Η μυστική προσευχή, Ν. Λυγερός

[Στην ερειπωμένη εκκλησία της Κυθρέας, ένας παππούς δείχνει στα εγγόνια του τα στίγματα του χρόνου...] Νεοκλής: Παππού, τι έπαθε η εκκλησία; Πανίκος: Δεν άντεξε τον πόνο μας [Σιωπή] Νεοκλής: Ήταν τόσο μεγάλος; Πανίκος: Η δύναμη της εκκλησίας είναι οι άνθρωποι... Δίχως ανθρώπους... Νεοκλής: Πεθαίνει; Πανίκος: Όχι αμέσως... Αρχίζουν πρώτα τα βάσανά της... [Χρόνος] Πέφτει ο σταυρός... Η εκκλησία δεν έχει τη δύναμη να τον κρατήσει κοντά στον ουρανό... Ύστερα σωπαίνουν οι καμπάνες... Νεοκλής: Γιατί; Κουράστηκαν; Πανίκος: Δεν υπάρχει πια κανείς να τις ακούσει! Νεοκλής: Μα εγώ ακούω τη σιωπή τους... Πανίκος: Εσύ ακούς ακόμα και τον πόνο της σιωπής... Όμως οι άλλοι... Νεοκλής: Τώρα η σκεπή της είναι ο ουρανός μας! Πανίκος: Και το δάπεδό της η γη μας... Νεοκλής: Οι τοίχοι προσεύχονται... Πανίκος: Τι λες παιδί μου; Νεοκλής: Ακούω την προσευχή τους... Πανίκος: Κάποιος θα είναι μέσα... Έλα πάμε να δούμε! Νεοκλής: Δεν είναι μόνο ένας... [Ο παππούς κι ο εγγονός μπαίνουν μέσα στην εκκλησία. Ο Πανίκος κοιτάζει παντού ενώ το βλέμμα του Νεοκλή έχει καρφωθεί πάνω στις λαβωμένες τοιχογραφίες...] Πανίκος: Δεν είναι κανείς εδώ! [Σιωπή] Νεοκλής: Οι καημένοι... [Δακρύζουν τα μάτια του.] Πανίκος: [Κοιτάζοντας το Νεοκλή] Τι έπαθες; [Βλέποντας τις τοιχογραφίες] Δεν έφυγαν... Μαρτύρησαν δύο φορές. [Πλησιάζουν μαζί σιωπηλά. Ο μικρός κρατάει το χέρι του μεγάλου. Ο μεγάλος κρατάει το κλάμα του μικρού] Νεοκλής: Γιατί έχουν τόσες πληγές; Πανίκος: Γιατί έμειναν μόνοι... [Χρόνος] Νεοκλής: Και τώρα τι θα γίνει; [Χρόνος] Θα τους αφήσουμε πάλι μόνους; Πανίκος: Όχι! Τώρα θα τους προστατέψουμε εμείς... Νεοκλής: Άσπρη μέρα δεν είδαν τα μάτια τους... Τους λυπάμαι... Πανίκος: Τα βάσανά τους τέλειωσαν τώρα... Θα κλείσουν κι οι πληγές τους... Νεοκλής: Πρέπει να βρούμε ένα γιατρό για τους άγιους... Πανίκος: Ξεπέρασαν τόσα βάσανα, δε θα πάθουν τίποτα για λίγες μέρες... Νεοκλής: [Σε μια κραυγή] Όχι! Τώρα μας έχουν ανάγκη! [Χρόνος] Τώρα που είδαμε πόσο πόνεσαν αυτά τα χρόνια πρέπει να τους βοηθήσουμε! Πανίκος: Έχεις δίκιο! [Χρόνος] Τώρα είμαστε κι εμείς υπεύθυνοι... Νεοκλής: Έκρυψαν το Χριστό... Κοίτα! [Ο μικρός δείχνει ένα λευκό σημείο] Πανίκος: Μα δε βλέπω τίποτα... [Ο μικρός αγγίζει προσεχτικά την τοιχογραφία] Νεοκλής: [Βγάζοντας ένα κομμάτι μπογιάς] Βλέπεις; Πανίκος: Αυτοί οι άγιοι είναι θαυματουργοί... Εσύ πώς το ήξερες; Νεοκλής: Η Προσευχή τους! Πανίκος: Η προσευχή τους... Νεοκλής: Θέλουν να ξαναδεί το φως ... Πανίκος: Αυτό έλεγαν; Νεοκλής: Τίποτα άλλο! Η μόνη τους παράκληση... Πανίκος: Πρέπει να βιαστούμε τότε... Πρέπει να ξαναρθούμε... Νεοκλής: Μπορώ να τους φιλήσω; Πανίκος: Και βέβαια... [Ο παππούς σηκώνει τον εγγονό του για να φιλήσει τις τοιχογραφίες] Νεοκλής: Πιο ψηλά! Θέλω να τους φιλήσω το πρόσωπο. Πανίκος: Δεν κάνει παιδί μου... Νεοκλής: Μα εκεί είναι η πληγές τους! [Χρόνος] Σε παρακαλώ. [Τον σηκώνει πιο ψηλά και φιλά όλους τους αγίους]

