι’ αυτούς. Η αίσθηση του σώματος, στο οποίο όλοι είμαστε μέλη, κάνει τη ζήλεια να μένει κατά μέρος. Διότι ο ένας χρειάζεται τον άλλον. Για να γίνει όμως αυτό πράξη, απαραίτητη είναι η ταπείνωση. Η αποφυγή του αισθήματος αυτάρκειας. Του υπερτονισμού της αξίας του «δικού μου» και της αναγνώρισης του καλού που φέρει  άλλος. Και την κατάθεση των χαρισμάτων στο κοινό ταμείο της αγάπης, ώστε από κοινού όλοι οι χαρισματούχοι άνθρωποι να αγωνίζονται για τον μέγιστο σκοπό, που είναι η σωτηρία του κόσμου, αλλά και η κοινωνία με τον Χριστό που αγιάζει και μεταμορφώνει τα πάντα.

Για να θεραπευθεί η ζήλεια χρειάζεται να μη μένουμε στα όποια δικά μας, αλλά η ζήλεια μας να γίνεται ζήλος. Και μάλιστα, ο ζήλος μας να στρέφεται προς τα σημαντικότερα χαρίσματα: «ζηλούτε δε τα χαρίσματα τα κρείττονα» (Α’ Κορ. 12, 31). Αντί να απολυτοποιούμε τα δικά μας χαρίσματα ή να φθονούμε τα χαρίσματα των άλλων, να προσανατολιζόμαστε προς εκείνα τα κρείττονα, τα οποία έχουν να κάνουν με την οδό των αγίων. Και όλα αυτά περιστρέφονται γύρω από το μέγιστον που ο Θεός μας ζητά να έχουμε: την αγάπη προς τον συνάνθρωπο!  Αν βάζουμε ως κριτήριο και στόχο την αγάπη, η οποία «ουδέποτε εκπίπτει» (Α’ Κορ. 13, 8) και ουδέποτε είναι αρκετή, διότι δεν χορταίνεται ούτε εξαντλείται, τότε βρισκόμαστε στην οδό υπέρβασης της νοοτροπίας της ζήλειας. Και μπορεί να έχουμε πειρασμό από τον τρόπο που μας αντιμετωπίζουν οι άλλοι άνθρωποι, αν δεν βρίσκονται και αυτοί στη διάθεση για «παροξυσμό καλών έργων» (Εβρ. 10,24) , αν μας αντιμετωπίζουν με ζήλεια από την πλευρά τους, ωστόσο η αγάπη, η οποία δεν είναι έργο μόνο της προαιρέσεως και του αγώνα μας, αλλά καρπός του Αγίου Πνεύματος θα μας βοηθήσει να νικήσουμε τέτοιους και άλλους πειρασμούς. Άλλωστε, μόνο έτσι μένουμε ταπεινοί, όταν βλέπουμε ότι δεν αρκεί ούτε η δική μας διάθεση ούτε η δική μας πρόοδος ούτε η δική μας αγάπη για να αλλάξει ο κόσμος και η διάθεση των ανθρώπων.

Ο κόσμος και οι άνθρωποι πάσχουμε από ζήλεια διότι δεν συνειδητοποιούμε την ευλογία ο καθένας να έχει τα χαρίσματά του, την ευλογία ο καθένας να μπορεί να συμπληρώνει τον άλλο. Χρειάζεται κόπος από κοινού, αλλά ακόμη κι αν αυτός δεν έρχεται στις ανθρώπινες σχέσεις κάθε μορφής, η προσωπική μας απόφαση να προχωρήσουμε στην αγάπη. Και ο Θεός δεν θα μας αφήσει, ακόμη κι αν ο κόσμος το θεωρεί αδυναμία! Η αγιότητα στην ιστορία της Εκκλησίας το μαρτυρεί. «Δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε» (Ματθ. 10,8) μας υποδεικνύουν άγιοι, όπως οι Ανάργυροι, αλλά και ο κάθε άγιος της πίστης μας, που συνειδητοποίησαν ότι η προσωπική πνευματική εργασία, η εμπιστοσύνη στον Θεό και η εξωστρεφής αγάπη αποτελεί τον τρόπο θεραπείας ζήλειας, εγωκεντρισμού, αυτοδοξασμού. Ας τους μιμηθούμε!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

http://www.synodoiporia.gr

Μην ενεργείς όταν είσαι θυμωμένος

Εν Υπομονή Ακυμάντω: Μην ενεργείς όταν είσαι θυμωμένος: Σ’ ένα χωριό-τα παλιά χρόνια-παντρεύτηκαν δυο νέοι, αλλά οι συνθήκες ζωής ήταν δύσκολες κι αναγκάστηκε ο άνδρας να φύγει σε μια μακρινή ...

Της αγάπης αίματα - Bloods of love

Μια διαφορετική ανάρτηση.
Μια διαφορετική απόδοση. Ένα υπέροχο αποτέλεσμα! Καλή ακρόαση.


https://www.youtube.com/watch?v=3fRum0SHpPY&feature=youtu.be

Η καρδιά, που πόνεσε χάρη του Θεού, είναι θύρα ανοιχτή προς τον Άνθρωπο και τον Παράδεισο.


Μάρκος ο ασκητής

Ούτε με το βλέμμα

"Στους πλησίον μας πρέπει να φερόμαστε με λεπτότητα, χωρίς ούτε με το βλέμμα μας να τους προσβάλλουμε".

Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ

Πηγή

Ο ύμνος της αγάπης Του

Του Ηλία Λιαμή, δρ Θεολογίας, αρχισυντάκτη της ιστοσελίδας catichisis.gr
Αναδημοσίευση από τον ιστότοπο Συνοδοιπορία,  http://www.synodoiporia.gr


Αχ και να ξέραμε πόσο οι άνθρωποι διψούν γι' αγάπη! Αχ και να ξέραμε πόσα είναι έτοιμοι να κάνουν για να τους αγαπούν! Πίσω από μόχθο απίστευτο για πλούτο, για καταξίωση, για διασημότητα, για εξουσία, για θαυμασμό, πάντα μία, πάντα η ίδια ανάγκη, πάντα η ίδια ικετευτική φωνή:
«Αγαπήστε με!»
Ακόμη και αυτά τα παιδιά, που γεμίζουν κάθε φορά την τάξη του κατηχητικού σου, ένα είναι κυρίως εκείνο που τα παρακινεί να έρχονται: Η δίψα της αγάπης. Ακόμη κι εσύ, ο χρόνος που διαθέτεις, η διάθεση που δείχνεις, η ενέργεια που ξοδεύεις, όλα με ένα κίνητρο προσφέρονται: Να βρεις αγάπη.
Ακόμη κι εγώ, που τούτη την ώρα, από το υστέρημα του χρόνου μου, γράφω αυτές τις γραμμές, ένα ζητώ: Αγάπη!
Μα, θα αναρωτηθείς, τίποτε ανιδιοτελές δεν υπάρχει; Όλα, ένα δούναι και λαβείν;
Μην εξανίστασαι. Μην «αρπάζεσαι». Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει κάτι ανιδιοτελές, διότι είμαστε από τη φύση μας όντα εξαρτημένα. Η ύπαρξή μας, η επιβίωσή μας, η ευτυχία μας μόνον φαινομενικά είναι στα χέρια μας. Κατά βάθος, γνωρίζουμε καλά πως δυνάμεις έξω από τον έλεγχό μας, μας καθορίζουν. Αν, με αυτό που διαβάζεις, μια φωνή μέσα σου διαμαρτύρεται, λέγοντας πως αυτό είναι υποτιμητικό για τον άνθρωπο και πως σκοπός του καθενός μας πρέπει να είναι η αυτονομία του και η αυτοδυναμία του, να ξέρεις πως ξαναβρίσκεσαι στον κήπο της Εδέμ και ακούς τον Πειρασμό να σου ψιθυρίζει:
«Γίνε Θεός! Όλα τα μπορείς μόνος σου!»
Αυτάρκης είναι μόνον Εκείνος, ο Ένας και αληθινός Θεός. Και γι' αυτό τον λόγο είναι ο μόνος που μπορεί να αγαπάει αληθινά και απόλυτα ανιδιοτελώς. Είναι ο μόνος που μπορεί να χαρίζει αγάπη. Χωρίς Αυτόν, οι άνθρωποι παραμένουν διψασμένοι για αγάπη, αναζητώντας την ο ένας από τον άλλον. Κανείς όμως δεν την έχει. Απλώς ανακυκλώνεται η έλλειψη. Είναι σα να πληρώνεις για κάτι που αγοράζεις, επικαλούμενος το χρέος κάποιου άλλου προς εσένα.
Όσο θέλουμε να αγαπιόμαστε, τόσο θέλουμε και ν΄ αγαπάμε. Διψάμε για ανθρώπους, θα θέλαμε να κάναμε τα πάντα γι' αυτούς. Ίσως και να κάνουμε ήδη πολλά. Δεν μπορούμε όμως να ξεφύγουμε από την ανάγκη να ωφεληθούμε και εμείς σε κάτι. Αργά ή γρήγορα, αν βρούμε το θάρρος, διαπιστώνουμε πως πίσω και από την πιο μεγάλη θυσία, πάντα κάτι περιμένουμε, πάντα κάτι θα καταλήγει να θρέψει το διψασμένο για αγάπη «εγώ» μας. Αλλά και ο αποδέκτης της αγάπης μας, διψασμένος κι αυτός, πανικόβλητος από τη μοναξιά του, πονεμένος από τις πληγές του, πολλές φορές θα αρπάξει την προσφορά μας, αχόρταγα, άπληστα, με αγένεια, και θα χαθεί όταν δεν έχουμε να δώσουμε κάτι παραπάνω, ή όταν τολμήσουμε να γυρέψουμε κάτι κι εμείς.
Η φύση μας είναι να είμαστε αποδέκτες αγάπης. Και ο αποδέκτης, μια μόνο ελπίδα έχει για να είναι πλήρης: Τη σχέση του με την πηγή. Όποιος θέλει ν΄ αγαπά δεν έχει άλλο δρόμο, από το να τροφοδοτείται διαρκώς από τον Θεό της αγάπης. Χωρίς την αγάπη Του, όλα είναι μάταια. Όποιος φτάσει σε αυτό το συμπέρασμα, όχι επειδή ακούγεται ωραίο, αλλά επειδή βρήκε το θάρρος να κάνει τον απολογισμό της ζωής του, έχει φτάσει στο ψηλότερο σκαλοπάτι της ταπεινοφροσύνης.
Και ίσως, λέω ίσως, να είναι η ταπεινοφροσύνη το μόνο αληθινό ανθρώπινο κατόρθωμα, που περιμένει ο Θεός για να πλημμυρίσει και το τελευταίο μας κύτταρο με την αγάπη Του. Χωρίς αυτήν, την ταπεινοφροσύνη, όλα είναι τελειωμένα, άδεια, μάταια, θλιβερά. Είναι όπως τα λέει και ο Απόστολος Παύλος σήμερα: «Χαλκός ηχών και κύμβαλον αλαλάζον». Χωρίς Αυτόν «ουδέν ειμί», «ουδέν ωφελούμαι». Η σημερινή περικοπή είναι γνωστή και ως Ύμνος της Αγάπης. Νομίζω όμως πως θα' πρεπε να λέγεται «Ύμνος της αγάπης ΤΟΥ». Δώσε σε παρακαλώ λίγη προσοχή:
Οι περισσότεροι άνθρωποι θαυμάζουν αυτό το κείμενο ως κανόνα αληθινής αγάπης. Θα έλεγα, ως Νόμο της Αγάπης. Σε παρακαλώ όμως, προσπάθησε να εντοπίσεις μαζί μου έναν κίνδυνο: Όπως κάθε νόμος, έτσι και αυτός, δημιουργεί μόνον ενόχους. Αυτός ο κίνδυνος κάνει τον Παύλο να επαναλαμβάνει διαρκώς πως ο Νόμος, ο κάθε νόμος δεν μπορεί ποτέ να σώσει, διότι δεν μπορεί ποτέ να εφαρμοστεί απόλυτα («οὐ δικαιωθήσεται ἐξ ἔργων νόμου πᾶσα σάρξ», Γαλ. 2, 16) . 

