Καλή ακρόαση από έναν αγαπημένο καλλιτέχνη που προσπάθησε να το παλέψει και "αρνήθηκε πολλά..."

https://www.youtube.com/watch?v=7bpY8Lthnl8

23 ρητά από τον Ντοστογιέφσκι

• Πρέπει να αγαπάς την ζωή περισσότερο από το ίδιο το νόημα της ζωής.
• Ένα καινούργιο βήμα, μια καινούργια λέξη είναι ό,τι οι άνθρωποι φοβούνται.
• Υπάρχουν όρια στο μυαλό του κάθε ενός, που πέρα από αυτά είναι επικίνδυνο να περάσεις. Μόλις περάσεις την γραμμή, είναι αδύνατο να γυρίσεις πίσω.

• Η ευτυχία δεν βρίσκεται στην ευτυχία αλλά στην προσπάθεια για αυτήν.

• Όταν σταματάς να διαβάζεις βιβλία, παύεις να σκέφτεσαι.

• Η ευτυχία δεν βρίσκεται στο να περιορισμό αλλά στον έλεγχο το εαυτού σου.
• Η ευτυχία δεν αποκτάται με τα εύκολα πλούτη αλλά όταν μοχθήσεις για να τα αποκτήσεις.
• Σε μια καρδιά που αγαπά πραγματικά ή η ζήλια θα σκοτώσει την αγάπη ή η αγάπη θα σκοτώσει την ζήλια.
• Δεν χρειάζεται πολύ για να καταστρέψεις έναν άνθρωπο. Το μόνο που χρειάζεται είναι να τον πείσεις ότι η δουλειά που κάνει στερείται εντελώς και αναμφισβήτητα  κάθε χρησιμότητα και νόημα.
• Η σιωπή είναι πάντα όμορφη και το σιωπηλό πρόσωπο είναι πάντα πιο όμορφο από αυτό που μιλάει.
• Ένα πρόσωπο μπορεί να είναι σοφό αλλά για να ενεργήσει σοφά, μόνο η εξυπνάδα δεν φτάνει.
• Δεν θα φτάσεις ποτέ στον προορισμό σου αν σταματάς και ρίχνεις πέτρες σε κάθε σκυλί που γαβγίζει.
• Θέλω να μιλήσω για όλα με ένα τουλάχιστον πρόσωπο όπως μιλάω για τα πράγματα με τον εαυτό μου.
• Είναι απίστευτο τι μπορεί να κάνει μια αχτίδα του ήλιου στην ψυχή σου.

• Κανείς πρέπει να μιλά ανοιχτά με τους άλλους ώστε να αποκαλύπτει τις σκέψεις του μέσα από το πρόσωπό του, που δείχνει την ανησυχία που κρύβει η καρδιά του. Μια λέξη που λέγεται με πειθώ, με απόλυτη ειλικρίνεια και χωρίς κανένα δισταγμό, ενώ κοιτάς τον άλλον μέσα στα μάτια σημαίνει πολλά περισσότερα από ότι πολλές σελίδες από ένα βιβλίο.
• Κανείς αισθάνεται να πνίγεται χωρίς ένα σκοπό στην ζωή.
• Η ψυχή γιατρεύεται όταν είσαι κοντά σε παιδιά.
• Ακόμη και με τα χέρια δεμένα μπορεί κανείς να κάνει το καλό, αν το θέλει.
• Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο.
• Οι άνθρωποι μερικές φορές μιλάνε για  θηριώδη κακία αλλά αυτό είναι μεγάλη αδικία για τα θηρία. Ένα θηρίο δεν μπορεί ποτέ να είναι τόσο κακό όσο ο άνθρωπος, τόσο επιδέξια κακό.
• Οι μεγάλοι δεν ξέρουν ότι ένα παιδί μπορεί να δώσει μια πολύ καλή συμβουλή ακόμη και για την πιο σοβαρή περίπτωση.
• Μην γεμίζεις την μνήμη σου με όλες εκείνες τις φορές που αισθάνθηκες να σε προσβάλλουν. Ίσως καταλήξεις να μην έχεις χώρο για τις υπέροχες στιγμές που πέρασες.
• Ένας άνθρωπος που ξέρει πως να αγκαλιάσει έναν άλλον,  είναι καλός άνθρωπος.

Πηγή

Είδα

Από το Ζωντανό Ιστολόγιο (istologio.org) Κοιτάζοντας μέσα στο κίτρινο, διάφανο σπάρτο, μπόρεσα κι είδα, θαρρώ, το βάθος του κόσμου: την ομορφιά, τη σοφία , το γούστο εκείνου που τόφτιαξε. Το ίδιο και μες στο βλέμμα του σκίουρου . Είναι μια παρουσία ζώσα το φως, είναι ένας σύντροφος. Ξεπερνά τις γυμνές επιφάνειες και είναι γι αυτό που ενώ με πονούσε η μοναξιά, την αμφισβητούσα. Νικηφόρος Βρεττάκος Πηγή: Σαλογραία

Γερνάω μαμά…

Ένα συγκινητικό κείμενο από τη Στεύη Τσούτση.

Γερνάω μαμά.
Και δε με νοιάζει το ότι μεγαλώνω. Συμβιβάστηκα με τις αλλαγές πάνω μου, συνήθισα τις μικρές και μεγάλες μου ρυτίδες.
Δε με νοιάζει που γερνάω. Με νοιάζει που δε μαθαίνω. Πόσες φορές θα πρέπει να πληγωθώ μαμά για να μάθω να θυμάμαι πως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι καλοί;
Πόσες φορές θα φάω τα μούτρα μου για να μάθω να θυμάμαι πως δε σκέφτονται όλοι σαν κι εμένα;
Πληγώνουν οι άνθρωποι μαμά. Κι ας τους έχεις δώσει την πιο διαλεχτή ουσία της ψυχής σου. Πληγώνουν κι ας τους έδωσες αγάπη, προσοχή, εμπιστοσύνη.
Κι εγώ κουράστηκα να πέφτω έξω στις εκτιμήσεις μου. Κουράστηκα να γελιέμαι και να ξεγελιέμαι. Βαρέθηκα τα αποκαλυπτήρια εκείνα που μου δείχνουν το μέγεθος της ευπιστίας μου.
Καλή με λένε. Μαλάκα με θεωρώ. Με ένα μεγάλο μέτωπο που γράφει: “Εδώ τα καλά ψέματα”. Πασάρετέ τα, θα τα πιστέψω. Γιατί εγώ στους ανθρώπους έμαθα να βλέπω τη φωτεινή πλευρά. Έμαθα να πιστεύω σε αυτή. Κι όταν φανερώνονται τα σκοτάδια μένω χαζή να κοιτώ. Και να πέφτω. Ολοένα να πέφτω στα βάραθρα με τα μούτρα. Και δεν έχει τέλος η πτώση μαμά.
Δεν έχουν τέλος οι κοροϊδίες των ανθρώπων.
Κι έμαθα να ξεσπώ στις λέξεις αντί στα μούτρα τους. Έμαθα να γράφω για το δίκιο μου αντί να το ζητώ. Έμαθα να συντάσσω την αλήθεια μου αντί να τη διεκδικώ. Εκτός εποχής με έκανες μαμά. Κι αυτό που με ανησυχεί περισσότερο από όλα είναι το παιδί που αύριο θα φέρω στον κόσμο. Πώς θα το ετοιμάσω να μη μου το πληγώνουν; Πώς θα του δείξω την κακία όταν εγώ η ίδια δεν έχω μάθει τόσα χρόνια να την καταλαβαίνω;
Πονώ μαμά. Και μόνο στη σκέψη ότι αύριο κάποιος θα πληγώσει το παιδί μου τρελαίνομαι. Όπως ξέρω ότι τρελαίνεσαι κι εσύ ακόμη και σήμερα.
Γερνάω μαμά. Πονάω μαμά. Δεν έμαθα τίποτα μαμά από όλες τις πληγές που μου φορτώσανε κατάσαρκα. Δεν έμαθα από ψέματα, δεν έμαθα από δήθεν, δεν έμαθα από συμφέροντα και λυκοφιλίες.
Μόνο που ευχαριστώ για τις δύο κολώνες που μου χαρίστηκαν. Εκείνα τα δύο φωτεινά, σταθερά σημεία που ήταν και παραμένουν τα σημάδια μου. Η πυξίδα και το αραξοβόλι μου. Ένα εσύ κι ένα αυτός. Το απάγκιο στις φουρτούνες των ανθρώπων που ολοένα εμπιστεύομαι και διαρκώς πέφτω έξω.
Γιατί είπαμε, γερνάω αλλά δε μαθαίνω.
Μόνο ελπίζω. Και διαψεύδομαι. Και λέω θα προσέχω. Μα τα ξεχνάω και πάλι εμπιστεύομαι. Και ξανά και ξανά.
Ως πότε;

~Στεύη Τσούτση~
Πηγή

Ενός θνητού κραυγή

Κύριε, δίχως Εσένα, είμεθα εδώ, εορτάζοντες δίχως εορτή, επιστήμονες δίχως γνώση, γονείς δίχως παιδιά, παιδιά δίχως γονείς, ζωντανοί δίχως ζωή, οδοιπόροι δίχως δρόμο, κράζοντες δίχως κραυγή, νοσταλγούντες δίχως ταξίδι, πονεμένοι δίχως πόνο, αγαπώντες δίχως αγάπη, θρηνούντες δίχως θρήνο, είμαστε εδώ ως λέξεις άδειες, μορφές κενές, δίχως ουσία και ομορφιά…

Πηγή

…και επί γης ειρήνη…

Η ζωή είναι
γι’ αυτούς
που έχουν
όρθια
την ψυχή τους,
όπως τα ιστία
του πλοίου.

Παπαδόπουλος Θεόφιλος, Δάσκαλος

Ακούνε, δέχονται όλο τον αέρα, όλες τις θύελλες, χωρίς να γονατίσουν, να παραλύσουν και να παραδοθούν στην απελπισία.

Η ευτυχία και η ηθική χαρά του ανθρώπου γεννιούνται μέσα στην ψυχή του. Μπορεί έξω να φυσά ο παγωμένος αέρας, που κατεβαίνει από τους χιονολόφους της ζωής, όμως μέσα στη χαρούμενη ψυχή του ανθρώπου ρίχνει τις ζεστές της ανταύγειες η αγάπη και η ευλογία.

Από μια τέτοια ψυχή, δυνατή, γεμάτη ηθική χαρά και ευγένεια, λείπουν πάντοτε οι σκοτεινές ψυχικές κατωτερότητες. Δεν αντέχουν μέσα στο φως της αγάπης και χάνονται. Κι οι ευγενικές ψυχές μοιάζουν τότε με φάτνη, σαν αυτή που γεννιέται ο Χριστός μας…

Τέτοιες είναι οι ψυχές των παιδιών  μας. Όσο χιόνι κι αν πέσει πάνω τους, μέσα τους έχουν ζέστη, ήμερη, ευλογία και ευδοκία. Και σαν δώρα έχουν οι ψυχές των παιδιών μας τα γλυκά όνειρα και τον ηθικό πόθο να αξιωθούν, να μεγαλώσουν, να προσφέρουν στην κοινωνία και να δεχτούν απ’ αυτή τα μεγάλα δώρα  της προόδου.….τότε συγκλίνουν οι ουρανοί, σταματά ο παγωμένος αέρας και κατεβαίνουν στην ψυχή των παιδιών μας οι άγγελοι.

Τους ακούμε καθώς ψάλλουν: «….και επί γης ειρήνη…».