Ν. Λυγερός, http://www.lygeros.org/

"Σύντομα θα χαθώ για πάντα, αλλά δεν πειράζει αρκεί να διαβάσει κάποιος αυτό το γράμμα και..."

Αυτός ο 24 χρονος ξέρει πως δεν έχει πολύ χρόνο ζωής ακόμα. Έτσι, έκανε μια ανάρτηση στο Reddit, όπου δημοσιοποίησε το τελευταίο του γράμμα, γιατί ήθελε να μοιραστεί με τον κόσμο αυτό που μπορούσε πλέον να δει ξεκάθαρα:

«Σύντομα θα έχω χαθεί για πάντα, αλλά δεν με πειράζει, αρκεί κάποιος να διαβάσει αυτό το γράμμα.

Είμαι μόλις 24, αλλά έχω ήδη διαλέξει την τελευταία μου γραβάτα. Είναι η γραβάτα που θα φοράω στην κηδεία μου, λίγους μήνες από τώρα. Μπορεί να μην ταιριάζει με το κουστούμι, αλλά είναι τέλεια για την περίσταση.

Η διάγνωση του καρκίνου έγινε πολύ αργά και δεν υπήρχαν πολλά που μπορούσα να κάνω, αλλά συνειδητοποίησα πως το πιο σημαντικό πράγμα στο θάνατο είναι να σιγουρέψεις πως ο κόσμος που αφήνεις πίσω σου έγινε λίγο καλύτερος με τη βοήθειά σου.

Ο τρόπος που έχω ζήσει τη ζωή μου μέχρι τώρα, η ύπαρξή μου, δεν θα μετράει, γιατί δεν έκανα κάτι που να έχει κάποιο αντίκτυπο.

Πριν, υπήρχαν πολλά πράγματα στο μυαλό μου. Όταν έμαθα όμως πόσο χρόνο είχα, όλα έγιναν ξεκάθαρα. Γι’αυτό γράφω αυτό το γράμμα για ένα εγωιστικό λόγο. Θέλω να δώσω νόημα στη ζωή μου μοιράζοντας μαζί σας αυτό που κατάλαβα:

Μην χαλάτε το χρόνο σας σε κάτι που δεν σας αρέσει. Είναι λογικό να μην γίνεται ποτέ επιτυχημένος σε κάτι που δεν σας αρέσει. Η υπομονή, το πάθος και η αφοσίωση έρχονται φυσικά όταν κάνετε κάτι που αγαπάτε.

Είναι χαζό να φοβάστε τη γνώμη των άλλων. Ο φόβος μας κάνει αδύναμους και μας παραλύει. Εάν τον αφήσετε, θα μεγαλώσει μέχρι που δεν θα έχει μείνει τίποτα από τον πραγματικό εαυτό σας. Να ακούτε το ένστικτό σας. Κάποιοι μπορεί να σας πουν τρελούς, αλλά κάποιοι μπορεί ακόμα και να νομίζουν πως είστε ένας θρύλος.