Βοήθησέ με Κύριε

Βοήθησέ με Κύριε:
Τὴν ὥρα τοῦ ΠΑΘΟΥΣ, διότι σκοτίζεται ὁ νοῦς   μου.
Τὴν ὥρα τοῦ ΠΕΙΡΑΣΜΟΥ, διότι παραλύει ἡ   θέλησή μου.
Τὴν ὥρα τοῦ ΠΟΝΟΥ, διότι κατακαίονται τὰ σωθικά μου.
Τὴν τοῦ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟΥ, διότι δὲν ἐλέγχω τὶς   ἀπόψεις μου.
Τὴν ὥρα τῆς ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ, διότι νομίζω πὼς χάνεται τὸ πᾶν.
Τὴν ὥρα τοῦ ΘΥΜΟΥ, διότι δὲν ξέρω τί κάνω.
Τὴν ὥρα τῆς ΑΔΥΝΑΜΙΑΣ, διότι μπορῶ νὰ   πουληθῶ καὶ στὸ διάβολο
Τὴν ὥρα τοῦ ΦΟΒΟΥ, διότι τὰ ἔχω χαμένα.
Τὴν ὥρα τῆς ΧΑΡΑΣ, διότι μπορεῖ νὰ μὴν   ἀντέξω στὸ βάρος της.
Τὴν ὥρα τῆς ΑΓΑΠΗΣ γιὰ νὰ εἶναι γνήσια

Πηγή: Ησυχαστήριο Αγίας Τριάδος

"Μη λυπάσαι τον εαυτό σου"

«Τρίψε», κι εσύ τη ψυχή σου, θέρμανέ την με την χριστιανική ζωή, για να εκδηλωθεί μέσα σου η ζωντανή ενέργεια της θείας Χάριτος. Μόνο, σου το ξαναλέω, μη λυπάσαι τον εαυτό σου.

Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

Η πεταλούδα, ο Δάσκαλος και ο Μαθητής

Μια μέρα ένας μαθητής αποφάσισε να προκαλέσει τον δάσκαλό του. Έτσι σκέφτηκε να του στήσει μια παγίδα. Έπιασε μια πεταλούδα και την κράτησε στη χούφτα του. Όταν θα πήγαινε στο δάσκαλο θα τον ρώταγε τι είχε στο χέρι του. Κι αν ο δάσκαλος το έβρισκε, τότε θα τον ρωτούσε εάν η πεταλούδα ήταν ζωντανή ή νεκρή. Στην περίπτωση που απαντούσε ότι η πεταλούδα ήταν ζωντανή, τότε θα έσφιγγε το χέρι του και θα τη σκότωνε και το αντίστροφο. Όταν είχαν μάθημα λοιπόν, πλησίασε τον δάσκαλο, μπροστά σε όλους τους υπόλοιπους μαθητές, έτεινε το χέρι προς το μέρος του και τον ρώτησε:

- "Δάσκαλε, τι έχω στο χέρι μου;"

- "Την ψυχή σου έχεις παιδί μου", απάντησε ατάραχος ο δάσκαλος.

Ο μαθητής προβληματίστηκε για λίγο σκεπτόμενος την απάντηση. Κατέληξε ότι ο δάσκαλος είχε δίκιο. Η πεταλούδα ήταν μια ψυχή που θα μπορούσε να είναι και δική του. Ωστόσο, συνέχισε:

-"Και είναι ζωντανή η ψυχή μου δάσκαλε ή όχι;"

Ο δάσκαλος τον κοίταξε με καλοσύνη στα μάτια και του είπε χαμογελαστά: -"Από το χέρι σου εξαρτάται".

Τίποτα δεν μπορεί να επηρεάσει την ψυχή μας παρά μόνο εάν το επιτρέψουμε εμείς οι ίδιοι!!!

O Δάσκαλος της ιστοριούλας είναι ο ίδιος ο Θεός, το παιδί ένας από εμάς και η πεταλούδα η ψυχή μας. Και η ιστορία σε βάζει σε σκέψεις να πάρεις καινούριες αποφάσεις βασισμένες σε κάτι όχι επιφανειακό αλλά στο συμφέρον της ψυχής σου. Εσύ επιλέγεις, από το δικό σου χέρι εξαρτάται αν θα προχωρήσεις και θα αποτελέσεις ίσως ακόμη και παράδειγμα προς μίμηση η θα μείνεις στάσιμος.

Μόνο ο Θεός μπορεί να σε γεμίσει εσωτερικά. Μόνον ο Θεός μπορεί να σε ολοκληρώσει ως άνθρωπο. Μόνο Αυτόν αν έχεις ως συνοδοιπόρο έχεις τα πάντα. Αν έχεις όλους τους άλλους εκτός από Αυτόν, τότε λυπάμαι αλλά να ξέρεις πως δεν έχεις τίποτα και θα βασανίζεσαι σε όλη σου την ζωή για να βρεις κάτι που σε γεμίζει. Όσα κι αν κάνεις, όσα κι αν αποκτήσεις αν δεν καταφέρεις να έχεις τον Θεό-Πατέρα-Δάσκαλο στην καρδιά σου τότε μόλις αποκτάς κάτι καινούριο πάλι άδειος θα αισθάνεσαι.

Εσύ είσαι αυτός που δεν θες και δεν κυνηγάς αυτό που θα σε κάνει ολοκληρωμένο σαν άνθρωπο και θα είναι αυτό μέσα στο οποίο δεν θα σου λείπει τίποτα γιατί θα τα έχεις όλα, θα έχεις τον Θεό. Στο χέρι σου είναι... Στο εύχομαι !!! Ελπίζω να συναντηθούμε στην κορυφή...