Πηγή
Από τη σελίδα της Συνοδοιπορίας, http://www.synodoiporia.gr/

Η μυστική προσευχή, Ν. Λυγερός

[Στην ερειπωμένη εκκλησία της Κυθρέας, ένας παππούς δείχνει στα εγγόνια του τα στίγματα του χρόνου...] Νεοκλής: Παππού, τι έπαθε η εκκλησία; Πανίκος: Δεν άντεξε τον πόνο μας [Σιωπή] Νεοκλής: Ήταν τόσο μεγάλος; Πανίκος: Η δύναμη της εκκλησίας είναι οι άνθρωποι... Δίχως ανθρώπους... Νεοκλής: Πεθαίνει; Πανίκος: Όχι αμέσως... Αρχίζουν πρώτα τα βάσανά της... [Χρόνος] Πέφτει ο σταυρός... Η εκκλησία δεν έχει τη δύναμη να τον κρατήσει κοντά στον ουρανό... Ύστερα σωπαίνουν οι καμπάνες... Νεοκλής: Γιατί; Κουράστηκαν; Πανίκος: Δεν υπάρχει πια κανείς να τις ακούσει! Νεοκλής: Μα εγώ ακούω τη σιωπή τους... Πανίκος: Εσύ ακούς ακόμα και τον πόνο της σιωπής... Όμως οι άλλοι... Νεοκλής: Τώρα η σκεπή της είναι ο ουρανός μας! Πανίκος: Και το δάπεδό της η γη μας... Νεοκλής: Οι τοίχοι προσεύχονται... Πανίκος: Τι λες παιδί μου; Νεοκλής: Ακούω την προσευχή τους... Πανίκος: Κάποιος θα είναι μέσα... Έλα πάμε να δούμε! Νεοκλής: Δεν είναι μόνο ένας... [Ο παππούς κι ο εγγονός μπαίνουν μέσα στην εκκλησία. Ο Πανίκος κοιτάζει παντού ενώ το βλέμμα του Νεοκλή έχει καρφωθεί πάνω στις λαβωμένες τοιχογραφίες...] Πανίκος: Δεν είναι κανείς εδώ! [Σιωπή] Νεοκλής: Οι καημένοι... [Δακρύζουν τα μάτια του.] Πανίκος: [Κοιτάζοντας το Νεοκλή] Τι έπαθες; [Βλέποντας τις τοιχογραφίες] Δεν έφυγαν... Μαρτύρησαν δύο φορές. [Πλησιάζουν μαζί σιωπηλά. Ο μικρός κρατάει το χέρι του μεγάλου. Ο μεγάλος κρατάει το κλάμα του μικρού] Νεοκλής: Γιατί έχουν τόσες πληγές; Πανίκος: Γιατί έμειναν μόνοι... [Χρόνος] Νεοκλής: Και τώρα τι θα γίνει; [Χρόνος] Θα τους αφήσουμε πάλι μόνους; Πανίκος: Όχι! Τώρα θα τους προστατέψουμε εμείς... Νεοκλής: Άσπρη μέρα δεν είδαν τα μάτια τους... Τους λυπάμαι... Πανίκος: Τα βάσανά τους τέλειωσαν τώρα... Θα κλείσουν κι οι πληγές τους... Νεοκλής: Πρέπει να βρούμε ένα γιατρό για τους άγιους... Πανίκος: Ξεπέρασαν τόσα βάσανα, δε θα πάθουν τίποτα για λίγες μέρες... Νεοκλής: [Σε μια κραυγή] Όχι! Τώρα μας έχουν ανάγκη! [Χρόνος] Τώρα που είδαμε πόσο πόνεσαν αυτά τα χρόνια πρέπει να τους βοηθήσουμε! Πανίκος: Έχεις δίκιο! [Χρόνος] Τώρα είμαστε κι εμείς υπεύθυνοι... Νεοκλής: Έκρυψαν το Χριστό... Κοίτα! [Ο μικρός δείχνει ένα λευκό σημείο] Πανίκος: Μα δε βλέπω τίποτα... [Ο μικρός αγγίζει προσεχτικά την τοιχογραφία] Νεοκλής: [Βγάζοντας ένα κομμάτι μπογιάς] Βλέπεις; Πανίκος: Αυτοί οι άγιοι είναι θαυματουργοί... Εσύ πώς το ήξερες; Νεοκλής: Η Προσευχή τους! Πανίκος: Η προσευχή τους... Νεοκλής: Θέλουν να ξαναδεί το φως ... Πανίκος: Αυτό έλεγαν; Νεοκλής: Τίποτα άλλο! Η μόνη τους παράκληση... Πανίκος: Πρέπει να βιαστούμε τότε... Πρέπει να ξαναρθούμε... Νεοκλής: Μπορώ να τους φιλήσω; Πανίκος: Και βέβαια... [Ο παππούς σηκώνει τον εγγονό του για να φιλήσει τις τοιχογραφίες] Νεοκλής: Πιο ψηλά! Θέλω να τους φιλήσω το πρόσωπο. Πανίκος: Δεν κάνει παιδί μου... Νεοκλής: Μα εκεί είναι η πληγές τους! [Χρόνος] Σε παρακαλώ. [Τον σηκώνει πιο ψηλά και φιλά όλους τους αγίους]

Ν. Λυγερός, http://www.lygeros.org/

"Σύντομα θα χαθώ για πάντα, αλλά δεν πειράζει αρκεί να διαβάσει κάποιος αυτό το γράμμα και..."

Αυτός ο 24 χρονος ξέρει πως δεν έχει πολύ χρόνο ζωής ακόμα. Έτσι, έκανε μια ανάρτηση στο Reddit, όπου δημοσιοποίησε το τελευταίο του γράμμα, γιατί ήθελε να μοιραστεί με τον κόσμο αυτό που μπορούσε πλέον να δει ξεκάθαρα:

«Σύντομα θα έχω χαθεί για πάντα, αλλά δεν με πειράζει, αρκεί κάποιος να διαβάσει αυτό το γράμμα.

Είμαι μόλις 24, αλλά έχω ήδη διαλέξει την τελευταία μου γραβάτα. Είναι η γραβάτα που θα φοράω στην κηδεία μου, λίγους μήνες από τώρα. Μπορεί να μην ταιριάζει με το κουστούμι, αλλά είναι τέλεια για την περίσταση.

Η διάγνωση του καρκίνου έγινε πολύ αργά και δεν υπήρχαν πολλά που μπορούσα να κάνω, αλλά συνειδητοποίησα πως το πιο σημαντικό πράγμα στο θάνατο είναι να σιγουρέψεις πως ο κόσμος που αφήνεις πίσω σου έγινε λίγο καλύτερος με τη βοήθειά σου.

Ο τρόπος που έχω ζήσει τη ζωή μου μέχρι τώρα, η ύπαρξή μου, δεν θα μετράει, γιατί δεν έκανα κάτι που να έχει κάποιο αντίκτυπο.

Πριν, υπήρχαν πολλά πράγματα στο μυαλό μου. Όταν έμαθα όμως πόσο χρόνο είχα, όλα έγιναν ξεκάθαρα. Γι’αυτό γράφω αυτό το γράμμα για ένα εγωιστικό λόγο. Θέλω να δώσω νόημα στη ζωή μου μοιράζοντας μαζί σας αυτό που κατάλαβα:

Μην χαλάτε το χρόνο σας σε κάτι που δεν σας αρέσει. Είναι λογικό να μην γίνεται ποτέ επιτυχημένος σε κάτι που δεν σας αρέσει. Η υπομονή, το πάθος και η αφοσίωση έρχονται φυσικά όταν κάνετε κάτι που αγαπάτε.

Είναι χαζό να φοβάστε τη γνώμη των άλλων. Ο φόβος μας κάνει αδύναμους και μας παραλύει. Εάν τον αφήσετε, θα μεγαλώσει μέχρι που δεν θα έχει μείνει τίποτα από τον πραγματικό εαυτό σας. Να ακούτε το ένστικτό σας. Κάποιοι μπορεί να σας πουν τρελούς, αλλά κάποιοι μπορεί ακόμα και να νομίζουν πως είστε ένας θρύλος.

Πάρτε τον έλεγχο της ζωής σας. Να παίρνετε την ευθύνη για ότι σας συμβαίνει. Περιορίστε τις κακές συνήθειες και προσπαθήστε να ζείτε μία υγιή ζωή. Βρείτε ένα άθλημα που να σας κάνει χαρούμενους και πάνω από όλα μην χρονοτριβείτε. Αφήστε τη ζωή σας να σχηματιστεί από αποφάσεις που πήρατε, όχι από αυτές που δεν πήρατε ποτέ.

Να εκτιμάτε τους ανθρώπους γύρω σας. Οι φίλοι και οι συγγενείς θα είναι πάντα μία πηγή δύναμης και αγάπης. Γι’αυτό να μην τους θεωρείτε δεδομένους. Είναι πολύ δύσκολο να εκφράσω τα συναισθήματά μου για αυτές τις απλές συνειδητοποιήσεις, αλλά ελπίζω να ακούσετε κάποιον που έχει βιώσει το πόσο πολύτιμος είναι ο χρόνος.

Δεν είμαι αναστατωμένος, γιατί καταλαβαίνω πως πρέπει να δώσω νόημα στις τελευταίες μου μέρες. Στενοχωριέμαι μόνο που δεν θα έχω την ευκαιρία να δω το μέλλον.

Νοιαζόμαστε τόσο πολύ για το σώμα μας μέχρι το θάνατο, που δεν βλέπουμε πως δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα κουτί – ένα δοχείο της προσωπικότητάς μας, των σκέψεων, των πεποιθήσεων και των προθέσεών μας στον κόσμο.

Εάν δεν υπάρχει κάτι μέσα στο κουτί που να μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, δεν έχει και αξία αν απλά εξαφανιστεί.

Πιστεύω πως όλοι έχουμε προοπτικές, αλλά επίσης θέλει πολύ κουράγιο για να το συνειδητοποιήσουμε. Μπορείτε να συνεχίσετε να χάνετε ώρες και μέρες. Ή μπορείτε να πολεμήσετε γι’αυτό που πιστεύετε και να γράψετε την ιστορία της ζωής σας. Ελπίζω να πάρετε τη σωστή απόφαση.

Αφήστε το αποτύπωμά σας στον κόσμο. Να ζήσετε μία ζωή με νόημα, ότι και αν σημαίνει αυτό για σας. Πηγαίνετε προς το μέρος που όλα είναι πιθανά. Δεν θα είμαστε εδώ για πάντα. Η ζωή μας είναι μικρή, οπότε ζήστε την με πάθος. Κάντε την ενδιαφέρουσα. Κάντε την να αξίζει!

Σας ευχαριστώ!»

Πηγή: http://perivolipanagias.blogspot.gr

Η γενναιοδωρία της αναγνώρισης

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός


Ζούμε σε μία εποχή
κοινωνικού αυτοματισμού.
Παράλληλα,
ο πρώτος θεωρείται
το παν
και ο δεύτερος
τίποτα.


Όταν ένας σπουδαίος αθλητής αποχωρεί από την ενεργό δράση, πολλά λέγονται και γράφονται για το πρόσωπό του, για τις ικανότητες, τις επιτυχίες, τον χαρακτήρα, τη στάση ζωής του, αυτό που ονομάζουμε ήθος. Αντίπαλοι και φίλοι, κάποτε από φιλοφροσύνη ή ακολουθώντας το ρεύμα, κάποιοι επειδή ο ξεχωριστός αθλητής δε θα τους στερήσει εφεξής τη δόξα, το χρήμα, τις επιτυχίες, σπεύδουν να τον επαινέσουν και να αναγνωρίσουν την προσφορά του, συχνά να τον χειροκροτήσουν και να τον αποθεώσουν κατά τις τελευταίες εμφανίσεις του.

 Είναι βεβαίως ευγένεια, αρχοντιά και λεβεντιά το να αφήνεις κατά μέρος ό,τι σε δυσκολεύει με κάποιον και να του αποδώσεις τα εύσημα που του αξίζουν. Χρειάζεται όμως να φιλοσοφούμε περαιτέρω. Τι είναι αυτό που μας εμποδίζει όταν βλέπουμε κάποιον να ξεχωρίζει, να το αναγνωρίσουμε; Γιατί φθονούμε τον άριστο και λέμε ή κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας για να υποβαθμίσουμε το τάλαντό του; Γιατί να υπάρχει μικροψυχία στη ζωή μας και να μην είμαστε γενναιόδωροι στους λόγους και τα αισθήματά μας έναντι όσων αξίζουν τον έπαινό μας;

Αν τα ερωτήματα αυτά για τους μεγαλυτέρους βρίσκουν απάντηση στην μικρότητα της ανθρώπινης καρδιάς, στην εγωτική ανάγκη για αυτοκαταξίωση και αυτοαναγνώριση, στους νεώτερους, οι οποίοι έχουν πιο καθαρή και ειλικρινή ψυχή, θα έπρεπε να γίνονται αφορμή για αναθεώρηση στάσης. Για να μην παρασύρονται από έναν άκριτο τρόπο σκέψης, ο οποίος στηρίζεται στον εγωισμό και τον φανατισμό, αλλά να μπορούν να δούνε τι είναι καλό μέσα στην κοινωνία, να το αναγνωρίσουν, να το μιμηθούν ή να το ξεπεράσουν. Η γενναιοδωρία των αισθημάτων δεν κοστίζει. Αντίθετα, γεμίζει την καρδιά μας από αγάπη και την ίδια στιγμή γίνεται αφόρμηση να διορθώσουμε τα δικά μας, αλλά και, αν έχουμε φιλοδοξίες, να παλέψουμε να ξεπεράσουμε αυτούς που βλέπουμε ότι τα καταφέρνουν. Αυτό γίνεται με τον κόπο και την μεθοδικότητα, όχι με την υποβάθμισή τους.    

