Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2015

Η καρδιά, που πόνεσε χάρη του Θεού, είναι θύρα ανοιχτή προς τον Άνθρωπο και τον Παράδεισο.


Μάρκος ο ασκητής

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2015

Ούτε με το βλέμμα



20151027-2


"Στους πλησίον μας πρέπει να φερόμαστε με λεπτότητα, χωρίς ούτε με το βλέμμα μας να τους προσβάλλουμε".

Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2015

Ο ύμνος της αγάπης Του

Του Ηλία Λιαμή, δρ Θεολογίας, αρχισυντάκτη της ιστοσελίδας catichisis.gr
Αναδημοσίευση από τον ιστότοπο Συνοδοιπορία,  http://www.synodoiporia.gr


Αχ και να ξέραμε πόσο οι άνθρωποι διψούν γι' αγάπη! Αχ και να ξέραμε πόσα είναι έτοιμοι να κάνουν για να τους αγαπούν! Πίσω από μόχθο απίστευτο για πλούτο, για καταξίωση, για διασημότητα, για εξουσία, για θαυμασμό, πάντα μία, πάντα η ίδια ανάγκη, πάντα η ίδια ικετευτική φωνή:
«Αγαπήστε με!»
Ακόμη και αυτά τα παιδιά, που γεμίζουν κάθε φορά την τάξη του κατηχητικού σου, ένα είναι κυρίως εκείνο που τα παρακινεί να έρχονται: Η δίψα της αγάπης. Ακόμη κι εσύ, ο χρόνος που διαθέτεις, η διάθεση που δείχνεις, η ενέργεια που ξοδεύεις, όλα με ένα κίνητρο προσφέρονται: Να βρεις αγάπη.
Ακόμη κι εγώ, που τούτη την ώρα, από το υστέρημα του χρόνου μου, γράφω αυτές τις γραμμές, ένα ζητώ: Αγάπη!
Μα, θα αναρωτηθείς, τίποτε ανιδιοτελές δεν υπάρχει; Όλα, ένα δούναι και λαβείν;
Μην εξανίστασαι. Μην «αρπάζεσαι». Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει κάτι ανιδιοτελές, διότι είμαστε από τη φύση μας όντα εξαρτημένα. Η ύπαρξή μας, η επιβίωσή μας, η ευτυχία μας μόνον φαινομενικά είναι στα χέρια μας. Κατά βάθος, γνωρίζουμε καλά πως δυνάμεις έξω από τον έλεγχό μας, μας καθορίζουν. Αν, με αυτό που διαβάζεις, μια φωνή μέσα σου διαμαρτύρεται, λέγοντας πως αυτό είναι υποτιμητικό για τον άνθρωπο και πως σκοπός του καθενός μας πρέπει να είναι η αυτονομία του και η αυτοδυναμία του, να ξέρεις πως ξαναβρίσκεσαι στον κήπο της Εδέμ και ακούς τον Πειρασμό να σου ψιθυρίζει:
«Γίνε Θεός! Όλα τα μπορείς μόνος σου!»
Αυτάρκης είναι μόνον Εκείνος, ο Ένας και αληθινός Θεός. Και γι' αυτό τον λόγο είναι ο μόνος που μπορεί να αγαπάει αληθινά και απόλυτα ανιδιοτελώς. Είναι ο μόνος που μπορεί να χαρίζει αγάπη. Χωρίς Αυτόν, οι άνθρωποι παραμένουν διψασμένοι για αγάπη, αναζητώντας την ο ένας από τον άλλον. Κανείς όμως δεν την έχει. Απλώς ανακυκλώνεται η έλλειψη. Είναι σα να πληρώνεις για κάτι που αγοράζεις, επικαλούμενος το χρέος κάποιου άλλου προς εσένα.
Όσο θέλουμε να αγαπιόμαστε, τόσο θέλουμε και ν΄ αγαπάμε. Διψάμε για ανθρώπους, θα θέλαμε να κάναμε τα πάντα γι' αυτούς. Ίσως και να κάνουμε ήδη πολλά. Δεν μπορούμε όμως να ξεφύγουμε από την ανάγκη να ωφεληθούμε και εμείς σε κάτι. Αργά ή γρήγορα, αν βρούμε το θάρρος, διαπιστώνουμε πως πίσω και από την πιο μεγάλη θυσία, πάντα κάτι περιμένουμε, πάντα κάτι θα καταλήγει να θρέψει το διψασμένο για αγάπη «εγώ» μας. Αλλά και ο αποδέκτης της αγάπης μας, διψασμένος κι αυτός, πανικόβλητος από τη μοναξιά του, πονεμένος από τις πληγές του, πολλές φορές θα αρπάξει την προσφορά μας, αχόρταγα, άπληστα, με αγένεια, και θα χαθεί όταν δεν έχουμε να δώσουμε κάτι παραπάνω, ή όταν τολμήσουμε να γυρέψουμε κάτι κι εμείς.
Η φύση μας είναι να είμαστε αποδέκτες αγάπης. Και ο αποδέκτης, μια μόνο ελπίδα έχει για να είναι πλήρης: Τη σχέση του με την πηγή. Όποιος θέλει ν΄ αγαπά δεν έχει άλλο δρόμο, από το να τροφοδοτείται διαρκώς από τον Θεό της αγάπης. Χωρίς την αγάπη Του, όλα είναι μάταια. Όποιος φτάσει σε αυτό το συμπέρασμα, όχι επειδή ακούγεται ωραίο, αλλά επειδή βρήκε το θάρρος να κάνει τον απολογισμό της ζωής του, έχει φτάσει στο ψηλότερο σκαλοπάτι της ταπεινοφροσύνης.
Και ίσως, λέω ίσως, να είναι η ταπεινοφροσύνη το μόνο αληθινό ανθρώπινο κατόρθωμα, που περιμένει ο Θεός για να πλημμυρίσει και το τελευταίο μας κύτταρο με την αγάπη Του. Χωρίς αυτήν, την ταπεινοφροσύνη, όλα είναι τελειωμένα, άδεια, μάταια, θλιβερά. Είναι όπως τα λέει και ο Απόστολος Παύλος σήμερα: «Χαλκός ηχών και κύμβαλον αλαλάζον». Χωρίς Αυτόν «ουδέν ειμί», «ουδέν ωφελούμαι». Η σημερινή περικοπή είναι γνωστή και ως Ύμνος της Αγάπης. Νομίζω όμως πως θα' πρεπε να λέγεται «Ύμνος της αγάπης ΤΟΥ». Δώσε σε παρακαλώ λίγη προσοχή:
Οι περισσότεροι άνθρωποι θαυμάζουν αυτό το κείμενο ως κανόνα αληθινής αγάπης. Θα έλεγα, ως Νόμο της Αγάπης. Σε παρακαλώ όμως, προσπάθησε να εντοπίσεις μαζί μου έναν κίνδυνο: Όπως κάθε νόμος, έτσι και αυτός, δημιουργεί μόνον ενόχους. Αυτός ο κίνδυνος κάνει τον Παύλο να επαναλαμβάνει διαρκώς πως ο Νόμος, ο κάθε νόμος δεν μπορεί ποτέ να σώσει, διότι δεν μπορεί ποτέ να εφαρμοστεί απόλυτα («οὐ δικαιωθήσεται ἐξ ἔργων νόμου πᾶσα σάρξ», Γαλ. 2, 16) . 



Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2015

Βοήθησέ με Κύριε

Βοήθησέ με Κύριε:
Τὴν ὥρα τοῦ ΠΑΘΟΥΣ, διότι σκοτίζεται ὁ νοῦς   μου.
Τὴν ὥρα τοῦ ΠΕΙΡΑΣΜΟΥ, διότι παραλύει ἡ   θέλησή μου.
Τὴν ὥρα τοῦ ΠΟΝΟΥ, διότι κατακαίονται τὰ σωθικά μου.
Τὴν τοῦ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟΥ, διότι δὲν ἐλέγχω τὶς   ἀπόψεις μου.
Τὴν ὥρα τῆς ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ, διότι νομίζω πὼς χάνεται τὸ πᾶν.
Τὴν ὥρα τοῦ ΘΥΜΟΥ, διότι δὲν ξέρω τί κάνω.
Τὴν ὥρα τῆς ΑΔΥΝΑΜΙΑΣ, διότι μπορῶ νὰ   πουληθῶ καὶ στὸ διάβολο
Τὴν ὥρα τοῦ ΦΟΒΟΥ, διότι τὰ ἔχω χαμένα.
Τὴν ὥρα τῆς ΧΑΡΑΣ, διότι μπορεῖ νὰ μὴν   ἀντέξω στὸ βάρος της.
Τὴν ὥρα τῆς ΑΓΑΠΗΣ γιὰ νὰ εἶναι γνήσια