Πηγή: Ι. Ν. Αγίας Κυριακής Αμφιθέας-Παλαιού Φαλήρου

Η συνηθέστερη και πιο συχνή αμαρτία

Old-Man-At-Eternitys-Gate-by-Vincent-van-Gogh

Η αμαρτία της γλώσσας είναι η συνηθέστερη και η πιο συχνή αμαρτία. «Ει τις εν λόγω ου πταίει, ούτος τέλειος ανήρ», λέει ο Απόστολος Ιάκωβος (Ιακ. 3,2). Όταν ένας μετανοημένος άνθρωπος ξεκινά να βαδίσει τον δρόμο του Θεού – όταν αρχίζει να ζει σύμφωνα με τις εντολές του Θεού – πρέπει να πασχίζει να αποφύγει να αμαρτήσει με τη γλώσσα. Αυτός ήταν ο κανόνας που έβαλε στον εαυτό του ο μετα­νοημένος προφήτης Δαβίδ. Ιδιαιτέρως μάλιστα υποσχέθηκε να παραμείνει σιωπηλός ενώπιον των εχθρών του: «Αποφάσισα να βάλω φραγμό στο στόμα μου και να μη μιλώ όταν ο αμαρτωλός βρεθεί μπροστά μου» (Ψαλ. 38,1).
Να ένας θαυμάσιος κανόνας για όποιον θέλει να θεραπευτεί από την αμαρτία του. Όταν τον κατηγορούν, εκείνος δεν απαντά· όταν συκοφαντείται, παραμένει σιωπηλός.
Πράγματι, ποιο το νόημα αν μιλήσεις σε έναν εξοργισμένο άνθρωπο ο οποίος δεν έχει δίκαιο και δεν αγαπά τον Θεό περισσότερο απ’ τον εαυτό του; Αν του μιλήσεις για το κακό, θα τον εξοργίσεις ακόμη, περισσότερο. Αν του μιλήσεις για το καλό, θα τον κάνεις χλευαστή των ιερών και των οσίων.
Μπροστά στον Πιλάτο ο Χριστός παρέμεινε ολωσδιόλου σιωπηλός. Ο Πιλάτος του είπε: «Ουκ αποκρίνη ουδέν;» (Μάρκ. 15,4).
Τί μπορεί να απαντήσει Εκείνος σε σένα, όταν δεν έχεις αυτιά να τον ακούσεις, ή νου για να τον κατανοήσεις;
Να, λοιπόν, η σιωπή του δικαίου μπροστά στον άδικο έχει τη δύναμη να επηρεάσει κατά τον καλύτερο τρόπο. Ο τελευταίος απομένει μόνος, για να ερμηνεύσει τη σιωπή του δικαίου και έχει τη δυνατότητα να δώσει ερμηνεία που ωφελεί την ψυχή του· ενώ οποιαδήποτε άλλη καλή ή κακή απάντηση, θα την παρανοήσει προς το χειρότερο, καταδι­κάζοντας άλλους και δικαιώνοντας τον εαυτό του.
Μακάριος ο άνθρωπος ο οποίος μαθαίνει, εγκρατευόμενος, να κυριαρχεί στη γλώσσα του.
Ιησού Χριστέ, Κύριε και Θεέ μας, Συ ο οποίος μας έδειξες με το παράδειγμά Σου πως και πότε πρέπει να μιλούμε, Συ μας έδειξες με το παράδειγμά Σου επίσης πως και πότε πρέπει να παραμένουμε σιωπηλοί. Βοήθησέ μας, διά του Αγίου Σου Πνεύματος, να μην αμαρτάνουμε με τη γλώσσα.

(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Οκτώβριος, εκδ. Άθως, σ. 216-218)
Πηγή

Ό,τι δεν μπορείς να το λύσεις με το νου,
προσπάθησε να το λύσεις με την καρδιά.
Ό,τι δεν μπορείς να κατανοήσεις,
φρόντιζε να το αισθάνεσαι...


Πηγή: http://www.synodoiporia.gr

"Συγχώρεσέ με, Κύριε"

Αναδημοσίευση από τον ιστότοπο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, http://agiosioannisprodromos.blogspot.gr


"Συγχώρεσέ με, Κύριε.

Παγίδεψα τους φόβους μου, σε αλυσίδες γήινες και χοϊκές.

Έκτισα γύρω μου τοίχοι και έπαψα να ζητώ το έλεος σου. 

Ξέχασα πως γονατίζουν και πως ανυψώνουν δεόμενοι την ψυχή τους.

Τρέχοντας γύρω, γύρω σε μια γη που δεν έχει αρχή και τέλος, αρνήθηκα την δική σου ελευθερία. 

Φορτώθηκα τα πάθη μου και σαν Προμηθέας ζούσα το ατελεύτητο μαρτύριο μου. 

Έγινε το βάρος δυσβάστακτο και με γονάτισε. 

Εκεί στης απελπισίας το αγκάλιασμα, ένοιωσα το χάδι σου. 

Σήκωσα τότε τα μάτια να σε κοιτάξω.

Ω Κύριε, πως μπόρεσα να αρνηθώ τα δώρα της ελευθερίας σου. 

Ω Κύριε πώς μπόρεσα να ξεχάσω την ειρήνη του βλέμματος σου. 

Ω Κύριε πώς μπορούσα να ζω χωρίς την αγάπη σου."

Κ.Τ.

http://trelogiannis.blogspot.gr

Σύντομη πρακτική προσευχή πρός τόν Κύριον

Κύριε!

Τό ὄνομά Σου εἶναι Ἀγάπη: μή μέ ἀποδοκιμάσης γιά τίς ἁμαρτίες μου.

Τό ὄνομά Σου εἶναι Δύναμις: ἐνίσχυσέ με, γιά νά μή πέφτω στό κακό.

