Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2015

Το Ναυάγιο


κούω τούς στατους τριγμούς νός πλοίου πού βυθίζεται.

 π. Σταύρου Τρικαλιώτη

   κούω τούς στατους τριγμούς νός πλοίου πού βυθίζεται. θάλασσα σάν κακιά μητρυιά βγάζει πάνω του λο της τό χτι. σκοτεινός κεανός τό περικυκλώνει σάν κάνθινο στεφάνι. πρωτινή χαρούμενη καί νέμελη ζωή στό κατάστρωμα τώρα μετατρέπεται σέ μιά κόλαση. 

  Ο «τριγμοί»  το πλοίου γίνονται «καί δικοί μου», σωτερικοί, βαθύτατοι, παρξιακοί. Σάν ναπάντεχο ναυάγιο γίνεται μερικές φορές ζωή μας. Περιστάσεις πρόσμενες μς φέρνουν τά πάνω κτω.  Νιώθουμε νά βυθιζόμαστε σέ μιά προσωπική βυσσο χωρίς πιστροφή.  Τό περιβάλλον ρνητικό. «Σκοτεινοί ορανοί»  καί μέσα καί ξω.  Αφνίδιες στραπές  τσουρουφλίζουν τό δη ταλαιπωρημένο κορμί μας πό τήν ρμύρα καί τόν καλοκαιριάτικο λιο.  ζωή δέν θά  μς χαμογελ γιά πολύ.  λλάζει ρότα. 

   «Σκοτεινοί ορανοί»  καί μέσα καί ξω. χνος λπίδας στόν ρίζοντα. Προδοσία, γκατάλειψη, θλίψη,  πόγνωση, πογοήτευση, μηχανία, διέξοδο, νά μερικές λέξεις πού μπορον νά χαρακτηρίσουν τήν κατάστασή μας. Οτε να μικρό στεράκι δέν λάμπει στό ορανό νά μς δείξει μυδρά τόν δρόμο γιά τήν πιστοφή στό πήνεμο λιμάνι τς ναχώρησης, τή λύτρωση πό τόν βέβαιο θάνατο. «Δέν πάρχει λπίδα», πογραμμίζει μέ μφαση ποιητής. 

   Ο φλόγες ζωσαν γιά τά καλά τό πλοο. Πύρινες γλσσες  ζώνουν γιά τά καλά  καί τήν παρξή μας  πού στέκεται μισό μέτρο  πρίν τήν καταβύθιση στό κενό. ρασή μας λαττώνεται λόγ τς νυπαρξίας φωτός. Τό μαρο πυκνό  σκοτάδι μέσα καί ξω μς πλακώνει τήν ψυχή. Νιώθουμε τι πλησιάζει τό τέλος τς ζως δεκάδων πιβατν, πού πανικόβλητοι τρέχουν ορλιάζοντας στό κατάστρωμα καί ψάχνουν  τίς σωτήριες λέμβους. Ψυχές πεινασμένες, γριεμένες, λαφιασμένες, πεγνωσμένα γυρεύουν μιά σανίδα σωτηρίας. Τοτες τίς ρες νθρωπος γίνεται πάνθρωπος.  διαφορε γιά τό «το τέρου συμφέρον» . Κυριαρχε προπάντων τό τομικό του συμφέρον. Τό συμφέρον το νθρώπου πού χαροπαλεύει μέ τά φουρτουνιασμένα κύματα. 

   καπετάνιος «λαφιασμένος» καί δίνοντας τήν ασθηση το «τρελο», δυνατε νά δώσει μιά λογική ξήγηση γιά σα συμβαίνουν. Καταλήγει σιγά σιγά στό συμπέρασμα τς πόδοσης εθυνν στόν Θεό. ρχίζουν σιγά σιγά νά ναδύονται μείλικτα τά «γιατί». λοι θέλουν νά ναποθέσουν τήν προσωπική τους νοχή κάπου. Θεός Δημιουργός εναι τό πιό  καταλληλο  καί πιό εχερο πρόσωπο γιά τόν καθένα. Ατός εναι Παντοδύναμος, ρα ατός φταίει γιά σα συμβαίνουν. ργή τν πικραμένων καί τν πελπισμένων πέφτει πάνω του. κείνη τήν ρα δέν ποψιάζονται τυχόν νομα συμφέροντα τς πλοιοκτήτριας ταιρίας, πού μπορε νά φησε νά πλεύσει να κατάλληλο σαπιοκάραβο τίς συσσωρευμένες μαρτίες πολλν νθρώπων,  πού πισύρουν τή δίκαιη μά καί  παιδαγωγική ργή του Θεο! 