Πάρτε τον έλεγχο της ζωής σας. Να παίρνετε την ευθύνη για ότι σας συμβαίνει. Περιορίστε τις κακές συνήθειες και προσπαθήστε να ζείτε μία υγιή ζωή. Βρείτε ένα άθλημα που να σας κάνει χαρούμενους και πάνω από όλα μην χρονοτριβείτε. Αφήστε τη ζωή σας να σχηματιστεί από αποφάσεις που πήρατε, όχι από αυτές που δεν πήρατε ποτέ.

Να εκτιμάτε τους ανθρώπους γύρω σας. Οι φίλοι και οι συγγενείς θα είναι πάντα μία πηγή δύναμης και αγάπης. Γι’αυτό να μην τους θεωρείτε δεδομένους. Είναι πολύ δύσκολο να εκφράσω τα συναισθήματά μου για αυτές τις απλές συνειδητοποιήσεις, αλλά ελπίζω να ακούσετε κάποιον που έχει βιώσει το πόσο πολύτιμος είναι ο χρόνος.

Δεν είμαι αναστατωμένος, γιατί καταλαβαίνω πως πρέπει να δώσω νόημα στις τελευταίες μου μέρες. Στενοχωριέμαι μόνο που δεν θα έχω την ευκαιρία να δω το μέλλον.

Νοιαζόμαστε τόσο πολύ για το σώμα μας μέχρι το θάνατο, που δεν βλέπουμε πως δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα κουτί – ένα δοχείο της προσωπικότητάς μας, των σκέψεων, των πεποιθήσεων και των προθέσεών μας στον κόσμο.

Εάν δεν υπάρχει κάτι μέσα στο κουτί που να μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, δεν έχει και αξία αν απλά εξαφανιστεί.

Πιστεύω πως όλοι έχουμε προοπτικές, αλλά επίσης θέλει πολύ κουράγιο για να το συνειδητοποιήσουμε. Μπορείτε να συνεχίσετε να χάνετε ώρες και μέρες. Ή μπορείτε να πολεμήσετε γι’αυτό που πιστεύετε και να γράψετε την ιστορία της ζωής σας. Ελπίζω να πάρετε τη σωστή απόφαση.

Αφήστε το αποτύπωμά σας στον κόσμο. Να ζήσετε μία ζωή με νόημα, ότι και αν σημαίνει αυτό για σας. Πηγαίνετε προς το μέρος που όλα είναι πιθανά. Δεν θα είμαστε εδώ για πάντα. Η ζωή μας είναι μικρή, οπότε ζήστε την με πάθος. Κάντε την ενδιαφέρουσα. Κάντε την να αξίζει!

Σας ευχαριστώ!»

Πηγή: http://perivolipanagias.blogspot.gr

Η γενναιοδωρία της αναγνώρισης

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός


Ζούμε σε μία εποχή
κοινωνικού αυτοματισμού.
Παράλληλα,
ο πρώτος θεωρείται
το παν
και ο δεύτερος
τίποτα.


Όταν ένας σπουδαίος αθλητής αποχωρεί από την ενεργό δράση, πολλά λέγονται και γράφονται για το πρόσωπό του, για τις ικανότητες, τις επιτυχίες, τον χαρακτήρα, τη στάση ζωής του, αυτό που ονομάζουμε ήθος. Αντίπαλοι και φίλοι, κάποτε από φιλοφροσύνη ή ακολουθώντας το ρεύμα, κάποιοι επειδή ο ξεχωριστός αθλητής δε θα τους στερήσει εφεξής τη δόξα, το χρήμα, τις επιτυχίες, σπεύδουν να τον επαινέσουν και να αναγνωρίσουν την προσφορά του, συχνά να τον χειροκροτήσουν και να τον αποθεώσουν κατά τις τελευταίες εμφανίσεις του.