Τό ὄνομά Σου εἶναι Φῶς: "λάμπρυνόν μου τήν στολήν τῆς ψυχῆς", 

τή σκοτεινιασμένη ἀπό τά γήινα πάθη.

Τό ὄνομά Σου εἶναι Εἰρήνη: πράυνε τήν ταραγμένη μου ψυχή. 

Τό ὄνομά Σου εἶναι Ἔλεος: μή παύσεις νά μέ συγχωρῇς.

Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης

"Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή μου"

Ἐκδόσεις ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

http://kaiomenivatos.blogspot.gr

Μια πραγματικά υπέροχη συζήτηση

http://www.synodoiporia.gr/
Για «την ομορφιά του να μην είσαι τέλειος, την ελπίδα του να μην είσαι άριστος. Πτήσεις στα χαμηλά με τον π. Λίβυο» συζήτησε ο πρωτοπρεσβύτερος Σπυρίδων Τσιμούρης, Θεολόγος με τον π. Χαράλαμπο Λίβυο Παπαδόπουλο, συγγραφέα και εφημέριο του Ιερού Ναού Αγίας Ειρήνης Ηρακλείου Αττικής στο πρώτο «Ενοριακό Αρχονταρίκι» της 4^ης χρονιάς του προγράμματος «Ενορία εν δράσει…».

Στην εισαγωγή του ο π. Σπυρίδων τόνισε πως είναι όμορφο να γνωρίσεις τον εαυτό σου και να αρχίσεις να ζεις. «Είναι τόσο ωραίο να ζεις ελπίζοντας στον Κύριο, ελπίζοντας στο Θεό ο οποίος απεκδύεται την Θεότητά του, απεκδύεται τη δύναμή του, απεκδύεται την τελειότητά του και γίνεται άνθρωπος και εκεί μας συναντά», είπε χαρακτηριστικά και ανέγνωσε ένα απόσπασμα από κείμενο του Ντοστογιέφσκι.
Παίρνοντας από αυτό αφορμή ο π. Χαράλαμπος ανέφερε πως υπάρχει μία αντίληψη σε όλους εμάς «ότι γινόμενοι Χριστιανοί και κάνοντας πνευματική ζωή και ζώντας μέσα στην εκκλησιαστική μας κοινότητα, πρέπει πάντα να είμαστε οι κερδισμένοι της υπόθεσης, δηλαδή ότι η Εκκλησία και η πνευματική ζωή είναι ένας χώρος του κέρδους. Ένας χώρος όπου οι πάντες πρέπει να είναι κερδισμένοι σε όλους τους τομείς της ζωής». Στο σημείο αυτό υπογράμμισε πως ο Χριστός δεν μας έχει φανερώσει έτσι ακριβώς τα πράγματα, λέγοντας χαρακτηριστικά πως «ο Χριστός λέει ότι για να σώσει κανείς της ψυχή του πρέπει να την χάσει, δηλαδή στην Εκκλησία δεν κερδίζεις κάτι αλλά χάνεις κάτι… Εάν πας με το σκεπτικό ότι πάω κάτι να δώσω, πάω κάτι να αφήσω και κάτι να χάσω, τότε στο τέλος θα είσαι σίγουρα ο κερδισμένος». «Άρα λοιπόν» συμπλήρωσε «η Εκκλησία δεν είναι ο χώρος μέσα στον οποίο θα καταξιωθώ, θα αυξήσω τον ναρκισσισμό μου, τον εγωισμό μου και θα μεγεθυνθεί το εγώ μου, αλλά ένας χώρος στον οποίο πρέπει εκούσια να ταπεινωθώ, να παραδοθώ στο Θεό, να δοθώ στην αγάπη, στον συνάνθρωπο και να χάσω για να κερδίσω στο τέλος».

Σε σχόλιο το π. Σπυρίδωνος για το Ευαγγελικό μήνυμα ο π. Χαράλαμπος σημείωσε ότι «βλέπουμε πάρα πολλές φορές πως ο εισερχόμενος στην Εκκλησία δεν έχει ως πρώτο ζητούμενό την ερωτική ένωσή του με το Θεό… αλλά ούτε θέλει τον ίδιο τον Χριστό. Θέλει αυτά που δίνει ο Χριστός… Βλέπουμε δηλαδή μία αντίφαση υπαρξιακή στον τομέα της καθημερινής ζωής».
Στη συζήτηση έγινε λόγος και για τον περιορισμό του χώρου και του χρόνου που βιώνουμε ως άνθρωποι, αναφέροντας την προοπτική του Θεού.
«Ο νους κάνει διαχωρισμούς εκτός αν έρθει η παρουσία του Αγίου Πνεύματος που εκεί παύουν οι διαχωρισμοί και υπάρχει ένα αγκάλιασμα» ανέφερε ο π. Χαράλαμπος, συμπληρώνοντας πως «Η Χάρις του Θεού αγκαλιάζει και αυτόν που δεν είναι τέλειος. Αγκαλιάζει αυτόν ο οποίος δεν πέτυχε. Αγκαλιάζει αυτόν ο οποίος δεν τα κατάφερε. Αγκαλιάζει αυτόν ο οποίος έχει σκοτεινές όψεις αλλά έχει και φωτεινές όψεις. Όλους τους αγκαλιάζει η Χάρις του Θεού. Αυτό δεν μπορεί να το κάνει μια κοσμική αντίληψη η οποία της αρέσει να κατηγοριοποιεί».