Ο δρόμος αυτός περνά μέσα από την αληθινή παιδεία. Αυτή που έχει να κάνει με την πάλη εναντίον των παθών μας και την άσκηση στην αρετή. Είναι το «εμείς θα γίνουμε πολύ καλύτεροί σας» των αρχαίων, όχι με το να εξοντώσουμε ή με το να υποτιμήσουμε αυτούς που ξεχωρίζουν, αλλά με την ταπείνωση και την αυτογνωσία. Αυτή η παιδεία αποκτιέται κυρίως μέσα από τη σχέση με τον Θεό. Όταν η οικογένεια, το σχολείο, η ενορία αναγνωρίζουν τα χαρίσματα, επιβραβεύουν τους κόπους και έχουν θέση ακόμη και γι’ αυτούς που υστερούν. «Και τον ύστερο ελεεί και τον πρώτο θεραπεύει» η αγάπη του Θεού. Και την ίδια στιγμή ο άνθρωπος που αγαπά δέχεται και τον αδύναμο, τον ηττημένο, αυτόν που δεν μπορεί ή δε θέλει να κοπιάσει, αλλά τον βάζει στη θέση του. Του λέει την αλήθεια, χωρίς όμως να τον απορρίπτει.

Ζούμε σε μία εποχή κοινωνικού αυτοματισμού. Παράλληλα, ο πρώτος θεωρείται το παν και ο δεύτερος τίποτα. Η Εκκλησία καλεί τους νέους να γνωρίζουν ποιος αξίζει, να αναζητούν πρότυπα και να αποδέχονται τους πάντες, με έμφαση σ’ αυτούς που παλεύουν. Και να γίνουν λιγότερο μικρόψυχοι και περισσότερο γενναιόδωροι, βλέποντας ποιος και τι λάμπει, πού βρίσκεται η αλήθεια. Αυτή είναι και η οδός των αγίων!   


«Ορθόδοξη Αλήθεια»
Πηγή

ΜΟΝΑΧΗ ΑΚΥΛΙΝΑ ΠΑΡΜΑΞΙΔΟΥ - ΜΙΑ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ...

ΜΟΝΑΧΗ ΑΚΥΛΙΝΑ ΠΑΡΜΑΞΙΔΟΥ 

ΗΓΟΥΜΕΝΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ ΣΙΨΑΣ.

Τι είναι αυτό που δυσκολεύει, που εμποδίζει την αγάπη; Όλοι την επιζητούμε, όλοι την θέλουμε, αλλά προκύπτουν εμπόδια. Πιο συγκεκριμένα: Όταν συμφωνούν δύο πνευματικοί άνθρωποι, τότε έχουν αγάπη μεταξύ τους.

 Σε ανθρώπους που είναι μακριά από τον Χριστό την βρίσκουμε με το σπίρτο γιατί συμφωνούν ως προς την ζωή που κάνουν. Άραγε μπορεί να εμποδίσει η ζωή του αλλού ένα πνευματικό άνθρωπο ν’ αγαπήσει και κάποιον άλλον; Δηλαδή μόνο μέσα στα πνευματικά όρια βρίσκεται η αγάπη; Λέει ο Απόστολος Παύλος πολλά πράγματα για την αγάπη. Η καθεμιά πού βλέπει να σκοντάφτει; Είναι η φιλαυτία μας το εμπόδιο αυτό. Είτε διότι δεν απένειμα τον κατάλληλο σεβασμό, είτε διότι δεν πρόσεξα, δεν έδωσα την τιμή που έπρεπε να δώσω.

 Βάζουμε σαν κέντρο τον εαυτό μας και μετά όλα τα υπόλοιπα. Όλες οι αρετές συνδέονται η μία με την άλλη και αποτελούν μία αλυσίδα. Αν πάρουμε και το αντίθετο αποτελούν και πάλι αλυσίδα. Έχεις την ταπείνωση θα έχεις και την υπακοή σου και την υπομονή.

Αν έχεις εγωισμό κι εκείνος με τη σειρά του ελκύει όλες τις άλλες κακίες. Και οι αρετές και οι κακίες είναι συνδεδεμένες με κρίκους. Όταν μπουν όμως μέσα στον αγώνα, όλα κατορθώνονται. Αν όχι όλα, ένα μεγάλο μέρος.

Ποτέ ο κόπος δεν πάει χαμένος. Όταν συλλάβουμε τον εαυτό μας να μην έχει την αγάπη που θέλει ο Θεός, να πούμε: σε αυτό πάνω θα δουλέψω. Η αγάπη δεν έχει συντροφιά αποκλειστική, δεν έχει κύκλο στενό να βρει την εφαρμογή της. Όταν υπάρχει αγάπη χάνει κάνεις τον εαυτό του. Η αγάπη προς τον Θεόν, προς τον πλησίον απαιτεί θυσία. Πρώτη μεγάλη θυσία κατά την γνώμη μου είναι το εγώ μας. Δεν υπηρετείται ο Θεός χωρίς θυσία. Είναι μεγάλη αρετή. Θέλει όμως να βγούμε λίγο από τον εαυτό μας. Ή αγάπη δεν  έχει φιλία, είναι φίλη μου και συμπάσχω στα προβλήματα της και την πονώ.

Άλλα αν τύχει και κάποιος άγνωστος που έχει πρόβλημα, θα του συμπαρασταθώ το ίδιο.
Το να κάνεις ελεημοσύνη είναι εύκολο. Όταν όμως δώσεις κάτι περισσότερο θα νιώσεις και ικανοποίηση. Ο άνθρωπος που έχει αγάπη πάντα δικαιολογεί. Φυσικά αυτό το πράγμα είναι σε ανθρώπους που συνεργάζονται, που ζουν μαζί όσους μπορεί να παρακολουθήσει κανείς τον εαυτό του πιο εύκολα την πρόοδο, δηλαδή μου ήρθε ο λογισμός να μου θυμίσει αυτό πού μου έκανε η αδελφή μου. Σήμερα μπόρεσα πιο εύκολα να τον διώξω από προηγούμενες φορές. Ένα πράγμα μπορεί να το αντιμετωπίσουμε εύκολα, άλλα μετά θέλει προσοχή ο λογισμός. Το άρμα τού διαβόλου είναι ο λογισμός δεν μας αφήνει καλό λογισμό.

 Είναι μεγάλο εμπόδιο ο λογισμός στην αγάπη όπως και τ’ αντίθετο. Ρώτησαν τον π. Παΐσιο πως μπορώ να  καταλάβω ποιος λογισμός είναι δικός μου και ποιος είναι που μου φέρνει ο διάβολος; Με πολύ ευκολία απάντησε ότι ο λογισμός που έρχεται και δημιουργεί αμέσως μια σκοτεινιά μέσα στην ψυχή, μια αναστάτωση, αυτός ό λογισμός που με κάνει να χάσω την ειρήνη μου, είναι του διαβόλου. Αντιθέτως, όταν δεν συμβαίνει αυτό είναι τού Θεού. Όταν εγώ πάω να δείξω την αγάπη και σου έρθει ο λογισμός: ναι αλλά εκείνος πώς σου μίλησε χτες δεν σε σεβάστηκε, δεν σε εκτιμά, σαμποτάρει τον καλό. Είναι του διαβόλου. Κάθε λογισμός πού αυξάνει την αγάπη είναι καλός λογισμός. Κάθε λογισμός πού έρχεται να την υποβαθμίσει, κομπάζει το εγώ μας, την αξιοπρέπεια μας, φέρνει απόσταση μεταξύ μας είναι κακός.
Η αγάπη θέλει καλούς λογισμούς: Ο Θεός θα με δικαιώσει. Εγώ ας ξεχάσω το κακό, ας ξεχάσω αυτό που μου στέρησαν. Η αγάπη δεν θέλει να θυμόμαστε το κακό. Με την αγάπη πρέπει να ξεχνάμε αυτό που μας έκαναν. Ούτε να νιώθουμε ικανοποίηση αν πάθει ο άλλος κακό, αυτός που μου έκανε εμένα κακό. Αν συλλάβουμε τον εαυτό μας να νιώθει ικανοποίηση, να ξέρουμε ότι  βρισκόμαστε πολύ χαμηλά.

Πολύ φτωχικά σκεφτόμαστε «Νίκα εν τω αγαθώ το κακόν». Είναι μεγάλη δυσκολία. Μπορεί να είναι μια αγέρωχη και να πρέπει να ζητάς πάντα εσύ συγγνώμη κι εκείνη ποτέ να μην ζητάει. Πώς εγώ πάλι; Πώς να πολεμήσω το διάβολό της και το διάβολό μου; Ο διάβολος δεν βγάζει διάβολο. Πρέπει εκείνη την ώρα να κοπιάσω, να ιδρώσω, να βγάλω τον δικό μου διάβολο και να πολεμήσω και τον δικό της. Έχει αξία εκεί που υπάρχει δυσκολία να πολεμήσεις. Ό Θεός θέλει να ελεούμε, όχι υλικά. Όταν τα’ χεις, είναι πολύ εύκολο.

Ο πρωτομάρτυρας Στέφανος έτρωγε τις πέτρες σωρηδόν και προσευχόταν γι’ αυτούς να τους συγχωρέσει ό Θεός. Άλλο όταν προσεύχεσαι και σε πιάνει κατάνυξη, μαλακώνει η ψυχή. Την ώρα όμως που σου κάνουν κακό, έχει αξία να προσεύχεσαι. Τι δύναμη θέλει δώ πέρα; Μπορεί η αγάπη να μειωθεί ή να αυξηθεί πολεμώντας τον εαυτό μας; Η ζήλεια μειώνει την αγάπη. Όταν βγάλουμε το δικαίωμα, την φιλαυτία, γεμίζουμε από την αγάπη. Θέλω να ξαπλώσω. Γερόντισσα σε ζητάνε. Αχ, θα ήθελα να ξαπλώσω αυτήν την ώρα. Πρέπει ν’ αφήσεις τον εαυτό σου όχι με γκρίνια, να μην καταλάβει ο άλλος. Αυτές τις ώρες ό Θεός που θα κάνεις κάτι αντίθετο από αυτό πού θέλεις, θα τις υπολογίσει. Συνεχώς να πεθαίνει ό άνθρωπος χάριν της αγάπης.

Πιο πολύ να κοιτάξουμε τον εαυτό μας, να συγχωρήσουμε. Την ψυχή μας βοηθάμε. Αυτά θα μας κάνουν να μοιάσουμε κάπως στον Θεό. Την αληθινή αγάπη, όχι την υποκριτική• είτε την βλέπει ο άλλος είτε δεν την βλέπει δεν μ’ ενδιαφέρει. Ότι κάνουμε να είναι πολύ καθαρό να το δει ό Θεός και ν’ αναπαυτεί. Αναπαύτηκε ο Θεός στον Δαυίδ γιατί είχε καθαρή ψυχή άσχετα με το αμάρτημα πού έκανε. Κάθε βράδυ να ζητήσουμε συγγνώμη. Να λιώνει κανείς χάριν της αγάπης• δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα. Αν δεν το κάνει, να ζητάει συγχώρεση από τον Θεό. Δεν έκανα υπομονή, ήθελα ό άλλος να προσβληθεί. Πολλές τέτοιες ικανοποιήσεις νιώθουμε, ότι ό άλλος κακοπερνάει και τον έβαλε στην θέση του ό Θεός και εγώ ικανοποιήθηκα. Τις λεπτομέρειες πρέπει να τις κοιτάζουμε, τις γράφει ό Θεός. Ό Θεός της αγάπης να μάς φωτίζει να την βρίσκουμε όπως την θέλει Εκείνος.