Πηγή: Ησυχαστήριο Αγίας Τριάδος

"Μη λυπάσαι τον εαυτό σου"

20151024-1

«Τρίψε», κι εσύ τη ψυχή σου, θέρμανέ την με την χριστιανική ζωή, για να εκδηλωθεί μέσα σου η ζωντανή ενέργεια της θείας Χάριτος. Μόνο, σου το ξαναλέω, μη λυπάσαι τον εαυτό σου.

Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2015

Η πεταλούδα, ο Δάσκαλος και ο Μαθητής

petaloudaΜια μέρα ένας μαθητής αποφάσισε να προκαλέσει τον δάσκαλό του. Έτσι σκέφτηκε να του στήσει μια παγίδα. Έπιασε μια πεταλούδα και την κράτησε στη χούφτα του. Όταν θα πήγαινε στο δάσκαλο θα τον ρώταγε τι είχε στο χέρι του. Κι αν ο δάσκαλος το έβρισκε, τότε θα τον ρωτούσε εάν η πεταλούδα ήταν ζωντανή ή νεκρή. Στην περίπτωση που απαντούσε ότι η πεταλούδα ήταν ζωντανή, τότε θα έσφιγγε το χέρι του και θα τη σκότωνε και το αντίστροφο. Όταν είχαν μάθημα λοιπόν, πλησίασε τον δάσκαλο, μπροστά σε όλους τους υπόλοιπους μαθητές, έτεινε το χέρι προς το μέρος του και τον ρώτησε:
- "Δάσκαλε, τι έχω στο χέρι μου;"
- "Την ψυχή σου έχεις παιδί μου", απάντησε ατάραχος ο δάσκαλος.
Ο μαθητής προβληματίστηκε για λίγο σκεπτόμενος την απάντηση. Κατέληξε ότι ο δάσκαλος είχε δίκιο. Η πεταλούδα ήταν μια ψυχή που θα μπορούσε να είναι και δική του. Ωστόσο, συνέχισε:
-"Και είναι ζωντανή η ψυχή μου δάσκαλε ή όχι;"
Ο δάσκαλος τον κοίταξε με καλοσύνη στα μάτια και του είπε χαμογελαστά: -"Από το χέρι σου εξαρτάται".
Τίποτα δεν μπορεί να επηρεάσει την ψυχή μας παρά μόνο εάν το επιτρέψουμε εμείς οι ίδιοι!!!
O Δάσκαλος της ιστοριούλας είναι ο ίδιος ο Θεός, το παιδί ένας από εμάς και η πεταλούδα η ψυχή μας. Και η ιστορία σε βάζει σε σκέψεις να πάρεις καινούριες αποφάσεις βασισμένες σε κάτι όχι επιφανειακό αλλά στο συμφέρον της ψυχής σου. Εσύ επιλέγεις, από το δικό σου χέρι εξαρτάται αν θα προχωρήσεις και θα αποτελέσεις ίσως ακόμη και παράδειγμα προς μίμηση η θα μείνεις στάσιμος.
Μόνο ο Θεός μπορεί να σε γεμίσει εσωτερικά. Μόνον ο Θεός μπορεί να σε ολοκληρώσει ως άνθρωπο. Μόνο Αυτόν αν έχεις ως συνοδοιπόρο έχεις τα πάντα. Αν έχεις όλους τους άλλους εκτός από Αυτόν, τότε λυπάμαι αλλά να ξέρεις πως δεν έχεις τίποτα και θα βασανίζεσαι σε όλη σου την ζωή για να βρεις κάτι που σε γεμίζει. Όσα κι αν κάνεις, όσα κι αν αποκτήσεις αν δεν καταφέρεις να έχεις τον Θεό-Πατέρα-Δάσκαλο στην καρδιά σου τότε μόλις αποκτάς κάτι καινούριο πάλι άδειος θα αισθάνεσαι.
Εσύ είσαι αυτός που δεν θες και δεν κυνηγάς αυτό που θα σε κάνει ολοκληρωμένο σαν άνθρωπο και θα είναι αυτό μέσα στο οποίο δεν θα σου λείπει τίποτα γιατί θα τα έχεις όλα, θα έχεις τον Θεό. Στο χέρι σου είναι... Στο εύχομαι !!! Ελπίζω να συναντηθούμε στην κορυφή...