Ο π. Σπυρίδων Τσιμούρης από την πλευρά του σχολίασε πως η Εκκλησία χωράει και στεγάζει όλα τα παραπάνω αναφερόμενος στη συνέχεια στο θέμα της Αγιότητας.
Στο σημείο αυτό ο π. Χαράλαμπος τόνισε πως «οι πατέρες της Εκκλησίας πιστεύουν ότι εν δυνάμει όλοι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα» τονίζοντας παράλληλα πως οι Πατέρες έχουν απόλυτη γνώση του εαυτού τους. «Πάσχουν μια αλήθεια. Την αλήθεια ότι ενώ προσπαθώ και γνωρίζω  λογικά το καλό, δυνάμεις και αντιστάσεις δεν μου επιτρέπουν να το πραγματοποιήσω στη ζωή μου». Συμπλήρωσε πως εμείς οι άνθρωποι «τις περισσότερες φορές γνωρίζουμε και ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε, αλλά δεν το κάνουμε. Διότι ο άνθρωπος δεν κάνει αυτό που ξέρει, κάνει αυτό που αντέχει»,  «και αυτό όχι γιατί είναι παλιάνθρωπος και υποκριτής –αυτό είναι μια εύκολη ερμηνεία – αλλά γιατί δεν μπορείς, υπάρχουν μέσα σου πράγματα που δεν σε αφήνουν… Για αυτό και αγιαζόμαστε όχι από τα κατορθώματά μας, αλλά από τη σχέση μας με τον Χριστό».
Ο π. Σπυρίδων ανέφερε ότι πολλές φορές «φανταζόμαστε τους Αγίους ως Ιερά τέρατα, ως ανθρώπους εξαιρετικού ηρωισμού, αγνοώντας ότι είναι οι καθημερινοί άνθρωποι. Είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Αυτή η φαντασίωση μας οδηγεί στο να έχουμε λάθος οράματα ή στο να μην έχουμε οράματα». Σε αυτό ακριβώς το σημείο ο π. Χαράλαμπος υπογράμμισε με έμφαση πως είναι πολύ λυτρωτικό να καταλάβει ο άνθρωπος ότι «η δόξα του Χριστού είναι ο Σταυρός Του, δηλαδή είναι ο πόνος Του». «Η ταπείνωσή Του είναι η δόξα Του. Ο Σταυρός είναι η δόξα του Χριστού. Όταν θυσιάζεται για τον άλλον... δηλαδή ο δόξα του χριστιανού δεν είναι στις επιτυχίες, είναι στη θυσία προς τον άλλο».
«Λίγοι μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει Αγιότητα» προσέθεσε. «Εμείς βλέπουμε το φωτοστέφανο, δεν βλέπουμε τι κρύβεται πίσω από το φωτοστέφανο. Τι πόνος, τι μοναξιά, τι αγωνία, τι πτώσεις…».
Στη συνέχεια με αφορμή μικρό κείμενο που ανέγνωσε ο π. Σπυρίδων, ο π. Χαράλαμπος σημείωσε πως για τον κοσμικό άνθρωπο ο Χριστός είχε μία αποτυχημένη ζωή: δεν παντρεύτηκε, δεν έκανε λεφτά, δεν καταξιώθηκε κοινωνικά. «Δεν είχε καμία επιτυχία κοσμική. Καμία» είπε χαρακτηριστικά, συμπληρώνοντας παράλληλα πως «αυτός ο ‘‘αποτυχημένος’’ είναι αυτός που σώζει την ιστορία του ανθρώπινου γένους». «Αυτό όμως παράγει ένα ήθος. Το ήθος το Χριστιανικό». «Ζούμε σε έναν κόσμο που δεν τον αρνούμαστε, αλλά όμως δεν τον απολυτοποιούμε ως ανώτερη αξία της ζωής. Και νομίζω ότι αυτό έκαναν και οι Άγιοι της Εκκλησίας μας». «Ο Άγιος δεν είναι τίποτε άλλο παρά κάτι σαν κι εμάς ο οποίος παλεύει με τον εαυτό του», κατέληξε.
Στη συνέχεια ο π. Σπυρίδων έθεσε το θέμα της «ομορφιάς της αποτυχίας και το πώς κάποιος μέσα από μία αποτυχία μπορεί να συναντήσει την αλήθεια, να μάθει να ζει όμορφα και εν Χριστώ».
«Εμείς λέμε ότι μες στη ζωή υπάρχει και η αποτυχία. Δεν λέμε βγείτε στη ζωή και αποτύχετε» είπε στο σημείο αυτό ο π. Χαράλαμπος. «Λέμε ότι η ζωή ενός φυσιολογικού ανθρώπου, ο οποίος ζει στον κόσμο αυτό έχει μέσα και την παρουσία της αποτυχίας».
Υπογράμμισε πως «ο άνθρωπος ο οποίος δεν φοβάται την αποτυχία είναι ελεύθερος άνθρωπος», τονίζοντας παράλληλα πως «εάν ομολογείς και γνωρίζεις την πτώση σου αυτό σε κάνει γοητευτικό. Ο Ταπεινός είναι γλυκύς άνθρωπος. Έχει μια χάρη πάνω του. Το να αποδέχεσαι την αποτυχία είναι και μία πράξη ελευθερίας».
Τη συζήτηση μπορείτε να παρακολουθήσετε εδώ:

 

"...Μια μέρα που περνά χωρίς δάκρυα είναι μια σπαταλημένη μέρα, μια μέρα δίχως μετάνοια... "


Ιωάννης της Κλίμακος

Αξίζει να περιμένεις

Λέει ο φίλος Λάζαρος Ιορδανίδης από το ιστολόγιό του, http://lllazaros.blogspot.gr/:

"Για μερικά πράγματα αξίζει να περιμένεις! Αξίζει να προσπαθείς μέσα απ'την αναμονή. Δοκιμάζεσαι έτσι... Όπως η φύση το χειμώνα. Που περιμένει... Περιμένει σιωπηλά την άνοιξη. Κι όταν εκείνη έρθει, τότε ευωδιάζει ο τόπος απ'τα λουλούδια και γεμίζει χρώματα όλη η γη... Αν σου τύχουν τέτοιες καταστάσεις αναμονής, χαμογέλα! Μην τις θεωρήσεις χαμένες και άχρηστες αυτές τις στιγμές... Είναι ευκαιρίες μοναδικές για να δοκιμαστείς. Ν'αποκτήσεις υπομονή κι ελπίδα. Και θα 'ναι ακόμη πιο ωραίο αν αυτή η φάση της σιωπής, της αναμονής συνοδεύεται απ' τη γλύκα της προσευχής. Δοκίμασε και θα δεις."

Συμφωνώ απολύτως!

Το Ναυάγιο

Ἀκούω τούς ὕστατους τριγμούς ἑνός πλοίου πού βυθίζεται.

 π. Σταύρου Τρικαλιώτη

   Ἀκούω τούς ὕστατους τριγμούς ἑνός πλοίου πού βυθίζεται. Ἡ θάλασσα σάν κακιά μητρυιά βγάζει πάνω του ὅλο της τό ἄχτι. Ὁ σκοτεινός ὠκεανός τό περικυκλώνει σάν ἀκάνθινο στεφάνι. Ἡ πρωτινή χαρούμενη καί ἀνέμελη ζωή στό κατάστρωμα τώρα μετατρέπεται σέ μιά κόλαση. 

  Οἱ «τριγμοί»  τοῦ πλοίου γίνονται «καί δικοί μου», ἐσωτερικοί, βαθύτατοι, ὑπαρξιακοί. Σάν ἀναπάντεχο ναυάγιο γίνεται μερικές φορές ἡ ζωή μας. Περιστάσεις ἀπρόσμενες μᾶς φέρνουν τά πάνω κἀτω.  Νιώθουμε νά βυθιζόμαστε σέ μιά προσωπική ἄβυσσο χωρίς ἐπιστροφή.  Τό περιβάλλον ἀρνητικό. «Σκοτεινοί οὐρανοί»  καί μέσα καί ἔξω.  Αἰφνίδιες ἀστραπές  τσουρουφλίζουν τό ἤδη ταλαιπωρημένο κορμί μας ἀπό τήν ἁρμύρα καί τόν καλοκαιριάτικο ἥλιο.  Ἡ ζωή δέν θά  μᾶς χαμογελᾶ γιά πολύ.  Ἀλλάζει ρότα. 

   «Σκοτεινοί οὐρανοί»  καί μέσα καί ἔξω. Ἴχνος ἐλπίδας στόν ὁρίζοντα. Προδοσία, ἐγκατάλειψη, θλίψη,  ἀπόγνωση, ἀπογοήτευση, ἀμηχανία, ἀδιέξοδο, νά μερικές λέξεις πού μποροῦν νά χαρακτηρίσουν τήν κατάστασή μας. Οὔτε ἕνα μικρό ἀστεράκι δέν λάμπει στό οὐρανό νά μᾶς δείξει ἁμυδρά τόν δρόμο γιά τήν ἐπιστοφή στό ὑπήνεμο λιμάνι τῆς ἀναχώρησης, τή λύτρωση ἀπό τόν βέβαιο θάνατο. «Δέν ὑπάρχει ἐλπίδα», ὑπογραμμίζει μέ ἔμφαση ὁ ποιητής. 

   Οἱ φλόγες ἔζωσαν γιά τά καλά τό πλοῖο. Πύρινες γλῶσσες  ζώνουν γιά τά καλά  καί τήν ὕπαρξή μας  πού στέκεται μισό μέτρο  πρίν τήν καταβύθιση στό κενό. Ἡ ὅρασή μας ἐλαττώνεται λόγῳ τῆς ἀνυπαρξίας φωτός. Τό μαῦρο πυκνό  σκοτάδι μέσα καί ἔξω μᾶς πλακώνει τήν ψυχή. Νιώθουμε ὅτι πλησιάζει τό τέλος τῆς ζωῆς δεκάδων ἐπιβατῶν, πού πανικόβλητοι τρέχουν οὐρλιάζοντας στό κατάστρωμα καί ψάχνουν  τίς σωτήριες λέμβους. Ψυχές πεινασμένες, ἀγριεμένες, ἀλαφιασμένες, ἀπεγνωσμένα γυρεύουν μιά σανίδα σωτηρίας. Τοῦτες τίς ὧρες ὁ ἄνθρωπος γίνεται ἀπάνθρωπος.  Ἀδιαφορεῖ γιά τό «τοῦ ἑτέρου συμφέρον» . Κυριαρχεῖ προπάντων τό ἀτομικό του συμφέρον. Τό συμφέρον τοῦ ἀνθρώπου πού χαροπαλεύει μέ τά φουρτουνιασμένα κύματα. 

   Ὁ καπετάνιος «ἀλαφιασμένος» καί δίνοντας τήν αἴσθηση τοῦ «τρελοῦ», ἀδυνατεῖ νά δώσει μιά λογική ἐξήγηση γιά ὅσα συμβαίνουν. Καταλήγει σιγά σιγά στό συμπέρασμα τῆς ἀπόδοσης εὐθυνῶν στόν Θεό. Ἀρχίζουν σιγά σιγά νά ἀναδύονται ἀμείλικτα τά «γιατί». Ὅλοι θέλουν νά ἐναποθέσουν τήν προσωπική τους ἐνοχή κάπου. Ὁ Θεός Δημιουργός εἶναι τό πιό  καταλληλο  καί πιό εὔχερο πρόσωπο γιά τόν καθένα. Αὐτός εἶναι Παντοδύναμος, ἄρα αὐτός φταίει γιά ὅσα συμβαίνουν. Ἡ ὀργή τῶν πικραμένων καί τῶν ἀπελπισμένων πέφτει πάνω του. Ἐκείνη τήν ὥρα δέν ὑποψιάζονται τυχόν ἄνομα συμφέροντα τῆς πλοιοκτήτριας ἑταιρίας, πού μπορεῖ νά ἄφησε νά πλεύσει ἕνα ἀκατάλληλο σαπιοκάραβο ἤ τίς συσσωρευμένες ἁμαρτίες πολλῶν ἀνθρώπων,  πού ἐπισύρουν τή δίκαιη μά καί  παιδαγωγική ὀργή του Θεοῦ! 