Η αγάπη είναι πολυμήχανος κανείς δεν μπορεί να καυχηθεί ότι έχει αγάπη, ούτε ο μεγαλύτερος ευεργέτης. Μπροστά στην αγάπη του Θεού, η αγάπη των ανθρώπων είναι μηδαμινή. Ο Θεός να μας φωτίζει, να εξασκούμε την αγάπη εκεί που είμαστε. Αν ήθελε ο Θεός να είμαστε στον κόσμο, θα μας άφηνε εκεί, δεν είναι μονοπώλιο ορισμένων ανθρώπων η εξάσκηση της αγάπης. Και ό ερημίτης που είναι μόνος του και δεν τον ξέρει κανένας, προσεύχεται για τον κόσμο.

Αυτή που δουλεύει στο γηροκομείο, δεν είναι εύκολο, θα μου πείτε ότι πληρώνεται. Πέρα από αυτό είναι πολλά αυτά που έχει ν’ αντιμετωπίσει. Αν κάποια μου ζητήσει βοήθεια, μην σκεφτείς αυτή δε με βοήθησε, εγώ γιατί να τον βοηθήσω: Να γίνουμε καλές να φύγει το παραμικρό που έχει δόση κακότητας, ν’ αυξάνουμε σε αρετή αγάπης και εξυπηρετικότητας. Μην υπερτιμούμε τον εαυτό μας. Είμαστε αμαρτωλοί. Καλή απολογία εν ημέρα κρίσεως.

 Να λέμε: Θεέ μου αξίωσε με εκεί θα φάνουμε. Τίποτε δεν έκανα στην ζωή μου. Θεέ μου ελέησον με. Μέχρι την τελευταία πνοή μας, το έλεος Σου να τρέχει, να  μας συλλάβει. Το έλεος Του να το δείξει εν ημέρα κρίσεως για γνωστούς κι άγνωστους, για τους αγαπητούς και τους εχθρούς.

Η Παναγία μας ίσως θα έχει παράπονο, γιατί δεν την αγαπήσαμε όσο πρέπει. Άλλα πράγματα αγαπήσαμε. Να Την επικαλούμαστε συνέχεια. Όλος ο κόσμος να πάει στον Παράδεισο. Τι να το κάνω, να πάω στον Παράδεισο κι ο γείτονας μου να κολάζεται;

Α' Κορ., ιγ',13

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΙΟΣ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ. ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΚΑΒΒΑΔΙΑ. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ 2015

Πηγή από εδώ

Αὐτές πού ἀγάπησαν παράφορα τό Χριστό

Του π. Βαρνάβα Γιάγκου
Μετά τήν φανέρωση τοῦ ἀναστάντα Χριστοῦ στό Θωµᾶ πού ἑορτάσαμε τήν προηγούμενη ἑβδομάδα ἔχουµε καί ἄλλη στίς Μυροφόρες γυναῖκες (Μάρκ. ιε΄ 43 - ιϚ΄ 8). Αὐτές εἶναι οἱ πρῶτες πού λαµβάνουν τήν πληροφορία τῆς Ἀναστάσεως καί οἱ πρῶτες πού Τόν συναντοῦν. 

Ὁ Χριστός δέν κάνει διακρίσεις καί ἀπαντᾶ στόν κάθε ἄνθρωπο, σύµφωνα μέ τή διάθεση τῆς καρδιᾶς του. Οἱ Μυροφόρες γυναῖκες εἶναι οἱ πρῶτες πού Τόν συναντοῦν καί λαµβάνουν τήν μαρτυρία τῆς Ἀναστάσεώς Του, ὄχι τυχαῖα. Προηγοῦνται αὐτές, γιατί ἀγάπησαν μέ παράφορο πάθος τό Χριστό, καθόσον ἤθελαν μέσα ἀπό τήν καρδιά τους νά Τόν συναντήσουν. Αὐτές πρωτοστατοῦσαν καί στόν πόθο καί στή διάθεση καί στήν ἀγάπη γιά τό Χριστό. 

Πῶς µπορεῖ νά ἀποδειχθεῖ ὅτι αὐτές περισσότερο ἀπό τούς ἄλλους μαθητές ἐπεθύµησαν τόν ἀναστάντα Χριστό; Αὐτό διακρίνεται ἀπό τίς πράξεις. Τή στιγµή πού οἱ ἄντρες μαθητές ἦταν συνηγµένοι γιά τό φόβο τῶν Ἰουδαίων σέ κάποιο χῶρο, αὐτές «λίαν πρωί» πηγαίνουν στόν τάφο τοῦ Χριστοῦ νά Τόν ἀλείψουν μέ ἀρώµατα. Ἡ ἀγάπη τους ξεπερνᾶ τό φόβο, τόν κίνδυνο καί τή δυσκολία. Ναί, νά πᾶνε. Μά πῶς θά κυλήσουν τόν λίθο; Αὐτό εἶναι ἀδύνατο.
Ἡ ἀγάπη τους ὅµως ξεπερνᾶ τή δυσκολία, γίνεται πίστη. 

Ὅταν ἡ ἀγάπη μας δέν ξεπερνᾶ τό συµφέρον μας, δέν ξεπερνᾶ τήν ἐξασφάλιση ἤ τή βεβαιότητα καί τήν ἀσφάλειά μας, δέν εἶναι ριψοκίνδυνη μέσα στόν πόθο συνάντησης τοῦ ἄλλου, δέν εἶναι ἀληθινή ἀγάπη. Ἐκεῖ πάσχουµε, ἐκεῖ εἶναι τό πρόβληµά μας. Ὀργανώνουµε διάφορες θεωρίες, εἴτε κοσµικές εἴτε θρησκευτικές, τῶν ὁποίων ἡ βάση θεωρητικά εἶναι ἡ ἀγάπη, ἀλλά ἀγνοοῦµε στήν πράξη ποιά εἶναι ἡ ἀληθινή ἀγάπη. 

Ἡ ἀληθινή ἀγάπη, κατά τήν πράξη τῶν μαθητριῶν, εἶναι αὐτή πού ἀναδεικνύει τό ἀνθρώπινο πρόσωπο. Δέν µπορεῖς ἀληθινά νά ἀγαπήσεις, ἐάν δέν προβάλεις μέσα σου τήν ἀξία τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου. Αὐτή ἡ ἀξία µπορεῖ νά προβληθεῖ µόνο καί ἐφόσον βγεῖς ἀπό τά στενά ὅρια τοῦ συµφέροντός σου, τῆς λογικῆς σου, τῆς ἐξασφάλισης καί τῆς δικαίωσής σου. 
Ἐµεῖς λέµε ὅτι ἀγαποῦµε καί θέλουµε νά μᾶς ἀγαποῦν, ἀλλά ἡ ἀγάπη μας εἶναι στηριγµένη στό συµφέρον, στούς ἀριθµούς, στίς πράξεις ἤ στή δικαίωση. Ἀδυνατοῦµε νά βγοῦµε ἀπό τίς φοβίες καί τίς ἀνασφάλειές μας, γεγονός πού ἀποδεικνύει ὅτι ἡ ἀγάπη μας εἶναι ἀγάπη πού ἔχει ὡς βάση τό προσωπικό συµφέρον, τήν ἀπόλαυση καί τήν ἀντικειµενοποίηση τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου. Ἡ ἀγάπη προσµετρᾶται στό βαθµό τοῦ συμφέροντος ἤ στό βαθµό τῆς ἀπόλαυσης πού κάποιος µπορεῖ νά λάβει ἀπό τόν ἄλλον ἤ ἔστω “ἰσορροπιστικά”, νά δώσει καί νά πάρει. 

Ὅµως ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ δυνατότητα αὐτῆς τῆς “ἐµπαθοῦς” καταστάσεως, αὐτοῦ τοῦ πάθους πού φύτεψε ὁ Θεός μέσα μας νά µεταµορφωθεῖ, νά µετουσιωθεῖ σέ δυνατότητα λόγου ζωῆς, γιά νά µπορῶ διά τοῦ λόγου αὐτοῦ νά κοινωνῶ καί νά τιµῶ τό ἄλλο ἀνθρώπινο πρόσωπο, τόν ἀδελφό μου. Αὐτός ὁ ἀγώνας εἶναι ὁ προσωπικός ἀγώνας πού κάνουµε. 
Λένε κάποιοι πώς αὐτά εἶναι θεωρητικά. Ὅµως ἡ εὐθύνη μας εἶναι νά γίνουν πράξη γιά τόν κάθε ἕναν ἀπό ἐµᾶς. Ποιός εἶναι ὁ προσωπικός μου ἀγώνας; Ὅταν μέσα μου ὑπάρχει ἡ σύγκρουση γιά τό τί εἶναι σωστό καί τί λάθος, ἄν ὁ ἄλλος μέ ἀδίκησε ἤ ὄχι, ὅταν σκέφτοµαι τί θά λάβω καί τί νά δώσω, ὅταν μέσα μου προβάλλονται τέτοια ἐρωτήµατα, πῶς συνήθως τοποθετοῦμαι; 
Τίς περισσότερες φορές ἀπαντοῦµε παρορµητικά, συναισθηµατικά, ἤ καί ἐκλογικευµένα. «Ἀφοῦ ὁ ἄλλος μέ ἀδίκησε, δέν πρέπει νά προστατέψω τόν ἑαυτό μου;». Αὐτή εἶναι ἡ κοσµική, ἡ ἐμπαθής ἀντιµετώπιση τῶν πραγµάτων. 
Ὑπάρχει ὅµως καί ἡ πνευµατική ἀντιµετώπιση, πού εἶναι ἡ ἀνάγκη ἀνάστασης-διάσωσης τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου. Αὐτό κατορθώνεται, ὅταν διασώσω τό δικό μου πρόσωπο, µετανοήσω, δηλαδή ἀγαπήσω παράφορα τό Χριστό. 
Ἐάν δέν ἀγαπήσω τό Χριστό, θά εἶµαι μιά κακοµοιριά, πού θά παρυφίσταται τοῦ χριστιανικοῦ λόγου, χωρίς νά ἐξασφαλίζει τή χαρά τῆς πνευματικῆς ἡδονῆς μέσα στήν ἀγάπη. 

Ἡ ἡδονή τῆς ἀγάπης εἶναι νά προοδεύει ὁ λόγος τῆς ἀγάπης μέσα στήν ἀνθρώπινη σχέση, ὥστε ἡ ἀγάπη νά µήν καθηλώνεται στή στασιµότητα, ἀλλά νά ὑπάρχει μιά προοδευτική διάθεση,  μέ τήν ὁποία διαρκῶς ἀνακαλύπτεται ὁ ἄλλος καί ἀνακαλύπτοµαι ἐγώ ἀπ᾽ αὐτόν, καί οἱ δύο ἀνακαλυπτόµεθα μέσα στό Σῶµα τοῦ Χριστοῦ. 

Ὁ ἄνθρωπος χρειάζεται νά βγεῖ ἀπό τή στασιµότητα, στήν ὁποία ὁδηγεῖται εἴτε ἀπό τή θρησκευτικότητα εἴτε ἀπό τήν κοσµικότητα, στήν ὁποία περιορίζεται καί ἀποθεώνεται ἡ ἀγάπη ὡς ἐρωτισµός ἤ ὡς σεξουαλικότητα. Ὁ ἄνθρωπος µπορεῖ νά βγεῖ ἀπό αὐτή τήν κατάσταση, νά κάνει πραγµατική ἔξοδο, ἔξοδο ἐλευθερίας, ἄν µπεῖ σ’ αὐτή τή διαδικασία τῆς ἀνάδειξης τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου μέσα ἀπό τήν εὕρεση τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, τοῦ λόγου τῆς ὑπάρξεώς του. 

Ὑπάρχει, βέβαια, ἡ δυνατότητα νά προστατευτεῖ ὁ ἄνθρωπος ψυχολογικά, νά µπεῖ μέσα στά τεχνικά σχήµατα ἄµυνας-σύγκρουσης, σκοπιμότητας. Αὐτά εἶναι µέν σηµαντικά, ἀλλά δέν τόν ἐλευθερώνουν. Μέσα ὅµως στό Λόγο τοῦ Θεοῦ, στό Λόγο τῆς ἀγάπης Του, ὁ ἄνθρωπος πραγµατοποιεῖ ἕνα µεγάλο ἄνοιγµα, ἕνα µεγάλο ἅλµα. 