Πηγή: Ι. Ν. Αγίας Κυριακής Αμφιθέας-Παλαιού Φαλήρου

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2015

Η συνηθέστερη και πιο συχνή αμαρτία


Old-Man-At-Eternitys-Gate-by-Vincent-van-Gogh
Old-Man-At-Eternitys-Gate-by-Vincent-van-Gogh


Η αμαρτία της γλώσσας είναι η συνηθέστερη και η πιο συχνή αμαρτία. «Ει τις εν λόγω ου πταίει, ούτος τέλειος ανήρ», λέει ο Απόστολος Ιάκωβος (Ιακ. 3,2). Όταν ένας μετανοημένος άνθρωπος ξεκινά να βαδίσει τον δρόμο του Θεού – όταν αρχίζει να ζει σύμφωνα με τις εντολές του Θεού – πρέπει να πασχίζει να αποφύγει να αμαρτήσει με τη γλώσσα. Αυτός ήταν ο κανόνας που έβαλε στον εαυτό του ο μετα­νοημένος προφήτης Δαβίδ. Ιδιαιτέρως μάλιστα υποσχέθηκε να παραμείνει σιωπηλός ενώπιον των εχθρών του: «Αποφάσισα να βάλω φραγμό στο στόμα μου και να μη μιλώ όταν ο αμαρτωλός βρεθεί μπροστά μου» (Ψαλ. 38,1).
Να ένας θαυμάσιος κανόνας για όποιον θέλει να θεραπευτεί από την αμαρτία του. Όταν τον κατηγορούν, εκείνος δεν απαντά· όταν συκοφαντείται, παραμένει σιωπηλός.
Πράγματι, ποιο το νόημα αν μιλήσεις σε έναν εξοργισμένο άνθρωπο ο οποίος δεν έχει δίκαιο και δεν αγαπά τον Θεό περισσότερο απ’ τον εαυτό του; Αν του μιλήσεις για το κακό, θα τον εξοργίσεις ακόμη, περισσότερο. Αν του μιλήσεις για το καλό, θα τον κάνεις χλευαστή των ιερών και των οσίων.
Μπροστά στον Πιλάτο ο Χριστός παρέμεινε ολωσδιόλου σιωπηλός. Ο Πιλάτος του είπε: «Ουκ αποκρίνη ουδέν;» (Μάρκ. 15,4).
Τί μπορεί να απαντήσει Εκείνος σε σένα, όταν δεν έχεις αυτιά να τον ακούσεις, ή νου για να τον κατανοήσεις;
Να, λοιπόν, η σιωπή του δικαίου μπροστά στον άδικο έχει τη δύναμη να επηρεάσει κατά τον καλύτερο τρόπο. Ο τελευταίος απομένει μόνος, για να ερμηνεύσει τη σιωπή του δικαίου και έχει τη δυνατότητα να δώσει ερμηνεία που ωφελεί την ψυχή του· ενώ οποιαδήποτε άλλη καλή ή κακή απάντηση, θα την παρανοήσει προς το χειρότερο, καταδι­κάζοντας άλλους και δικαιώνοντας τον εαυτό του.
Μακάριος ο άνθρωπος ο οποίος μαθαίνει, εγκρατευόμενος, να κυριαρχεί στη γλώσσα του.
Ιησού Χριστέ, Κύριε και Θεέ μας, Συ ο οποίος μας έδειξες με το παράδειγμά Σου πως και πότε πρέπει να μιλούμε, Συ μας έδειξες με το παράδειγμά Σου επίσης πως και πότε πρέπει να παραμένουμε σιωπηλοί. Βοήθησέ μας, διά του Αγίου Σου Πνεύματος, να μην αμαρτάνουμε με τη γλώσσα.

(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Οκτώβριος, εκδ. Άθως, σ. 216-218)
Πηγή

Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2015

Ό,τι δεν μπορείς να το λύσεις με το νου,
προσπάθησε να το λύσεις με την καρδιά.
Ό,τι δεν μπορείς να κατανοήσεις,
φρόντιζε να το αισθάνεσαι...


