Η μυστική προσευχή, Ν. Λυγερός

[Στην ερειπωμένη εκκλησία της Κυθρέας, ένας παππούς δείχνει στα εγγόνια του τα στίγματα του χρόνου...] Νεοκλής: Παππού, τι έπαθε η εκκλησία; Πανίκος: Δεν άντεξε τον πόνο μας [Σιωπή] Νεοκλής: Ήταν τόσο μεγάλος; Πανίκος: Η δύναμη της εκκλησίας είναι οι άνθρωποι... Δίχως ανθρώπους... Νεοκλής: Πεθαίνει; Πανίκος: Όχι αμέσως... Αρχίζουν πρώτα τα βάσανά της... [Χρόνος] Πέφτει ο σταυρός... Η εκκλησία δεν έχει τη δύναμη να τον κρατήσει κοντά στον ουρανό... Ύστερα σωπαίνουν οι καμπάνες... Νεοκλής: Γιατί; Κουράστηκαν; Πανίκος: Δεν υπάρχει πια κανείς να τις ακούσει! Νεοκλής: Μα εγώ ακούω τη σιωπή τους... Πανίκος: Εσύ ακούς ακόμα και τον πόνο της σιωπής... Όμως οι άλλοι... Νεοκλής: Τώρα η σκεπή της είναι ο ουρανός μας! Πανίκος: Και το δάπεδό της η γη μας... Νεοκλής: Οι τοίχοι προσεύχονται... Πανίκος: Τι λες παιδί μου; Νεοκλής: Ακούω την προσευχή τους... Πανίκος: Κάποιος θα είναι μέσα... Έλα πάμε να δούμε! Νεοκλής: Δεν είναι μόνο ένας... [Ο παππούς κι ο εγγονός μπαίνουν μέσα στην εκκλησία. Ο Πανίκος κοιτάζει παντού ενώ το βλέμμα του Νεοκλή έχει καρφωθεί πάνω στις λαβωμένες τοιχογραφίες...] Πανίκος: Δεν είναι κανείς εδώ! [Σιωπή] Νεοκλής: Οι καημένοι... [Δακρύζουν τα μάτια του.] Πανίκος: [Κοιτάζοντας το Νεοκλή] Τι έπαθες; [Βλέποντας τις τοιχογραφίες] Δεν έφυγαν... Μαρτύρησαν δύο φορές. [Πλησιάζουν μαζί σιωπηλά. Ο μικρός κρατάει το χέρι του μεγάλου. Ο μεγάλος κρατάει το κλάμα του μικρού] Νεοκλής: Γιατί έχουν τόσες πληγές; Πανίκος: Γιατί έμειναν μόνοι... [Χρόνος] Νεοκλής: Και τώρα τι θα γίνει; [Χρόνος] Θα τους αφήσουμε πάλι μόνους; Πανίκος: Όχι! Τώρα θα τους προστατέψουμε εμείς... Νεοκλής: Άσπρη μέρα δεν είδαν τα μάτια τους... Τους λυπάμαι... Πανίκος: Τα βάσανά τους τέλειωσαν τώρα... Θα κλείσουν κι οι πληγές τους... Νεοκλής: Πρέπει να βρούμε ένα γιατρό για τους άγιους... Πανίκος: Ξεπέρασαν τόσα βάσανα, δε θα πάθουν τίποτα για λίγες μέρες... Νεοκλής: [Σε μια κραυγή] Όχι! Τώρα μας έχουν ανάγκη! [Χρόνος] Τώρα που είδαμε πόσο πόνεσαν αυτά τα χρόνια πρέπει να τους βοηθήσουμε! Πανίκος: Έχεις δίκιο! [Χρόνος] Τώρα είμαστε κι εμείς υπεύθυνοι... Νεοκλής: Έκρυψαν το Χριστό... Κοίτα! [Ο μικρός δείχνει ένα λευκό σημείο] Πανίκος: Μα δε βλέπω τίποτα... [Ο μικρός αγγίζει προσεχτικά την τοιχογραφία] Νεοκλής: [Βγάζοντας ένα κομμάτι μπογιάς] Βλέπεις; Πανίκος: Αυτοί οι άγιοι είναι θαυματουργοί... Εσύ πώς το ήξερες; Νεοκλής: Η Προσευχή τους! Πανίκος: Η προσευχή τους... Νεοκλής: Θέλουν να ξαναδεί το φως ... Πανίκος: Αυτό έλεγαν; Νεοκλής: Τίποτα άλλο! Η μόνη τους παράκληση... Πανίκος: Πρέπει να βιαστούμε τότε... Πρέπει να ξαναρθούμε... Νεοκλής: Μπορώ να τους φιλήσω; Πανίκος: Και βέβαια... [Ο παππούς σηκώνει τον εγγονό του για να φιλήσει τις τοιχογραφίες] Νεοκλής: Πιο ψηλά! Θέλω να τους φιλήσω το πρόσωπο. Πανίκος: Δεν κάνει παιδί μου... Νεοκλής: Μα εκεί είναι η πληγές τους! [Χρόνος] Σε παρακαλώ. [Τον σηκώνει πιο ψηλά και φιλά όλους τους αγίους]

Ν. Λυγερός, http://www.lygeros.org/