Ἄν, λοιπόν, δέν μάθει ἡ καρδιά μας νά τρέφεται ἀπό τόν πόθο γιά τό ἀγαπώµενο πρόσωπο κι ἄν ἡ ἀγάπη μας δέν ρισκάρει, δέν ριψοκινδυνεύει τήν προσωπική σχέση μέ τό Θεό· ἄν δέν ξεπεράσουµε τούς φόβους μας τοῦ τύπου: «Ἄχ, θά μέ ἀδικήσει ὁ ἄλλος. Ἐντάξει, νά στραφῶ στό Θεό, ἀλλά θά βρῶ τό Θεό; Μήπως χάσω τόν κόσµο καί δέν ἀπολαύσω τίποτα οὔτε ἀπό τό Θεό;»· ἄν δέν ξεπεράσει ὁ ἄνθρωπος αὐτό τό δίληµµα τοῦ φόβου, ὅτι θά χάσει τίς ἀπολαύσεις τοῦ κόσµου γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, δέν θά ἀναστηθεῖ ποτέ ἡ Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μέσα του, δέν θά συναντήσει ποτέ τόν Ἀναστάντα Χριστό.

Από το βιβλίο

«ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ» 

π. Βαρνάβα Γιάγκου,

που πρόσφατα κυκλοφορήθηκε 

από τις εκδόσεις «ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ»

(τηλ.: 210 9310605).

Πηγή

 

• 
  

Ένας 17χρονος στέλνει γράμμα στο Χριστό

Ιησού ...;Χριστέ ...;. είμαι ένα απλό παιδί, αν και έκλεισα τα 17 μου. Είναι η ηλικία της εφηβείας, αλλά δε θέλω και δε μπορώ να τη σκέφτομαι. Δυσκολεύομαι.

Σου γράφω κάποιες σκέψεις. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα τις λάβεις. Δεν έχεις κάποια διεύθυνση. Δε ξέρω που βρίσκεσαι και στο κάτω- κάτω ποιος είσαι Εσύ. Ο κόσμος δε μου λέει σχεδόν τίποτα για Σένα. Δε Σε γνωρίζει και ούτε που θέλει να Σε γνωρίσει. Προσπάθησα να μάθω κάποια πράγματα για Σένα, αλλά δεν κατάφερα τίποτα. Ούτε τουλάχιστον τα' όνομά Σου δε προφέρουν οι άνθρωποι που βρίσκονται γύρω μου. Και τότε, Χριστέ, πώς να Σε βρω; Που βρίσκεσαι; Ποιος είσαι;

Πώς να είμαι βέβαιος ότι υπάρχεις; Ότι με γνωρίζεις, ότι μ' αγαπάς, ότι έχεις και για μένα μια σταγόνα αγάπης; Οι γύρω μου...

... δε Σε βλέπουν, κοντά τους δε Σε αισθάνομαι. Πολλοί απ' αυτούς που με περιτριγυρίζουν υποφέρον από εγωισμό, από υποκρισία, από μίσος. Δε μου λεν τίποτε για Σένα. Δε θέλουν να Σε βρουν, να Σε αισθανθούν, να Σε συναντήσουν.

Όταν τους ρωτάω κάτι για Σένα μου γελούν ειρωνικά και με κοιτάζουν με περιφρόνηση. Δεν έχουν χρόνο και για Σένα. Ίσως δεν πιστεύουν σε Σένα. Είναι απασχολημένοι με τα προβλήματά τους, τα τόσο μικρά, τα τόσο πρόσκαιρα, τα τόσα ποταπά.

Και με πονάει το ότι πάντοτε φαίνονται χαρούμενοι και ευτυχισμένοι. Το χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη τους. Φαίνονται να ζουν τη ζωή τους. Εγώ όμως δεν μπορώ να αισθανθώ έτσι. Ίσως δε ξέρεις πόσο συχνά με βαρύνει η λύπη, η αδυναμία, η μοναξιά ...;

Ίσως θα ήθελα να είμαι σαν αυτούς ...; Αλλά κάτι από τα βάθη της καρδιάς με σταματάει! Συχνά αισθάνομαι εγκαταλελειμμένος ανάμεσά τους. Αισθάνομαι σαν ένα νησί λύπης και πόνου στο μέσο ενός "ωκεανού ευτυχίας". Γιατί αυτοί μπορούν να είναι ευτυχισμένοι κι εγώ όχι; Ποιος κάνει λάθος Χριστέ; Αυτοί ή εγώ; Αν υπάρχεις γιατί δεν έρχεσαι να μου δώσεις μια καθαρή και σίγουρη απάντηση;

Όσοι δεν έχουν ιδέα για Σένα, δεν ξέρουν τίποτε άλλο από το να διασκεδάζουν, να ζουν τη ζωή τους και τα νειάτα τους. Αλλά με εμένα τι θα γίνει; Σαν να έχω στη ψυχή μου ένα παιδάκι που κοιτάζει γύρω του τους ανθρώπους και του έρχεται να κλαίει ...; δεν καταλαβαίνω συχνά λόγους και συμπεριφορές ...;

Γιατί μόνο τα μάτια μου έχουν δάκρυα πόνου; Μόνο εγώ πρέπει να κλαίω; Μόνο εγώ δεν έχω το δικαίωμα να είμαι ευτυχισμένη. Μήπως Εσύ μ' εμποδίζεις να είμαι σαν τους άλλους; Και γιατί το κάνεις αυτό; Ίσως δεν καταλαβαίνω τι περιμένεις από εμένα ...; Ίσως δε μπορώ να διακρίνω το θέλημά Σου ...;

Όλοι μου ζητούν, σχεδόν με υποχρεώνουν να είμαι σαν αυτούς ...; Αλλά Εσύ δε λες τίποτα. Απολύτως τίποτα ...; ούτε μια λέξη! Και πώς να ξέρω τι θέλεις από εμένα; Τρέφομαι με δάκρυα και πάλι με δάκρυα ...; Δε μπορώ να κλάψω μπροστά στους φίλους μου. Ξέρεις καλά ότι κοντά τους προσπαθώ να χαμογελώ και να φαίνομαι ευτυχισμένος. Ενώ αν κάποια μέρα δεν καταφέρω να υποκριθώ τον ευτυχισμένο και η λύπη μου πιέζει όλη μου την ύπαρξη κανείς δε με ρωτάει τι έχω. Άραγε δεν τους ενδιαφέρει; Μήπως δε βλέπουν και δεν καταλαβαίνουν;

Αγαπώ το Θεό, αλλά δεν ξέρω πώς να το αποδείξω ...; Αρχίζω να πιστεύω ότι τα πάντα είναι μάταια! Ποιος μπορεί να τα καταλάβει όλα αυτά; Σε ποιόν να παραπονεθώ;Παλεύω με τον εαυτό μου και προσεύχομαι σε Σένα. Κανείς δε με μαθαίνει πως και τι πρέπει να σου πω. Προσεύχομαι όπως μου έρθει. Έφτασα να κρύβομαι ακόμη κι από την οικογένειά μου. Οι γονείς μου χαίρονται όταν πηγαίνω στη ντισκοτέκ, αλλά δε χαίρονται όταν προσεύχομαι. Ποιος έχει δίκιο, Ιησού; Και γονατίζω στα κλεφτά και ψάχνω λόγια. Ίσως πιο πολύ κλαίω. Τι θέλεις να σου πω; Πιστεύω ότι ξέρεις τα πάντα και δεν έχεις ανάγκη τα λόγια μου, αλλά ωστόσο αισθάνομαι ότι με ακούς. Και αν δεν αισθανόμουν ούτε από Εσένα έλεος και αγάπη, είμαι σίγουρος ότι θα τρελαινόμουν από τον πόνο και τη μοναξιά. Ίσως δεν προσεύχομαι καλά. Ίσως και να μην προσεύχομαι καθόλου. Αλλά προσπαθώ. Πρέπει! Επειδή δε μπορώ να είμαι σαν αυτούς που δεν προσεύχονται ...;

Για Σένα γνωρίζω ότι δεν μπορείς παρά να συγχωρείς και ν' αγαπάς. Ακόμη ξέρω ότι στο πέρασμά Σου από τη γη το κάθε δευτερόλεπτό Σου ήταν ένας ωκεανός πόνου. Δε γέλασες ούτε μια φορά! Ίσως να χαμογέλασες λίγο ...;Ξέρω σίγουρα ότι έκλαψες, όχι για σένα αλλά για τους άλλους. Και ξέρω ότι δεν υποσχέθηκες σε κανέναν στη γη ευτυχία, εδώ και τώρα. Υποσχέθηκες όμως τα καλύτερα για την Βασιλεία των Ουρανών. Αλλά γιατί όλα αυτά; Τελικά δε μπορείς να δώσεις κάτι για τη θλιμμένη μου εφηβεία; Δεν αξίζω ένα χαμόγελο και μία ώρα ευτυχίας;

Πόσο θα ήθελα να μου απαντήσεις.

Δηλαδή να καταλάβω ότι ο κόσμος με υποχρεώνει να υποφέρω; Ίσως έτσι να είναι. Μου είναι εύκολο να Σου γράψω ότι ο κόσμος γύρω μου είναι εγωιστής, ψεύτης και διεστραμμένος. Εσύ τα ξέρεις καλύτερα από εμένα! Με πληγώνει η αδιαφορία τους. Με πληγώνει η κακία και η υποκρισία τους.

Σε ποιον να παραπονεθώ; Σ' αυτούς που δεν κλαίνε πια; Ακόμη θέλω να σου πω ότι με πονάει η βρωμιά που βλέπω γύρω μου. Πόσην υπομονή να κάνω ακόμα και για πόσο ακόμη θα μπορέσω να διατηρήσω αυτή τη σταγόνα αξιοπρέπειας και αγνότητας ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν ξέρουν τίποτε άλλα απ' το να μιλάνε και να σκέφτονται βρώμικα; Πώς να εξηγήσω σε Σένα τον Αναμάρτητο ότι σ' αυτόν τον κόσμο τα πάντα συνοψίζονται στη διαφθορά; Δε βλέπεις άραγε τη γενική κατάπτωση που τείνει να με ρουφήξει σαν ένας τυφώνας; Όλοι θέλουν μόνο σεξ, ναρκωτικά, δυνατές συγκινήσεις

Δεν έμεινε σχεδόν τίποτα καθαρό σ' αυτόν τον κόσμο. Σου γράφω ειλικρινά ότι προσπαθώ με όλη μου τη ψυχή να πιστέψω σε Σένα. Και αναρωτιέμαι αν θα τα καταφέρω ...; Ο κόσμος που δημιούργησες θα έπρεπε να είναι καλός. Έτσι τον θέλησες, έτσι τον αγάπησες. Αλλά τώρα τι καλό υπάρχει σ' αυτόν; Μέχρι και το χορτάρι, η ομορφιά ενός λουλουδιού και το χαμόγελο ενός παιδιού «τσαλαπατούνται» ή και αγνοούνται. Και τότε τι και ποιος με βοηθάει να πιστέψω σε Σένα;

Έγινα στόχος ειρωνειών των γύρω μου. Εάν μιλούσα βρώμικα και ζούσα μια ζωή πρόστυχη κανείς δε θα γελούσε μαζί μου. Δε θα έβλεπαν κάτι το διαφορετικό, θα με θεωρούσαν δικό τους. Ωστόσο εγώ δε θέλω να φτάσω να γίνω αυτό που τώρα με αηδιάζει.

Εάν Εσύ, Ιησού, ζούσες για μια μέρα στην κοινωνία που εγώ ζω, τι θα έκανες; Αλλά ποιος μπορεί να μου πει; Όλοι χαίρονται γύρω μου, εγώ δεν τα καταφέρνω. Ώρες-ώρες απελπίζομαι Ιησού. Αξίζει να υποφέρω κι αν ο κόσμος έχει δίκιο όταν μου λέει ότι δεν υπάρχεις, ότι είσαι ένας μύθος; Μήπως δεν κάνω τίποτε άλλο από το να χάνω τις χαρές και τις ικανοποιήσεις της νιότης; Μήπως μετά το θάνατο δεν υπάρχει τίποτα; Μήπως δε θα είμαι ευτυχισμένος και στην άλλη ζωή;

Μήπως δε βλέπεις ότι πολλοί γύρω μου δεν πιστεύουν σε Σένα; Πολλοί ορκίζονται ότι είδαν εξωγήινους και ότι θα ήθελαν πολύ να υπάρχουν, αλλά Εσένα δε Σε δέχονται. Πιστεύουν σε χαμένους πολιτισμούς, αλλά για Σένα δε θέλουν ν' ακούσουν. Θέλω ακόμη να ξέρεις ότι κάποιες φορές η μοναξιά μου γίνεται απόλυτη. Δε ξέρω σε ποιον να έχω εμπιστοσύνη. Ποιος είναι στ' αλήθεια φίλος μου; Ζω 17 χρόνια σ' αυτή τη γη και ακόμη δεν ξέρω σε ποιον να έχω εμπιστοσύνη. Συχνά προδόθηκα, συχνά πληγώθηκα. Από ποιον; Από εκείνους που το περίμενα λιγότερο, που περίμενα μια αληθινή στήριξη ...; Αν θα ήμουν σίγουρη ότι είσαι κοντά μου ...; Αν θα μπορούσα για λίγα λεπτά ν' ακουμπήσω το κεφάλι μου στην αγκαλιά Σου και να αισθανθώ ότι Κάποιος με συγχώρησε και με αγάπησε πραγματικά.