Πηγή: http://www.synodoiporia.gr

Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2015

"Συγχώρεσέ με, Κύριε"

Αναδημοσίευση από τον ιστότοπο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, http://agiosioannisprodromos.blogspot.gr


"Συγχώρεσέ με, Κύριε.
Παγίδεψα τους φόβους μου, σε αλυσίδες γήινες και χοϊκές.
Έκτισα γύρω μου τοίχοι και έπαψα να ζητώ το έλεος σου. 
Ξέχασα πως γονατίζουν και πως ανυψώνουν δεόμενοι την ψυχή τους.
Τρέχοντας γύρω, γύρω σε μια γη που δεν έχει αρχή και τέλος, αρνήθηκα την δική σου ελευθερία. 
Φορτώθηκα τα πάθη μου και σαν Προμηθέας ζούσα το ατελεύτητο μαρτύριο μου. 
Έγινε το βάρος δυσβάστακτο και με γονάτισε. 
Εκεί στης απελπισίας το αγκάλιασμα, ένοιωσα το χάδι σου. 
Σήκωσα τότε τα μάτια να σε κοιτάξω.
Ω Κύριε, πως μπόρεσα να αρνηθώ τα δώρα της ελευθερίας σου. 
Ω Κύριε πώς μπόρεσα να ξεχάσω την ειρήνη του βλέμματος σου. 
Ω Κύριε πώς μπορούσα να ζω χωρίς την αγάπη σου."

Κ.Τ.

Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2015

Σύντομη πρακτική προσευχή πρός τόν Κύριον


Κύριε!
Τό ὄνομά Σου εἶναι Ἀγάπη: μή μέ ἀποδοκιμάσης γιά τίς ἁμαρτίες μου.
Τό ὄνομά Σου εἶναι Δύναμις: ἐνίσχυσέ με, γιά νά μή πέφτω στό κακό.
Τό ὄνομά Σου εἶναι Φῶς: "λάμπρυνόν μου τήν στολήν τῆς ψυχῆς", 
τή σκοτεινιασμένη ἀπό τά γήινα πάθη.
Τό ὄνομά Σου εἶναι Εἰρήνη: πράυνε τήν ταραγμένη μου ψυχή. 
Τό ὄνομά Σου εἶναι Ἔλεος: μή παύσεις νά μέ συγχωρῇς.



Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης
"Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή μου"
Ἐκδόσεις ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ


Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2015

Μια πραγματικά υπέροχη συζήτηση

http://www.synodoiporia.gr/
Για «την ομορφιά του να μην είσαι τέλειος, την ελπίδα του να μην είσαι άριστος. Πτήσεις στα χαμηλά με τον π. Λίβυο» συζήτησε ο πρωτοπρεσβύτερος Σπυρίδων Τσιμούρης, Θεολόγος με τον π. Χαράλαμπο Λίβυο Παπαδόπουλο, συγγραφέα και εφημέριο του Ιερού Ναού Αγίας Ειρήνης Ηρακλείου Αττικής στο πρώτο «Ενοριακό Αρχονταρίκι» της 4ης χρονιάς του προγράμματος «Ενορία εν δράσει…».
4
Στην εισαγωγή του ο π. Σπυρίδων τόνισε πως είναι όμορφο να γνωρίσεις τον εαυτό σου και να αρχίσεις να ζεις. «Είναι τόσο ωραίο να ζεις ελπίζοντας στον Κύριο, ελπίζοντας στο Θεό ο οποίος απεκδύεται την Θεότητά του, απεκδύεται τη δύναμή του, απεκδύεται την τελειότητά του και γίνεται άνθρωπος και εκεί μας συναντά», είπε χαρακτηριστικά και ανέγνωσε ένα απόσπασμα από κείμενο του Ντοστογιέφσκι.
Παίρνοντας από αυτό αφορμή ο π. Χαράλαμπος ανέφερε πως υπάρχει μία αντίληψη σε όλους εμάς «ότι γινόμενοι Χριστιανοί και κάνοντας πνευματική ζωή και ζώντας μέσα στην εκκλησιαστική μας κοινότητα, πρέπει πάντα να είμαστε οι κερδισμένοι της υπόθεσης, δηλαδή ότι η Εκκλησία και η πνευματική ζωή είναι ένας χώρος του κέρδους. Ένας χώρος όπου οι πάντες πρέπει να είναι κερδισμένοι σε όλους τους τομείς της ζωής». Στο σημείο αυτό υπογράμμισε πως ο Χριστός δεν μας έχει φανερώσει έτσι ακριβώς τα πράγματα, λέγοντας χαρακτηριστικά πως «ο Χριστός λέει ότι για να σώσει κανείς της ψυχή του πρέπει να την χάσει, δηλαδή στην Εκκλησία δεν κερδίζεις κάτι αλλά χάνεις κάτι… Εάν πας με το σκεπτικό ότι πάω κάτι να δώσω, πάω κάτι να αφήσω και κάτι να χάσω, τότε στο τέλος θα είσαι σίγουρα ο κερδισμένος». «Άρα λοιπόν» συμπλήρωσε «η Εκκλησία δεν είναι ο χώρος μέσα στον οποίο θα καταξιωθώ, θα αυξήσω τον ναρκισσισμό μου, τον εγωισμό μου και θα μεγεθυνθεί το εγώ μου, αλλά ένας χώρος στον οποίο πρέπει εκούσια να ταπεινωθώ, να παραδοθώ στο Θεό, να δοθώ στην αγάπη, στον συνάνθρωπο και να χάσω για να κερδίσω στο τέλος».
2
Σε σχόλιο το π. Σπυρίδωνος για το Ευαγγελικό μήνυμα ο π. Χαράλαμπος σημείωσε ότι «βλέπουμε πάρα πολλές φορές πως ο εισερχόμενος στην Εκκλησία δεν έχει ως πρώτο ζητούμενό την ερωτική ένωσή του με το Θεό… αλλά ούτε θέλει τον ίδιο τον Χριστό. Θέλει αυτά που δίνει ο Χριστός… Βλέπουμε δηλαδή μία αντίφαση υπαρξιακή στον τομέα της καθημερινής ζωής».
Στη συζήτηση έγινε λόγος και για τον περιορισμό του χώρου και του χρόνου που βιώνουμε ως άνθρωποι, αναφέροντας την προοπτική του Θεού.
«Ο νους κάνει διαχωρισμούς εκτός αν έρθει η παρουσία του Αγίου Πνεύματος που εκεί παύουν οι διαχωρισμοί και υπάρχει ένα αγκάλιασμα» ανέφερε ο π. Χαράλαμπος, συμπληρώνοντας πως «Η Χάρις του Θεού αγκαλιάζει και αυτόν που δεν είναι τέλειος. Αγκαλιάζει αυτόν ο οποίος δεν πέτυχε. Αγκαλιάζει αυτόν ο οποίος δεν τα κατάφερε. Αγκαλιάζει αυτόν ο οποίος έχει σκοτεινές όψεις αλλά έχει και φωτεινές όψεις. Όλους τους αγκαλιάζει η Χάρις του Θεού. Αυτό δεν μπορεί να το κάνει μια κοσμική αντίληψη η οποία της αρέσει να κατηγοριοποιεί».