 Είναι βεβαίως ευγένεια, αρχοντιά και λεβεντιά το να αφήνεις κατά μέρος ό,τι σε δυσκολεύει με κάποιον και να του αποδώσεις τα εύσημα που του αξίζουν. Χρειάζεται όμως να φιλοσοφούμε περαιτέρω. Τι είναι αυτό που μας εμποδίζει όταν βλέπουμε κάποιον να ξεχωρίζει, να το αναγνωρίσουμε; Γιατί φθονούμε τον άριστο και λέμε ή κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας για να υποβαθμίσουμε το τάλαντό του; Γιατί να υπάρχει μικροψυχία στη ζωή μας και να μην είμαστε γενναιόδωροι στους λόγους και τα αισθήματά μας έναντι όσων αξίζουν τον έπαινό μας;

Αν τα ερωτήματα αυτά για τους μεγαλυτέρους βρίσκουν απάντηση στην μικρότητα της ανθρώπινης καρδιάς, στην εγωτική ανάγκη για αυτοκαταξίωση και αυτοαναγνώριση, στους νεώτερους, οι οποίοι έχουν πιο καθαρή και ειλικρινή ψυχή, θα έπρεπε να γίνονται αφορμή για αναθεώρηση στάσης. Για να μην παρασύρονται από έναν άκριτο τρόπο σκέψης, ο οποίος στηρίζεται στον εγωισμό και τον φανατισμό, αλλά να μπορούν να δούνε τι είναι καλό μέσα στην κοινωνία, να το αναγνωρίσουν, να το μιμηθούν ή να το ξεπεράσουν. Η γενναιοδωρία των αισθημάτων δεν κοστίζει. Αντίθετα, γεμίζει την καρδιά μας από αγάπη και την ίδια στιγμή γίνεται αφόρμηση να διορθώσουμε τα δικά μας, αλλά και, αν έχουμε φιλοδοξίες, να παλέψουμε να ξεπεράσουμε αυτούς που βλέπουμε ότι τα καταφέρνουν. Αυτό γίνεται με τον κόπο και την μεθοδικότητα, όχι με την υποβάθμισή τους.    

Ο δρόμος αυτός περνά μέσα από την αληθινή παιδεία. Αυτή που έχει να κάνει με την πάλη εναντίον των παθών μας και την άσκηση στην αρετή. Είναι το «εμείς θα γίνουμε πολύ καλύτεροί σας» των αρχαίων, όχι με το να εξοντώσουμε ή με το να υποτιμήσουμε αυτούς που ξεχωρίζουν, αλλά με την ταπείνωση και την αυτογνωσία. Αυτή η παιδεία αποκτιέται κυρίως μέσα από τη σχέση με τον Θεό. Όταν η οικογένεια, το σχολείο, η ενορία αναγνωρίζουν τα χαρίσματα, επιβραβεύουν τους κόπους και έχουν θέση ακόμη και γι’ αυτούς που υστερούν. «Και τον ύστερο ελεεί και τον πρώτο θεραπεύει» η αγάπη του Θεού. Και την ίδια στιγμή ο άνθρωπος που αγαπά δέχεται και τον αδύναμο, τον ηττημένο, αυτόν που δεν μπορεί ή δε θέλει να κοπιάσει, αλλά τον βάζει στη θέση του. Του λέει την αλήθεια, χωρίς όμως να τον απορρίπτει.

Ζούμε σε μία εποχή κοινωνικού αυτοματισμού. Παράλληλα, ο πρώτος θεωρείται το παν και ο δεύτερος τίποτα. Η Εκκλησία καλεί τους νέους να γνωρίζουν ποιος αξίζει, να αναζητούν πρότυπα και να αποδέχονται τους πάντες, με έμφαση σ’ αυτούς που παλεύουν. Και να γίνουν λιγότερο μικρόψυχοι και περισσότερο γενναιόδωροι, βλέποντας ποιος και τι λάμπει, πού βρίσκεται η αλήθεια. Αυτή είναι και η οδός των αγίων!   


«Ορθόδοξη Αλήθεια»
Πηγή