Εσύ άραγε είχες φίλους; Δείξε μου, μάθε μου τι είναι φιλία! Κάποιος μου είπε ότι οι κορυφές των βουνών δεν έχουν πατηθεί τόσο όσο οι πλατείες. Όσο πιο ψηλά ανεβαίνεις, τόσο λίγοι σε συντροφεύουν στο δρόμο. Εγώ προσπαθώ να ανέβω προς Εσένα. Γι' αυτό μένω όλο και πιο μόνος. Όλο και πιο απογοητευμένος. Μ' εγκαταλείπουν σταδιακά όλοι όσοι είχα εμπιστοσύνη. Δε με καταλαβαίνουν, δε με πιστεύουν. Ίσως δε φταίνε αυτοί. Δεν μπορούν να μου δώσουν ότι ζητώ, επειδή δεν έχουν από πού. Δεν τους έμαθε κανείς τι είναι αφοσίωση, φιλία, ειλικρινής αγάπη, αυτοθυσία ...;Ίσως!

Οι άνθρωποι δε δίνονται πια ολοκληρωτικά. Μένει πάντοτε μια σκιά εγωισμού στον καθένα μας. Ίσως και φοβούνται να δοθούν ολοκληρωτικά θυσιάζοντας τον εαυτό τους. Ίσως και να μη μου έχουν εμπιστοσύνη. Ίσως και εγώ όμως ν' απογοητευτώ τους άλλους. Αλλά ωστόσο έχω ανάγκη ένα στήριγμα σ' αυτόν τον κόσμο, έναν ώμο ν' ακουμπήσω το κεφάλι μου.

Έχω ανάγκη κάποιον που να σκέφτεται και να αισθάνεται σαν εμένα. Να έχω τουλάχιστον που και που τη βεβαιότητα ότι δεν περιπλανιέμαι μάταια σ' έναν κόσμο ψεύτη και εγωιστή. Έχω την ανάγκη να λέω κάπου τον πόνο μου.

Θα ήθελα να τα λέω όλα αυτά σε Σένα. Αλλά μερικές φορές μου φαίνεται ότι είσαι πολύ μακριά! Γιατί άφησες μια τόσο μεγάλη απόσταση ανάμεσα σε εσένα και σε εμένα Ιησού; Γιατί κάποιες σπάνιες φορές αισθάνομαι ότι μ' αγαπάς, ότι με συγχωρείς, ότι με βοηθάς σε κάθε στιγμή της ζωής μου, ενώ τις πιο πολλές φορές αισθάνομαι ότι ούτε δεν ξέρεις εάν υπάρχω. Μήπως επειδή αμαρτάνω και οι αμαρτίες μου Σε απομακρύνουν και σε λυπούν; Μήπως πιστεύεις ότι μου αρέσει να βυθίζομαι στη λάσπη, τη βρωμιά την οποία και εγώ σιχαίνομαι και θέλω ν' απαλλαγώ απ' αυτήν μια για πάντα;

Μισώ την αμαρτία, αλλά μου φαίνεται αδύνατον να μην κάνω λάθος. Όταν πέφτω, αισθάνομαι κατάθλιψη. Τότε καταλαβαίνω τι είναι κόλαση.Αλλά είμαι ένα παιδί, Ιησού και είμαι αδύναμο. Είμαι μόνος σ' έναν κόσμο βρώμικο και υποκριτή. Αλήθεια, δεν τα ξέρεις όλα αυτά; Και ωστόσο αμαρτάνω ...; Μερικές φορές μισώ τον εαυτό μου. Θα έδινα το παν να ξεκινώ κάθε φορά απ' την αρχή. Αλλά ξέρω ότι δε γίνεται ...; Και υπόσχομαι να μην επαναλάβω το ίδιο λάθος.

Τι είναι το καλό; Τι είναι το όμορφο; Ποιος θα με μάθει; Ποιος θα με μάθει; Ποιος θα μου δείξει; Με αφήνεις να διαλέξω μόνος. Ξέρω ότι σέβεσαι την ελευθερία μου ...; Αλλά δώσε μου ένα σημάδι ότι βρίσκομαι στον καλό δρόμο!

Σε παρακαλώ και κάτι ακόμη ...; Να μου πεις ποιος είμαι και ποιος ο σκοπός μου στη γη. Οι άλλοι με ειρωνεύονται όταν ακούν αυτή μου την επιθυμία. Εσύ μ' έφερες σ' αυτόν τον κόσμο; Και τι περιμένεις από εμένα;

Υπάρχει Ιησού ζωή μετά το θάνατο; Την απάντηση δε μπορώ να τη βρω στους γύρω μου. Αυτοί ζουν μόνο για το σήμερα. Για να ικανοποιούν τις ορέξεις και τις επιθυμίες τους. Δε σηκώνουν τα μάτια τους πέρα από τον ορίζοντα, πέρα από το αύριο. Είναι αλήθεια ότι κάνουν πλάνα για το μέλλον. Σε πλάνο όμως διανοητικό και υλικό. Μου φαίνεται ότι θεωρούν τους εαυτούς τους, αθάνατους, ποτέ δε θέτουν το θέμα του θανάτου. Ποιον να πιστέψω; Βοήθα με να πιστέψω ...;

Λέγονται τόσα πολλά για Σένα ...;Υπάρχουν γνώμες που αντιφάσκουν ολοφάνερα, Χριστέ! Όλο και πιο λίγες φωνές λένε ότι είσαι ο Υιός του Θεού ο ενανθρωπήσας για τη σωτηρία μας. Για να μη πω και ότι για το Σταυρό και την Ανάσταση μόνο στις εκκλησίες μιλάνε πια. Για πολλούς δεν Είσαι παρά ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους. Σε κατέβασαν στο επίπεδό τους, σ' έκαναν κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσή τους, μήπως και τους κρίνεις, μήπως και αποκτήσεις κανένα δικαίωμα να τους επιπλήξεις για κάτι. Αυτοί θέλουν να Είσαι ένας σαν κι αυτούς. Το ίδιο βρώμικος, το ίδιο άσχημος, το ίδιο εμπαθής.

Ενώ Εσύ, Χριστέ, δε λες τίποτα. Δε θέλεις κι Εσύ να υπερασπιστείς τον εαυτό Σου;

Διάβασα το «Μύθο του Μεγάλου Ιεροεξεταστή». Πόσο δίκιο είχε ο ιδιοφυής συγγραφέας! Εσύ δεν ξέρεις να υπερασπιστείς τον εαυτό Σου. Δεν το έκανες ούτε μπροστά στον Πιλάτο. Δεν το έκανες ούτε μπροστά στα εκατομμύρια των Πιλάτων και των Ιούδων των ημερών μας. Εσύ μόνο σωπαίνεις, αγαπάς και σε όσους εξομολογούνται τις αμαρτίες τους στον πνευματικό, σβήνεις τις αμαρτίες τους με το σπόγγο του ελέους Σου. Ίσως θα έπρεπε εγώ να σωπάσω και Εσύ να μιλάς ...; θα έπρεπε η βρωμιά και το κακό να εξαφανιστούν, ενώ ότι είναι καθαρό και όμορφο να έχει μια ευκαιρία στη ζωή και στο φως.

Θα ήθελα να Σου γράψω κι άλλα. Αλλά Εσύ τα ξέρεις όλα. Εσύ δεν έχεις ανάγκη τα λόγια μου, αλλά εμένα, την καρδιά μου. Εσύ δεν έγραψες τίποτα ...;ούτε μια λέξη. Εσύ μόνο αγάπησες. Θυσιάστηκες και θεράπευσες τις αδυναμίες μας και τα βάσανά μας.

Θεράπευσέ με και εμένα Ιησού

Δώσε μου δύναμη να υπάρχω.

Αναδημοσιεύσαμε από εδώ

Το υπέροχο Εξαποστειλάριο της Μεγάλης Εβδομάδας

«Τὸν νυμφῶνά σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον
καὶ ἔνδυμα οὐκ ἔχω, ἵνα εἰσέλθω ἐν αὐτῷ· 
λάμπρυνόν μου τὴν στολὴν τῆς ψυχῆς,
φωτοδότα, καὶ σῶσόν με». 


https://www.youtube.com/watch?v=KE06dnkMq_I

Το Τροπάριο της Κασσιανής

Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή, τὴν σὴν αἰσθομένη θεότητα, μυροφόρου ἀναλαβοῦσα τάξιν, ὀδυρομένη, μύρα σοι, πρὸ τοῦ ἐνταφιασμοῦ κομίζει. Οἴμοι! λέγουσα, ὅτι νύξ μοι ὑπάρχει, οἶστρος ἀκολασίας, ζοφώδης τε καὶ ἀσέληνος ἔρως τῆς ἁμαρτίας. Δέξαι μου τὰς πηγὰς τῶν δακρύων, ὁ νεφέλαις διεξάγων τῆς θαλάσσης τὸ ὕδωρ· κάμφθητί μοι πρὸς τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδίας, ὁ κλίνας τοὺς οὐρανοὺς τῇ ἀφάτῳ σου κενώσει. Καταφιλήσω τοὺς ἀχράντους σου πόδας, ἀποσμήξω τούτους δὲ πάλιν τοῖς τῆς κεφαλῆς μου βοστρύχοις· ὧν ἐν τῷ παραδείσῳ Εὔα τὸ δειλινόν, κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη. Ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη καὶ κριμάτων σου ἀβύσσους τίς ἐξιχνιάσει, ψυχοσῶστα Σωτήρ μου; Μή με τὴν σὴν δούλην παρίδῃς, ὁ ἀμέτρητον ἔχων τὸ ἔλεος.

Μεταγραφή του Φώτη Κόντογλου: Κύριε, η γυναίκα που έπεσε σε πολλές αμαρτίες, σαν ένοιωσε τη θεότητά σου, γίνηκε μυροφόρα και σε άλειψε με μυρουδικά πριν από τον ενταφιασμό σου κι έλεγε οδυρόμενη: Αλλοίμονο σε μένα, γιατί μέσα μου είναι νύχτα κατασκότεινη και δίχως φεγγάρι, η μανία της ασωτείας κι ο έρωτας της αμαρτίας. Δέξου από μένα τις πηγές των δακρύων, εσύ που μεταλλάζεις με τα σύννεφα το νερό της θάλασσας. Λύγισε στ' αναστενάγματα της καρδιάς μου, εσύ που έγειρες τον ουρανό και κατέβηκες στη γης. Θα καταφιλήσω τα άχραντα ποδάρια σου, και θα τα σφουγγίσω πάλι με τα πλοκάμια της κεφαλής μου· αυτά τα ποδάρια, που σαν η Εύα κατά το δειλινό, τ' άκουσε να περπατάνε, από το φόβο της κρύφτηκε. Των αμαρτιών μου τα πλήθη και των κριμάτων σου την άβυσσο, ποιος μπορεί να τα εξιχνιάση, ψυχοσώστη Σωτήρα μου; Μην καταφρονέσης τη δούλη σου, εσύ που έχεις τ' αμέτρητο έλεος

Πηγή

Οσία Μαρία η Αιγυπτία

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα)
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Φωτισθεῖσα ἐνθέως Σταυροῦ τὴ χάριτι,
τῆς μετανοίας ἐδείχθης φωτοφανῆς λαμπηδών,
τῶν παθῶν τὸν σκοτασμὸν λιποῦσα πάνσεμνε,
ὅθεν ὡς ἄγγελος Θεοῦ, Ζωσιμᾶ τῷ ἱερῷ,
ὠράθης ἐν τὴ ἐρήμω,
Μαρία «Ὅσιε Μῆτερ» μεθ' οὐ δυσώπει ὑπὲρ πάντων ἠμῶν.


Εικόνα από εδώ



Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. δ’.
Ἐν σοί Μῆτερ ἀκριβῶς διεσώθη τό κατ᾽ εἰκόνα·
λαβοῦσα γάρ τόν σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ,
καί πράττουσα ἐδίδασκες, ὑπερορᾷν μέν σαρκός,
παρέρχεται γάρ· ἐπιμελεῖσθαι δέ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτoυ·
διό καί μετά Ἀγγέλων συναγάλλεται, Ὁσία Μαρία τό πνεῦμά σου.

Κοντάκιον
Ἦχος γ'. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Ἡ πορνείαις πρότερον, μεμεστωμένη παντοίαις,
Χριστοῦ νύμφη σήμερον, τῇ μετανοίᾳ ἐδείχθης,
Ἀγγέλων τήν πολιτείαν ἐπιποθοῦσα, δαίμονας, Σταυροῦ τῷ ὄπλῳ καταπατοῦσα,
διά τοῦτο βασιλείας, ἐφάνης νύμφη Μαρία πάνσεμνε.

Πρέπει να έχουμε θάρρος στην ευτυχία, όπως και στη δυστυχία…

Ευτυχία και πίστη

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

«Τελευταία αιτία της νέκρωσης της πίστης μέσα μας είναι η ευτυχία. Μόνο μεγάλες και δυνατές ψυχές στέκουν και στην ευτυχία με πρόσωπο στραμμένο προς τον Θεό…

Η γήινη ευτυχία σε πολλούς παίρνει τα μυαλά και σκληραίνει την καρδιά. Άραγε μπορεί να υπάρχει μεγαλύτερη δυστυχία απ’ αυτή την «ευτυχία»;

Πρέπει να έχουμε θάρρος στην ευτυχία, όπως και στη δυστυχία. Χρειάζεται θάρρος για να μη παραδοθείς ούτε στην ευτυχία ούτε στη δυστυχία.

Σ’ όποιον η ευτυχία γίνεται είδωλο, σ’ αυτόν ο Θεός σταματά να είναι Θεός…

Όποιος νομίζει ότι τα άκρα του κόσμου βρίσκονται στον ορίζοντα της ευτυχίας του, τούτος αγκαλιάζει με τα χέρια του μια ψευδαίσθηση από καπνό.

Όποιος μπορεί να γιορτάζει την ευτυχία του εκτός Θεού και χωρίς Θεό, τούτος βιώνει τη σιωπή πριν από την καταστροφή και γελά με γέλιο που θα παγώσει.

Διότι όσο η ευτυχία κατοικεί σ’ ένα σπίτι, τόσο η δυστυχία στέκει μπροστά στην πόρτα και περιμένει τη σειρά της».

[Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς. Αργά βαδίζει ο Χριστός. Εκδόσεις Εν Πλω, Αθήνα 2008, σελ. 166-168]

Πηγή

Eνάρετοι σε όλη μας τη ζωή: το νόημα της ευδαιμονίας

Η ευδαιμονία, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, δεν έχει το χαρακτήρα των υλικών απολαύσεων, όπως νομίζουν σήμερα οι περισσότεροι άνθρωποι, ο οποίος θεωρούσε ότι πρέπει κανείς να είναι ενάρετος σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. 

Τα αριστοτελικά έργα περιλαμβάνουν τρεις ηθικές πραγματείες: τα Ηθικά Νικομάχεια, τα Ηθικά Ευδήμεια και τα Ηθικά Μεγάλα.

Ο Νικόμαχος ήταν ο πατέρας του φιλοσόφου, αλλά και ο υιός του που σκοτώθηκε σε μία μάχη, ο δε Εύδημος ήταν μαθητής του Αριστοτέλoυς. Όσον αφορά τα Ηθικά Μεγάλα, πήραν πιθανώς το όνομά τους από το γεγονός ότι συνοψίζουν τις περισσότερες από τις ηθικές θεωρίες του Αριστοτέλη, βασίζονται κυρίως στα Ηθικά Ευδήμεια και πιθανώς εγράφησαν από έναν περιπατητικό της νεώτερης γενιάς. Το σίγουρο είναι ότι στα Ηθικά Νικομάχεια διατυπώνονται με τον πιο έγκυρο τρόπο οι ηθικές θεωρίες του Σταγιρίτη, ενώ τα Ηθικά Ευδήμεια πρέπει μάλλον να θεωρηθούν ως προγενέστερες διαλέξεις.

Με δεδομένο την εγκυρότητα των απόψεων, όπως αυτές διατυπώνονται στα Ηθικά Νικομάχεια, θα βασισθούμε σε αυτά για τις αναφορές μας στην αριστοτελική ηθική. Στην αρχή ήδη του πρώτου  βιβλίου  γίνεται  λόγος για τη βασική έννοια της ηθικής, εκείνη του αγαθού ή του «τέλους», προς το οποίο αποβλέπει κάθε «τέχνη και κάθε μέθοδος (Α 1094 a 1 – 3, 1097 a 22). Από τη σκοπιά αυτή υπάρχουν πολλά αγαθά (π.χ. το αγαθό της στρατηγικής είναι η νίκη, της ιατρικής η υγεία κ.ο.κ.), το υπέρτατο όμως είναι εκείνο το οποίο επιζητούμε χάριν αυτού του ιδίου και όχι χάριν κάποιου άλλου (το καθ’ αυτό διωκτόν … και το μηδέποτε δι’ άλλο αιρετόν – Α 1097 a32 – 34). Και αυτό συμπίπτει με τον σκοπό της πολιτικής τέχνης, δηλαδή   την ευδαιμονία (το άριστον … και κάλλιστον και ήδιστον), την οποία αιρούμεθα αεί δι’ αυτήν και ουδέποτε δι’ άλλο (ΗΝ, 1097 b 1, 1099 a 24).

Οι άνθρωποι όμως διαφωνούν ως προς το τι είναι η ευδαιμονία. Έτσι άλλοι θεωρούν ότι αυτή είναι η ηδονή, άλλοι ο πλούτος ή η δόξα και άλλοι η υγεία. Υπάρχουν όμως και μερικοί, οι οποίοι πιστεύουν ότι «παρά τα  πολλά ταύτα αγαθά άλλο τι καθ’ αυτό είναι, ο και τούτοις πάσιν αίτιόν εστι του είναι αγαθά» (HN, 1095 a 23 – 28). Ανάλογα δε με το αγαθό που επιδιώκουν, διαμορφώνουν και τα είδη του βίου τους. Έχουμε έτσι:

α) τον απολαυστικό βίο,

β) τον πολιτικό και

γ) τον θεωρητικό, τον ανώτερο όλων.

 (ΗΝ, Α 1095 a 16 – 19, K 1178 b 23 -24).

Το πιθανότερο είναι ότι η αρετή οδηγεί σταθερά στην ευδαιμονία.

(Α 1099 b 15, 25, 1100 b 10, 1102 a 5: «εστίν η ευδαιμονία ψυχής ενέργειά τις κατ’ αρετήν τελείαν», 1102 a 17, Κ 1177 a 2 – 4: «δοκεί δ’ ευδαίμων βίος ο κατ’ αρετήν είναι. ούτος δε μετά σπουδής, αλλ’ ουκ εν παιδιά»).  Αυτή  όμως  φαίνεται  και  των  εκτός  αγαθών  προσδεομένη, δηλαδή φίλων και πλούτου και πολιτικής δυνάμεως (ΗΝ, Α 1099 a 30 – b 2, Κ 1178 b -1179 a 1: «ου γαρ αυτάρκης η φύσις (του ανθρώπου) προς το θεωρείν, αλλά δει και το σώμα υγιαίνειν και τροφήν και την λοιπήν θεραπείαν υπάρχειν», Κ 1179 a 11: «μετρίως (έχειν) τοις εκτός κεχορηγημένους»), γιατί ου ράδιον τα καλά πράττειν αχορήγητον όντα (Α 1099 a 34).

Για να γίνουμε ευδαίμονες, πρέπει επί πλέον να είμαστε ενάρετοι σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας: «εν βίω τελείω. μία γαρ χελιδών έαρ ου ποιεί, ουδέ μία ημέρα .  ούτω δε ουδέ μακάριον και ευδαίμονα μία ημέρα ουδ’ ολίγος χρόνος» (A 1098 a 17 – 20, 1100 a 5 – 11, b 18 – 20). Μπορούμε λοιπόν να ορίσουμε τον ευδαίμονα ως τον κατ’ αρετήν τελείαν ενεργούντα και τοις εκτός αγαθοίς ικανώς κεχορηγημένον (ΗΝ, A 1101 a 15 – 16. Ο φιλόσοφος διακρίνει τα αγαθά στα εκτός (π.χ., δόξα, πλούτος), στα «εν τω σώματι» (π.χ., ομορφιά, υγεία) και στα «εν  τη ψυχή» – Πολιτικά, Η 1323 a 24 -26).

---

Το παρόν άρθρο αποτελεί το πρώτο μέρος της διάλεξης της Καθηγήτριας Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, Eυαγγελίας Μαραγγιανού, με θέμα: «ΗΘΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ», η οποία δόθηκε στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, το Φεβρουάριο του 2016.
Πηγή

Πίστη

Δεν έχεις Πίστη, όταν τα στάχια σου προσμένεις να γενούν σιτάρι,
κι από τ΄ άκαρπο δεντρί, που κέντρωσες, προσμένεις καρπερό βλαστάρι!

Πίστη έχεις, όταν από το χέρσωμα κι από τα αστραποκαμμένα ξύλα,
προσμένεις τους καρπούς ολόδροσους και καταπράσινα τα φύλλα.

Δεν έχεις Πίστη, όταν, πηγαίνοντας το δρόμο του βουνού, προσμένεις
να φτάσεις ως το ανάερο ψήλωμα κάποιας κορφής μαρμαρωμένης.

Πίστη έχεις, όταν, αλυσόδετος, μέσα από τα βάθη της αβύσσου,
προσμένεις ως τα ουράνια ελεύτερο να φτερουγίσει το κορμί σου.

Δεν έχεις Πίστη, όταν τ' απόβραδο προσμένεις να προβάλλουν τ΄ άστρα,
και με του πετεινού το λάλημα να φέξη η αυγή ροδογελάστρα!

Πίστη έχεις, όταν- όσο αλόγιστο και πλάνο ο νους σου κι αν το ξέρει-
προσμένεις ήλιο τα μεσάνυχτα κι αστροφεγγιά το μεσημέρι.

Δεν έχεις Πίστη, όταν, πιστεύοντας, ρωτάς την κρίση και τη γνώση!
Δεν έχεις Πίστη, όταν την πίστη σου στο λογικό έχεις θεμελιώσει!

Πίστη έχεις, όταν κάθε σου όνειρο το ανάφτεις στο βωμό της τάμα,
κι αν κάποιο τάμα σου είναι αδύνατο, προσμένεις να γενεί το θάμα.

Ποίηση: Γεώργιος Δροσίνης ★


Πηγή

ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ

Ὠμὴ ζοφερότητα ἀναδύεται ἀπὸ τὴ διαπίστωση ὅτι ἡ ἀνθρώπινη ζωὴ εἶναι καταδικασμένη σὲ συνθῆκες ἀναπότρεπτης δυστυχίας μὲ κατάληξη τὸν θάνατο. Μᾶς θυμίζει τὸ παλιό, βαθύτατα τραυματικὸ γεγονὸς τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας: Τὴν ἀπώλεια τοῦ Παραδείσου. Ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὴν ἐξορία του ἀπ’ τὸν Παράδεισο ἀλλάζει δραματικά. Ἡ χαρὰ καὶ ἡ εὐτυχία μεταβάλλονται σὲ δάκρυα καὶ δυστυχία. Ὁ Παράδεισος τῆς τρυφῆς ἀντικαθίσταται ἀπὸ τὴ γῆ τῶν ἀκανθῶν καὶ τοῦ μόχθου. Τὴν ἀπόλαυση διαδέχεται πόνος καὶ θάνατος. Ὁ πλοῦτος τῶν θείων χαρισμάτων δίνει τὴ θέση του στὴν πνευματικὴ φτώχεια καὶ γυμνότητα. Ἀντὶ τῆς ἄφθαρτης θεοΰφαντης στολῆς, φθορὰ πλέον καὶ θνητότητα ἐνδύουν τὸν ἄνθρωπο.