3Ο π. Σπυρίδων Τσιμούρης από την πλευρά του σχολίασε πως η Εκκλησία χωράει και στεγάζει όλα τα παραπάνω αναφερόμενος στη συνέχεια στο θέμα της Αγιότητας.
Στο σημείο αυτό ο π. Χαράλαμπος τόνισε πως «οι πατέρες της Εκκλησίας πιστεύουν ότι εν δυνάμει όλοι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα» τονίζοντας παράλληλα πως οι Πατέρες έχουν απόλυτη γνώση του εαυτού τους. «Πάσχουν μια αλήθεια. Την αλήθεια ότι ενώ προσπαθώ και γνωρίζω  λογικά το καλό, δυνάμεις και αντιστάσεις δεν μου επιτρέπουν να το πραγματοποιήσω στη ζωή μου». Συμπλήρωσε πως εμείς οι άνθρωποι «τις περισσότερες φορές γνωρίζουμε και ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε, αλλά δεν το κάνουμε. Διότι ο άνθρωπος δεν κάνει αυτό που ξέρει, κάνει αυτό που αντέχει»,  «και αυτό όχι γιατί είναι παλιάνθρωπος και υποκριτής –αυτό είναι μια εύκολη ερμηνεία – αλλά γιατί δεν μπορείς, υπάρχουν μέσα σου πράγματα που δεν σε αφήνουν… Για αυτό και αγιαζόμαστε όχι από τα κατορθώματά μας, αλλά από τη σχέση μας με τον Χριστό».
Ο π. Σπυρίδων ανέφερε ότι πολλές φορές «φανταζόμαστε τους Αγίους ως Ιερά τέρατα, ως ανθρώπους εξαιρετικού ηρωισμού, αγνοώντας ότι είναι οι καθημερινοί άνθρωποι. Είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Αυτή η φαντασίωση μας οδηγεί στο να έχουμε λάθος οράματα ή στο να μην έχουμε οράματα». Σε αυτό ακριβώς το σημείο ο π. Χαράλαμπος υπογράμμισε με έμφαση πως είναι πολύ λυτρωτικό να καταλάβει ο άνθρωπος ότι «η δόξα του Χριστού είναι ο Σταυρός Του, δηλαδή είναι ο πόνος Του». «Η ταπείνωσή Του είναι η δόξα Του. Ο Σταυρός είναι η δόξα του Χριστού. Όταν θυσιάζεται για τον άλλον... δηλαδή ο δόξα του χριστιανού δεν είναι στις επιτυχίες, είναι στη θυσία προς τον άλλο».
«Λίγοι μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει Αγιότητα» προσέθεσε. «Εμείς βλέπουμε το φωτοστέφανο, δεν βλέπουμε τι κρύβεται πίσω από το φωτοστέφανο. Τι πόνος, τι μοναξιά, τι αγωνία, τι πτώσεις…».
Στη συνέχεια με αφορμή μικρό κείμενο που ανέγνωσε ο π. Σπυρίδων, ο π. Χαράλαμπος σημείωσε πως για τον κοσμικό άνθρωπο ο Χριστός είχε μία αποτυχημένη ζωή: δεν παντρεύτηκε, δεν έκανε λεφτά, δεν καταξιώθηκε κοινωνικά. «Δεν είχε καμία επιτυχία κοσμική. Καμία» είπε χαρακτηριστικά, συμπληρώνοντας παράλληλα πως «αυτός ο ‘‘αποτυχημένος’’ είναι αυτός που σώζει την ιστορία του ανθρώπινου γένους». «Αυτό όμως παράγει ένα ήθος. Το ήθος το Χριστιανικό». «Ζούμε σε έναν κόσμο που δεν τον αρνούμαστε, αλλά όμως δεν τον απολυτοποιούμε ως ανώτερη αξία της ζωής. Και νομίζω ότι αυτό έκαναν και οι Άγιοι της Εκκλησίας μας». «Ο Άγιος δεν είναι τίποτε άλλο παρά κάτι σαν κι εμάς ο οποίος παλεύει με τον εαυτό του», κατέληξε.
Στη συνέχεια ο π. Σπυρίδων έθεσε το θέμα της «ομορφιάς της αποτυχίας και το πώς κάποιος μέσα από μία αποτυχία μπορεί να συναντήσει την αλήθεια, να μάθει να ζει όμορφα και εν Χριστώ».
«Εμείς λέμε ότι μες στη ζωή υπάρχει και η αποτυχία. Δεν λέμε βγείτε στη ζωή και αποτύχετε» είπε στο σημείο αυτό ο π. Χαράλαμπος. «Λέμε ότι η ζωή ενός φυσιολογικού ανθρώπου, ο οποίος ζει στον κόσμο αυτό έχει μέσα και την παρουσία της αποτυχίας».
Υπογράμμισε πως «ο άνθρωπος ο οποίος δεν φοβάται την αποτυχία είναι ελεύθερος άνθρωπος», τονίζοντας παράλληλα πως «εάν ομολογείς και γνωρίζεις την πτώση σου αυτό σε κάνει γοητευτικό. Ο Ταπεινός είναι γλυκύς άνθρωπος. Έχει μια χάρη πάνω του. Το να αποδέχεσαι την αποτυχία είναι και μία πράξη ελευθερίας».
Τη συζήτηση μπορείτε να παρακολουθήσετε εδώ:
5