   Οἱ εἰδικοί γιά τήν ὁμαλή πορεία τοῦ πλοίου , οἱ μηχανικοί, «τρομάζουν», «χειρονομοῦν» καί ἀπευθύνουν ἐρωτήματα ἀπελπισίας στή φωτιά. «Γιατί»;  Ἕνα «γιατί»  συχνά ἐπαναλαμβανόμενο πού σάν κοφτερό δίκοπο μαχαίρι ξύνει ἐπώδυνα τίς πληγές τῆς κλυδωνιζόμενης ὕπαρξής μας. 

  Οἱ ναῦτες τρέχουν κι αὐτοί νά σωθοῦν. Τά κύματα ἀπό ἀλλοτινοί φίλοι γίνανε τώρα τρομεροί ἐχθροί πού πάνε νά τούς κατασπαράξουν. Μάταια τά ρωτοῦν «γιατί»; 

   Ἑκατομμύρια «γιατί» ἀπευθύνει ἡ ἀνθρωπότητα στίς κάθε εἴδους ὁριακές καταστάσεις πού βιώνει. Ὅλοι ζητοῦν μιά λογική ἐξήγηση. Ὁ καπετάνιος, οἱ μηχανικοί, οἱ ναῦτες, οἱ ἐπιβάτες καί ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς. 

  Ὅλα  αὐτά τά «γιατί »  - μᾶς λέει ὁ ποιητής (Ἠλίας Σιμόπουλος) – συνθέτουν μιά «θυελλώδη σιωπή»! Τί μπορεῖ νά πεῖ ὁ μικρός ἄνθρωπος μέ τίς πεπερασμένες του δυνάμεις στό πρόβλημα τῶν ἀνθρώπινων συμφορῶν. ῾Απλά, στέκεται ἐνεός, προβληματισμένος καί προσπαθεῖ νά ἀνιχνεύσει τό θέλημα  καί τό σχέδιο του Θεοῦ. Βέβαια, αὐτή ἡ σιωπή εἶναι «θυελλώδη», προκαλεῖ στήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη ἐσωτερικές θύελλες, προβληματισμούς, ἀναταράξεις, ἀμφιβολίες. Ὅμως ἄν ἀναλογισθεῖ τήν ὑπομονή τοῦ Ἰώβ καί τό σταυρικό τέλος τοῦ Κυρίου, ἴσως ὁδηγηθεῖ στή λύση τοῦ μυστηρίου τοῦ ἀνθρώπινου πόνου. Καί στίς δύο περιπτώσεις ἔπαθαν δύο ἀθῶοι, ὁ δίκαιος Ἰώβ καί ὁ ἀναμάρτητος Κύριος. Ὅλα αὐτά βέβαια προϋποθετουν ἀκλόνητη πίστη καἰ  τελεία ἐναπόθεση τῶν ἐλπίδων τοῦ ἀνθρώπου μόνο στόν Θεό καί ὄχι στούς ἀνθρώπους, διότι ὅπως λέει κι ὁ Δαυίδ «πᾶς ἄνθρωπος ψεύστης» καί δυστυχῶς ἡ σκληρή πραγματικότητα μᾶς τό ἐπιβεβαιώνει καθημερινά. 

   Ἄν ὁ ἄνθρωπος δέσει τό καράβι τῆς ζωῆς του στήν «ἄγκυρα ἐλπίδος» πού λέγεται Χριστός καί δείξει ἀποφασιστικότητα καί γεννναιότητα - ὄχι παθητικότητα καί ἔλλειψη ἀγωνιστικότητας-  εἶναι σίγουρο ὅτι «ἡ ἄγκυρα» αὐτή δέν θά τόν ἀφήσει νά ξεφύγει ἀπό τήν ὀρθή πορεία του, ἔστω κι ἄν τό πλοῖο τό χτυποῦν δυνατοί ἄνεμοι, ὅμως τό σταθεροποιεῖ ἡ ἐλπίδα. «Ὅταν γαντζωθοῦμε στήν  ἀπόλυτη ἀσφάλεια πού λέγεται Χριστός, τό καράβι τῆς ζωῆς μας θά ταλαντεύεται καί ταυτόχρονα δέν θά ταλαντεύεται» (ἱερός Χρυσόστομος). Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀφήσει πλήρως μέ ἐπιστοσύνη τήν ὕπαρξή του στήν παντοδύναμη χεῖρα Ἐκείνου καί ὄχι στούς ἄρχοντες τοῦ κόσμου τούτου «οἷς οὐκ ἔστιν σωτηρία» («ἀπό τούς ὁποίους  δέν πρέπει νά ἔχουμε καμμία ἐλπίδα ὅτι θά μᾶς σώσουν» ,προφητάναξ Δαυίδ), τότε θά χαίρεται καί δέν θά ἀγωνιᾶ, ἀλλά θά ἀγάλλεται γιατί θά  κατέχει τήν «ἄγκυρα τῆς Πίστεως» (ὑμνολογία). 

    Τότε τά ἑκατομμύρια «γιατί» πού μᾶς πνίγουν,  θά μεταποιηθοῦν σέ εὐχαριστία, γιατί ὁ Θεός θά δώσει «σύν τῷ πειρασμῷ καί τήν ἔκβασιν» (=τό αἴσιο τέλος). Φτάνει νά ὑπομείνουμε μἐχρι τό τέλος, διότι ὁ «ὑπομείνας εἰς τέλος σωθήσεται» (Ἰησοῦς Χριστός)…

῾Υ. Γ. Ἀφορμή καί ἔμπνευση γιά τό παραπάνω κείμενο πήραμε ἀπό τό ποίημα τοῦ Ἠλία Σιμόπουλου (πού πέθανε πρόσφατα,  30 / 08 / 2015) «Τό Ναυάγιο» δίνοντας τήν δική μας ἀνάλυση καί ἀνάγνωση. (Ποίηση, τ. 2, σελ. 46- 47, ἐκδ. Γκοβόστη, 1990)

π. Σταῦρος Τρικαλιώτης

5 / 09 /  2015, Μνήμη προφήτου Ζαχαρίου, πατρός Ἰωάννου Προδρόμου