Ὁ Ἀδὰμ θρηνεῖ πικρά, ὅταν συνειδητοποιεῖ τὴν τεράστια ἀλλαγή: «Ἐκάθισεν Ἀδὰμ ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου καὶ τὴν ἰδίαν γύμνωσιν θρηνῶν ὠδύρετο» (Ἑσπερινὸς Τυρινῆς). «Ἐτρώθη πικρῶς» ἀπὸ τὸ λάθος του, πληγώθηκε θανάσιμα. Ἡ νύχτα τῆς ἁμαρτίας ἔφερε σκοτάδι καὶ βαθειὰ ὁμίχλη στὴ ζωή του. Ὅλος ὁ βίος του θὰ διέλθει πλέον μέσα στὴ νύχτα αὐτὴ (Μέγας Κανών, ᾠδὲς α΄, ε΄). Τὸ μέγα τραῦμα, τὸ σκότος, ἡ γυμνότητα, ὁ χωρισμὸς ἀπὸ τὸν Πλάστη καὶ Πατέρα, ὁ θάνατος, νά, ἡ εἰκόνα τῆς πλήρους δυστυχίας.

Μὰ ὅσο πυκνὸ κι ἂν εἶναι τὸ σκοτάδι, ὁ ἄνθρωπος ἐλπίζει πάντα γιὰ φῶς στὴν ἄκρη τοῦ τοῦνελ. Εἶναι πρόθυμος ν’ ἀκολουθήσει ἕνα φῶς. Ὁποιοδήποτε. Ἀκόμα καὶ μιὰ οὐτοπία. Ζῆ μὲ τὴν προσδοκία ὅτι θὰ φτάσει στὸ φῶς. Καὶ παρ’ ὅλο ποὺ αὐτὸ συνέχεια τοῦ ξεφεύγει, «…δὲν ἔχει σημασία – αὔριο θὰ τρέξουμε γρηγορότερα, θ’ ἁπλώσουμε πιὸ πέρα τὰ χέρια μας… καὶ μιὰ ὡραία μέρα… (ἐννοεῖται: θὰ τὸ φτάσουμε). Ἔτσι χτυπιόμαστε πάντα, βάρκες κόντρα στὸ ρεῦμα, ποὺ ἀδιάκοπα μᾶς ρίχνει πίσω στὸ παρελθόν» (Φράνσις-Σκὸτ Φιτζέραλντ, Ὁ ὑπέροχος Γκάτσμπυ). Τί ἀδιέξοδη τραγῳδία! Νὰ τρέχεις πρὸς τὰ μπρὸς καὶ νὰ σὲ στρέφουν συνέχεια πρὸς τὰ πίσω! Νὰ παλεύεις γιὰ φῶς καὶ νὰ βουλιάζεις ἀδιάκοπα στὸ σκοτάδι!

Καὶ ὅμως, ὑπάρχει τὸ φῶς. Ὁ Ἀδὰμ δὲν θρηνεῖ ἀνέλπιδα. Παρακαλεῖ νὰ ξαναγίνει «ἡμέρας υἱὸς» καὶ νὰ ἀπολαύσει ξανὰ τὸν Παράδεισο, γιατὶ ἔχει λάβει πεῖρα τοῦ ἀληθινοῦ φωτός, ποὺ φωτίζει καὶ ἁγιάζει «πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον». Θυμᾶται τὰ εἰπωμένα μὲ ἀγάπη λόγια τοῦ Δημιουργοῦ του: «Τὸ ἐμὸν πλάσμα οὐ θέλω ἀπολέσθαι, ἀλλὰ βούλομαι τοῦτο σῴζεσθαι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Ἑσπερινὸς Τυρινῆς). Καὶ ἐπειδὴ στὸν Παράδεισο γεύθηκε τὸ θεϊκὸ φῶς ὡς ἀγάπη, τὸ ἐμπιστεύεται. Καὶ τὸ περιμένει.

Γνωρίζει πὼς ἡ ἀγάπη αὐτὴ ἑτοιμάζεται τώρα νὰ κατεβεῖ κοντά του. Νὰ ζήσει μαζί του τὴ δυστυχία καὶ τὸν πόνο του, νὰ σταυρωθεῖ τελικὰ γι’ αὐτόν. Ἔτσι ἡ σταυρωμένη αὐτὴ Ἀγάπη, ὁ Χριστός, μέσα ἀπ’ τὸν δικό του πόνο καὶ τὸν σταυρό, θὰ ἀνακαλέσει τὸν Ἀδὰμ στὸν Παράδεισο, διαλύοντας τὴ δυστυχία ποὺ τοῦ ἐπισώρευσε ἡ ἐξορία καὶ ὁ θάνατος. Ἡ ἀγάπη μπορεῖ ὁριστικὰ πλέον νὰ γίνει «ἡ ἀληθινὴ συνθήκη τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς». Πραγματικότητα καὶ ὄχι οὐτοπία.
Ἐσὺ γνωρίζεις (καὶ ἂν ὄχι, θέλεις νὰ γνωρίσεις) τὴν Ἀγάπη ποὺ ἔφερε «διὰ τοῦ σταυροῦ χαρὰν ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ»;


(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ἀρ. φ. 379, Φεβρ. 2015 [ἐπηυξημένο])


απόσπασμα από κείμενο του π.Δημητρίου Μπόκου στο ιστολόγιο “Αντέχουμε…”

Συγκινητική προσευχή Ἁγιορείτου γέροντος πρός τόν Ἰησοῦν

"Σάν παιδί θέλω νά μπῶ στή συνοδεία πού πορεύεται πρός τό δεῖπνο Σου. 

Δέν θέλω ἐκεῖ παρά μία ταπεινή, φτωχή, πολύ μικρή θέση. 

Κύριε, ἄσε με νά μπῶ, ἐμένα τόν ἀνάξιο, ἐμένα πού τόσες φορές, παρά τίς θλίψεις καί τίς δοκιμασίες πού μοῦ ἔστειλες, δέν ἀπάντησα στό κάλεσμά Σου. 

Συγχώρεσέ με γιά τήν ἀδιαφορία μου στήν κλήση τοῦ Οὐρανοῦ. 

Μή μ' ἀφήνεις μόνο μου στό δύσκολο ταξίδι τῶν θλίψεων καί τῶν δοκιμασιῶν. 

Γίνε Ἐσύ κυβερνήτης. 

Ἔτσι θά εἶναι βέβαιο ὅτι, παρ' ὅλες τίς τρικυμίες τῆς ζωῆς, τό πλοῖο θά φθάσει στή Βασιλεία Σου".

ΑΝΤΩΝΙΑ ΓΡΑΜΜΕΝΟΥ

(Ἀπόσπασμα ἀπό τό κείμενο: "Οἱ θλίψεις...Τό εἰσιτήριο γιά τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ")

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΔΟΣ τ. Ἱουλίου-Αὐγούστου 2014

Πηγή

Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος - Περὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ

Από το ιστολόγιο http://pneumatoskoinwnia.blogspot.gr

Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος

Περὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ

Ἄρα λοιπὸν δὲν ἔχει δίκαιον νὰ μᾶς ἀποστρέφεται καὶ νὰ μᾶς τιμωρῇ, ὅταν εἰς ὅλα μᾶς παρέχει τὸν ἑαυτόν Του καὶ ἐμεῖς ἀντιδρῶμεν; Εἶναι εἰς τὸν καθένα ὁπωσδήποτε φανερόν. Διότι, ἐὰν θέλῃς νὰ καλλωπισθῇς, λέγει, στολίσου μὲ τὸν ἰδικόν μου καλλωπισμόν. Ἐὰν θέλῃς νὰ ὁπλισθῇς, ὁπλίσου μὲ ἰδικά μου ὅπλα. ἐὰν θέλῃς νὰ ἐνδυθῇς, φόρεσε τὸ ἰδικόν μου ἔνδυμα. ἐὰν θέλῃς νὰ τραφῇς, φᾶγε εἰς τὴν ἰδικήν μου τράπεζαν. ἐὰν θέλῃς νὰ ὁδοιπορήσῃς, ἀκολούθησε τὴν ἰδικήν μου ὁδόν. ἐὰν θέλῃς νὰ κληρονομήσῃς, κληρονόμησε τὴν ἰδικήν μου κληρονομίαν. ἐὰν θέλῃς νὰ εἰσέλθῃς εἰς τὴν πατρίδα, ἔμπα εἰς τὴν πόλιν τῆς ὁποίας τεχνίτης καὶ δημιουργὸς εἶμαι ἐγώ. ἐὰν θέλῃς νὰ κτίσῃς οἰκίαν, ἔλα εἰς τὰς ἰδικάς μου σκηνάς. Διότι ἐγὼ δι᾿ ὅσα δίδω δὲν ζητῶ ἀμοιβήν, ἀλλὰ ἐὰν θελήσῃς νὰ χρησιμοποιήσῃς ὅλα τὰ ἰδικά μου, διὰ τὴν πρᾶξιν σου αὐτὴν θὰ σοῦ ὀφείλω ἐπιπλέον καὶ ἀμοιβήν. Τί θὰ ἠμποροῦσε νὰ γίνῃ ἰσάξιον πρὸς αὐτὴν τὴν γενναιοδωρίαν;

Φορητή εικόνα
Ιερά Μονή Ευαγγελισμού της Θεοτόκου
Ορμύλια Χαλκιδικής

Ἐγὼ εἶμαι πατέρας, ἐγὼ ἀδελφός, ἐγὼ νυμφίος, ἐγὼ οἰκία, ἐγὼ τροφή, ἐγὼ ἔνδυμα, ἐγὼ ρίζα, ἐγὼ θεμέλιον, κάθε τί τὸ ὁποῖον θέλεις ἐγώ· νὰ μὴν ἔχεις ἀνάγκην ἀπὸ τίποτε. Ἐγὼ καὶ θὰ σὲ ὑπηρετήσω· διότι ᾖλθα νὰ ὑπηρετήσω, ὄχι νὰ ὑπηρετηθῶ. Ἐγὼ εἶμαι καὶ φίλος, καὶ μέλος τοῦ σώματος καὶ κεφαλὴ καὶ ἀδελφός, καὶ ἀδελφὴ καὶ μητέρα, ὅλα ἐγώ· ἀρκεῖ νὰ διάκεισαι φιλικὰ πρὸς ἐμέ. Ἐγὼ ἔγινα πτωχὸς διὰ σέ· ἔγινα καὶ ἐπαίτης διὰ σέ· ἀνέβηκα ἐπάνω εἰς τὸν Σταυρὸν διὰ σέ· ἐτάφην διὰ σέ· εἰς τὸν οὐρανὸν ἄνω διὰ σὲ παρακαλῶ τὸν Πατέρα· κάτω εἰς τὴν γῆν ἐστάλην ἀπὸ τὸν Πατέρα ὡς μεσολαβητὴς διὰ σέ. Ὅλα δι᾿ ἐμὲ εἶσαι σύ· καὶ ἀδελφὸς καὶ συγκληρονόμος καὶ φίλος καὶ μέλος τοῦ σώματος. Τί περισσότερον θέλεις; 

Διατὶ ἀποστρέφεσαι αὐτὸν ποὺ σὲ ἀγαπᾷ; Διατὶ κοπιάζεις διὰ τὸν κόσμο; Διατὶ ἀντλεῖς νερὸ μὲ τρυπημένο πιθάρι; Διότι αὐτὸ σημαίνει νὰ καταπονῆσαι εἰς τὴν ζωὴν αὐτήν. Διατὶ λαναρίζεις τὴν φωτιά; Διατὶ πυγμαχεῖς εἰς τὸν ἀέρα; Διατὶ τρέχεις ἄδικα; Κάθε τέχνη δὲν ἔχει καὶ ἕνα σκοπόν; Εἰς τὸν καθένα εἶναι ὁπωσδήποτε φανερόν. Δεῖξε μου καὶ σὺ τὸν σκοπὸν τῆς σπουδῆς εἰς τὴν ζωήν.

.................................................

Ὁ Κύριος ἀπευθυνόμενος πρὸς ἡμᾶς
Ἁγίου Ἰωάννου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως τοῦ Χρυσοστόμου
ἀπόσπασμα ἐκ τῆς οστ´ (76) ὁμιλίας αὐτοῦ εἰς τὸ κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιον 24,16-31(ΕΠΕ τόμ. 12, σελ. 34)

Προέλευση κειμένου: Ἱερὰ Μονὴ Μεγίστης Λαύρας Ἁγίου Ὄρους

Πηγή: http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/paterikon/iwannhs_xrysostomos_peri_ths_agaphs_toy_xristoy.htm