   Ο εδικοί γιά τήν μαλή πορεία το πλοίου , ο μηχανικοί, «τρομάζουν», «χειρονομον» καί πευθύνουν ρωτήματα πελπισίας στή φωτιά. «Γιατί»;  να «γιατί»  συχνά παναλαμβανόμενο πού σάν κοφτερό δίκοπο μαχαίρι ξύνει πώδυνα τίς πληγές τς κλυδωνιζόμενης παρξής μας. 

  Ο νατες τρέχουν κι ατοί νά σωθον. Τά κύματα πό λλοτινοί φίλοι γίνανε τώρα τρομεροί χθροί πού πάνε νά τούς κατασπαράξουν. Μάταια τά ρωτον «γιατί»

   κατομμύρια «γιατί» πευθύνει νθρωπότητα στίς κάθε εδους ριακές καταστάσεις πού βιώνει. λοι ζητον μιά λογική ξήγηση. καπετάνιος, ο μηχανικοί, ο νατες, ο πιβάτες καί καθένας πό μς. 

  λα  ατά τά «γιατί »  - μς λέει ποιητής (λίας Σιμόπουλος) – συνθέτουν μιά «θυελλώδη σιωπή»! Τί μπορε νά πε μικρός νθρωπος μέ τίς πεπερασμένες του δυνάμεις στό πρόβλημα τν νθρώπινων συμφορν. Απλά, στέκεται νεός, προβληματισμένος καί προσπαθε νά νιχνεύσει τό θέλημα  καί τό σχέδιο του Θεο. Βέβαια, ατή σιωπή εναι «θυελλώδη», προκαλε στήν νθρώπινη παρξη σωτερικές θύελλες, προβληματισμούς, ναταράξεις, μφιβολίες. μως ν ναλογισθε τήν πομονή το ώβ καί τό σταυρικό τέλος το Κυρίου, σως δηγηθε στή λύση το μυστηρίου το νθρώπινου πόνου. Καί στίς δύο περιπτώσεις παθαν δύο θοι, δίκαιος ώβ καί ναμάρτητος Κύριος. λα ατά βέβαια προϋποθετουν κλόνητη πίστη κα  τελεία ναπόθεση τν λπίδων το νθρώπου μόνο στόν Θεό καί χι στούς νθρώπους, διότι πως λέει κι Δαυίδ «πς νθρωπος ψεύστης» καί δυστυχς σκληρή πραγματικότητα μς τό πιβεβαιώνει καθημερινά. 

   ν νθρωπος δέσει τό καράβι τς ζως του στήν «γκυρα λπίδος» πού λέγεται Χριστός καί δείξει ποφασιστικότητα καί γεννναιότητα - χι παθητικότητα καί λλειψη γωνιστικότητας-  εναι σίγουρο τι « γκυρα» ατή δέν θά τόν φήσει νά ξεφύγει πό τήν ρθή πορεία του, στω κι ν τό πλοο τό χτυπον δυνατοί νεμοι, μως τό σταθεροποιε λπίδα. «ταν γαντζωθομε στήν  πόλυτη σφάλεια πού λέγεται Χριστός, τό καράβι τς ζως μας θά ταλαντεύεται καί ταυτόχρονα δέν θά ταλαντεύεται» (ερός Χρυσόστομος). ταν νθρωπος φήσει πλήρως μέ πιστοσύνη τήν παρξή του στήν παντοδύναμη χερα κείνου καί χι στούς ρχοντες το κόσμου τούτου «ος οκ στιν σωτηρία» («πό τούς ποίους  δέν πρέπει νά χουμε καμμία λπίδα τι θά μς σώσουν» ,προφητάναξ Δαυίδ), τότε θά χαίρεται καί δέν θά γωνι, λλά θά γάλλεται γιατί θά  κατέχει τήν «γκυρα τς Πίστεως» (μνολογία). 

    Τότε τά κατομμύρια «γιατί» πού μς πνίγουν,  θά μεταποιηθον σέ εχαριστία, γιατί Θεός θά δώσει «σύν τ πειρασμ καί τήν κβασιν» (=τό ασιο τέλος). Φτάνει νά πομείνουμε μχρι τό τέλος, διότι «πομείνας ες τέλος σωθήσεται» (ησος Χριστός)

Υ. Γ. φορμή καί μπνευση γιά τό παραπάνω κείμενο πήραμε πό τό ποίημα το λία Σιμόπουλου (πού πέθανε πρόσφατα,  30 / 08 / 2015) «Τό Ναυάγιο» δίνοντας τήν δική μας νάλυση καί νάγνωση. (Ποίηση, τ. 2, σελ. 46- 47, κδ. Γκοβόστη, 1990)

π. Σταρος Τρικαλιώτης

5 / 09 /  2015, Μνήμη προφήτου Ζαχαρίου, πατρός ωάννου Προδρόμου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου